میرفندرسکی چراغدار حکمت اسلامی است/ پیشنهاد تاسیس حوزه علمیه حکیم

به گزارش خبرنگار مهر، آیت الله جوادی آملی عصر چهارشنبه در پیامی به همایش ملی حکیم میرفندرسکی، میرفندرسکی را از حکمایی دانست که عقل را چراغ راه دین می دانند.

وی میرفندرسکی را از زمره حکمایی برشمرد که معتقد بودند عقل در حکم چراغ است نه صراط.

آیت الله جوادی آملی افزود: فلاسفه عصر صفوی و صدرایی و برخی حکما، همچون ابوالقاسم میرفندرسکی در تبیین این نکته اساسی کوشیدند که عقل، تنها چراغ راه است و صراط نیست و فلسفه،‌ فلسفه است و دین، دین است.

وی با بیان مثال رابطه طبیت و دارو گفت: وقتی طبیب برای بیمار نسخه می دهد، بر اساس تشخیص بیماری و خواص داروهاست و نمی توان گفت که طبیب به دارو دستور می دهد که بیمار را بهبود دهد، از این رو هیچکس مجاز نیست که بگوید، عقل چنین می کند، بلکه باید گفت: عقل چنین می فهمد. عقل انسان چراغی بیش نیست نه موضوع و محمول و نه رابطه این دو را عقل نمی آفریند.

وی گفت: تا عصر میرفندرسکی جمع عقل و شهود جندان تشخیص داده نشده بود اگر چه حکمت و عرفان با یکدیگر الفتی یافته بودند اما صدر المتالهین با ظهور خود علم حصولی و اصولی را جمع کرد و در مقام علم توانست فلسفه را به عرفان نظری نزدیکتر کند، در میرفندرسکی نیز به عنوان یک حکیم گرایش هایی به دیدگاه های افلاطونی دیده می شود که در قصیده یا ئیه، این عرفان و شهود چشمگیرتر است.

آیت اله جوادی آملی‌، ‌با اشاره به مقام شاعری میرفندرسکی،‌ قصیده یائیه مشهور او را نظم و در مقام منتظر خواند.

وی با مقایسه شاعری چون منوچهری دامغانی و حافظ شیرازی گفت: منوچهری در مقام شاعری ناظر، محسوس ها را با هنرمندی جمع و با خیال در کار هم نشانده است و حافظ، در مقام منتظر، معقول را محسوس کرده است.

آیت اله جوادی آملی قصاید یائیه میرفندرسکی و عینیه ابن سینا را نظم و در مقام منتظر خواند و شرح های مختلف بر این قصاید را به همین علت دانست.

این عالم فرزانه، ‌گلستان را مهد مردان الهی، ‌فقها، حکما و ادبای نامدار عنوان کرد و گفت: از مسئولین نظام که سهم وافری در برگزاری این همایش دارند و مردم فرهیخته گلستان که قدر مفاخر خود را می دانند، قدردانی می کنم.

آیت اله جوادی آملی افزود: شناسنامه هر ملتی بزرگان آن ملتند و ملتی که مفاخر ندارند چون کودکی پرورشگاهی است و استان گلستان شناسنامه ارزشمندی دارد.

آیت اله جوادی آملی به همشهریان حکیم میرفندرسکی پیشنهاد کرد تا حوزه علمیه ای به نام حکیم در زادگاه وی تاسیس کنند تا این ثمر پرورش یابد و به آیندگان برسد.