انتقاد منتقدان مشهور جهان از "شیرین" کیارستمی

به گزارش خبرنگار مهر، فیلم شیرین که روایتی از واکنش های 113 بازیگر زن سینما در برابر تماشای نسخه سینمایی داستان خسرو و شیرین در سالنی فرضی را روایت می کند.

شیرین یک تجریه محض در سینماست که می تواند در عرصه تجربه گرایی یک فرصت تازه شمرده شود اما طبیعی است که مخاطب چه خاص و چه عام نتواند ارتباط سریعی را با آن برقرار کند.

جنجال های شیرین با اکران آن در جشنوراه فیلم ونیز آغاز شد. جایی که تماشاگرانش پس از مشاهده فیلم معترضانه به آن تاختند و حتی خواستار بازپس گیری پول بلیط خود شدند. البته که این واکنش نه می تواند ارزش یک اثر سینمایی را نفی کند ویا حتی به آن ارزش بیشتری را بدهد اما به هر حال نخستین برخورد با مخاطب چندان دلپذیر بود.

واکنش های متفاوت

شیرین یک فرصت برای نمایش احساسات انسان هاست که از قضا همه هم بازیگرند. اما واکنش های بین المللی همه در تایید این تجربه گرایی نبودند. «اندرو پولور» منتقد روزنامه گاردین معتقد است: واقعاً ناراحت کننده است که در سالن سینما بنشینی و واکنش عده‌ای دیگر از تماشاگران سینما را روی پرده تماشا کنی.

اما در مقابل یکی از منتقدان هالیوود ریپورتر یعنی دبورا یانگ معتقد است که شیرین یک چرخش جالب توجه دیگر در کارنامه فیلمسازی کیارستمی است.

یک نظر صائب

دیوید بوردول، منتقد سینمای اما تحلیل جالبی را درباره برخورد تماشاگران یا این فیلم ارائه می کند: ماهیت اجرایی که زنان میبینند و برایش اشک میریزند، چیست؟ آیا یک نمایشنامه است؟ افکتهای صوتی سنگین، موسیقی پرالتهاب، و شیوه ضبط صدای بازیگران تداعی گر اجرای یک نمایشنامه نیستند. و سرچشمه صدای قطرات آبی که هر از گاهی از بلندگوی سمت راست به گوش میرسد، چیست؟ ماهیت تصویری داستان زدوده شده، ولی حضور داستان در باند صوتی به همان اندازه ملموس است که حضور صورت زنان در تصویر فیلم. چیزی که این زنان به تماشایش نشسته اند، نه سینما است و نه تئاتر، بلکه تلفیقی است از تجربه شدت یافته یک رخداد صوتی-تصویری.

از سوی دیگر ژان میشل فرودون؛ سردبیر مجله معتبر کایه دو سینما، فیلم شیرین ساخته کیارستمی ‌را به عنوان فیلم برگزیده در نظرسنجی نشریه انگلیسی سایت اند ساوند معرفی کرده است. یا مثلاً در روزنامه گاردین پس از نمایش فیلم شیرین در جشنواره ونیز، درباره کیارستمی ‌نوشته شد؛ واقعیت این است که کیارستمی‌طی سال‌های حضور در سینما به تدریج از سینما فاصله گرفته و در تجربه‌های تازه اش بیشتر به یک "هنرمند اینستالیشن" شبیه بوده تا یک فیلمساز.

همه این ها در کنار هم می تواند نگاه های متفاوت به این اثر کیارستمی را نمایش دهد. فیلمی که خود کیارستمی  درباره اش گفته است: این فیلم لحظاتی از خصوصی ترین احساسات بازیگران زن سینمای ایران است. در سینمای امروز ایران بد نیست زنی مانند شیرین هم داشته باشیم.