به گزارش خبرنگار مهر، همایش بزرگداشت سعدی شیرازی شاعر و نویسنده توانای ادب فارسی عصر شنبه در دانشکده علوم انسانی و اجتماعی دانشگاه مازندران برگزار شد.
در این مراسم که با همکاری انجمن علمی گروه زبان و ادبیات فارسی برپا شد، فرزاد بالو از اساتید رشته ادبیات فارسی به ایراد سخن پرداخت.
بالو با شرح مختصری از تاریخچه زندگی این شاعر شیرین سخن با اشاره به شرایط دشوار زمان سعدی که با حمله مغول‌ها مصادف بود، گفت: سعدی در قرن هفتم در شیراز به دنیا آمد و در همان جا به کسب علم پرداخت، سپس به بغداد رفت و در مدرسه نظامیه به تحصیل مشغول شد و در سال 655 هـ.ق بوستان را به نظم درآورد و در سال 656 هـ.ق گلستان را تالیف کرد که دیوانی از اشعار او به نام کلیات هم بر جای مانده است.
وی با بیان اینکه سه نوع گفتمان مشایی، اشراقی و صدرایی در حوزه ایران اسلامی نمای برجسته داشتند، اذعان داشت: وقتی از گفتمان مشایی سخن می گوییم نگاه خرد گرا در ادبیات را می بینیم و این اندیشه در بناها و معماری خود را نشان می دهد و بر این باور است که هر بنا نشان دهنده خود آن است.
این استاد زبان و ادبیات فارسی افزود: ما بیشتر به گفتمان اشراقی توجه داریم، جایی که سعدی در آن حضور و جایگاه برجسته دارد. سعدی اشاره‌ای هم به حکمت تصوف داشت که در قرن پنجم استوار بود و در درون تمدن اسلامی جای داشت و به طور برجسته با وجود محمد غزالی در محافل فکری ظهور یافت اما شاعر ما به ساخت و اندیشه های صوفیانه در بوستان و گلستان می تازد و نگاه انتقادی دارد.
بالو با اشاره به اینکه بعد از حمله مغول، ایرانیان به زنده بودن می اندیشیدند تا به زندگی کردن، اذعان داشت: در این فضای اختناق آمیز بود که سعدی با حضور خود و بعد از 30 سال، سلوک علمی را برگرداند و در شرایط بد آن زمان و وضعیت خفقان دوران خود برای جامعه ایرانی زندگی را به ارمغان آورد.
وی اظهار داشت: سعدی در نوشته های خود نگاهش را از آسمان به زمین می آورد که یکی از این مقولات که در بین مفاهیم صوفیانه نیست فقر و غنا است.
بالو یادآور شد: سعدی به فقر و غنا توجه دارد و می گوید: فقر برتر از غنا است، چون انسان فقیر اُنس کمی به دنیا دارد و از ثواب و تسبیح بیشتری در این دنیا برخوردار است.
نظر شما