«حفظ قرآن» به عشق دیدار امام/ امام خمینی(ره) تسلی‌بخش اسرا بود

به گزارش خبرنگار مهر، رحلت حضرت امام خمینی (ره) پس از پایان هشت سال جنگ تحمیلی برای ملت ایران غمی جانگداز و غیرقابل تحمل بود، ملتی که به رهبری این فقید بزرگ پیروزی را در جنگ رقم زده بودند، اما غم از دست دادن بنیانگذار کبیر انقلاب برای اسرای جنگ که همچنان در اسارت رژیم بعثی بودند فاجعه ای بس بزرگ و فراموش نشدنی بود.

آنها که به عشق رهبر خود تمام مصائب اسارات را تحمل می کردند و حتی به عشق دیدار با امام که وعده آن را شنیده بودند، قرآن را حفظ می کردند هرگز آن روزی را که خبر رحلت رهبرشان را شنیدند، فراموش نمی کنند و خاطرات آن را برای خود تلخ ترین روز اسارت می پندارند.

واگویی خاطرات دفاع مقدس به عنوان ارزشهای اجتماعی در جامعه از اهمیت ویژه ای برخوردار است، بویژه اینکه این خاطرات و ارزشها مرتبط با مناسبتها و رخدادهای تلخ و شیرین انقلاب باشند.

ثبت خاطرات آزادگان در خصوص خبر رحلت حضرت امام (ره) در دوران اسارت به عنوان مهمترین دستاورد برای شناخت ابعاد ارزشی جامعه و نیز نقش کاریزماتیک بنیانگذار انقلاب در پیروزی جنگ می تواند ناگفته های بسیاری را از آن دوران بازگو کند که هم اکنون بخشی از آن صورت گرفته اما همچنان نیاز دارد که سرمایه گذاری معنوی بسیاری در این حوزه انجام گیرد.

البته ناگفته نماند که بسیاری از آزادگان بعد از بازگشت به میهن اسلامی با روحیه ای قوی که بنوعی یادگار دوران اسارت بود، وارد فعالیت در عرصه های مختلف علمی، اجتماعی و فرهنگی شدند و هم اکنون بخشی از نخبگان و فرهیختگان جامعه را این قشر تشکیل می دهند که همین امر می تواند در ثبت وقایع رحلت از زبان راویان جنگ به سهولت انجام گیرد.

یکی از این آزادگان حبیب حبیب زاده است که بعد از تحمل هفت سال اسارت و دوری از وطن و حفظ کل قرآن پس از بازگشت به کشور در عرصه علمی نیز تلاش کرد، چنانچه در سال 87 به عنوان اولین آزاده کشور نشان ملی ایثار را از دست رئیس جمهور دریافت کرد.

این آزاده اردبیلی علاوه بر سخنان ارزشمند در خصوص دوران اسارت و هشت سال دفاع مقدس در خصوص فراگیری و حفظ کل قرآن به خبرنگار مهر گفت: در دوران اسارت آنچه سبب آرامش اسرا می شد، اجرای مراسم معنوی و مذهبی بویژه ختم قرآن بود که دور از چشم عراقیها ولی با شور و حال خاصی برگزار می شد.

حبیب زاده در خصوص حفظ کل قرآن در آن دوران سخت اسارت افزود: در آن دوران از علی اکبر ابوترابی فرد به عنوان پدر معنوی آزادگان شنیده بودیم که هر کس در اسارت قرآن را حفظ کند بعد از آزادی به ملاقات حضوری امام نائل خواهد آمد و من نیز به عشق دیدار امام راحل (ره) تصمیم گرفتم بیشتر وقتم را صرف خواندن و حفظ قرآن کنم.

وی با اشاره به محدویتهای بسیار در تحقق این مهم متذکر شد: قرآن کوچکی در آسایشگاه بود که به نوبت دست به دست می شد، گاهی به خاطر اینکه زمان زیادی قرآن دست من باشد کارهای اسرای دیگر را انجام می دادم به شرط اینکه نوبت قرآن خواندنشان را به من بدهند. شب هم وقتی همه خواب بودند تا صبح زیر پتو آیات قرآن را حفظ می کردم.

حبیب زاده بدون اشاره به زمان طول کشیده برای حفظ قرآن اضافه کرد: چون خواندن قرآن را با عشق و علاقه و با هدف خاصی آغاز کرده بودم، هیچ وقت فکر نمی کردم که چه میزان زمان صرف حفظ قرآن کرده ام.

وی با بیان اینکه تمام وجودم با قرآن و عشق دیدار امام عجین شده بود، بیان داشت: در این مورد خداوند عنایت خاصی به اسرا داشت و این را جزو امدادهای غیبی و الهی در سخت ترین شرایط اسارت خودم می دانم.

حبیب زاده همچنین خبر رحلت امام خمینی (ره) را برای اسرا که با عشق امام تمام سختیها را تحمل می کردند، سخت و ناگوار و تکان دهنده دانست و یادآور شد: در دوران اسارت به اردوگاه الرمادیه 2 که ما در آنجا بودیم، روزنامه های الجمهوریه، الثوره و القادسیه می آوردند و اسرا از طریق این روزنامه ها از بیماری امام راحل با خبر شدند و از آن پس برای سلامتی امام تمام اسرا با برگزاری مراسمهای معنوی دعا می کردند.

مدیرکل سابق انتقال خون استان اردبیل با بیان اینکه پس از مدتی در یکی از همین روزنامه ها خبر رحلت امام (ره) را که با تیتر درشتی درج شده بود، شنیدیم، تصریح کرد: آن روز یکی از اسرا با حالت پریشان وارد آسایشگاه شد روزنامه را به زمین انداخت و با ناله و شیون بر سر و رویش زد و خبر رحلت امام بزرگوارمان را به تلخ ترین روز اسارتمان تبدیل کرد.

وی عنوان کرد: این خبر برای تمام اسرا که در آن شرایط سخت و با این امید که به دیدار امام راحل خواهیم رفت و این بزرگترین آرزویمان در آن سالها بود و دوران اسارت را تحمل می کردیم، خیلی تکان دهنده بود.

حبیب زاده با تاکید بر اینکه من در دوران اسارت و تنها به عشق دیدار امام خمینی قرآن را به صورت کامل حفظ کردم، افزود: وقتی در آن روز این توفیق از من گرفته شده بود، قبول این خبر برایم سنگین و غیرقابل باور بود.

این آزاده اردبیلی تاکید کرد: پس از شنیدن این خبر دردناک و جانکاه برای تسلی روحم عکس امام را از روزنامه بریدم و تا لحظه بازگشت به ایران کنارم نگهداشتم و مواظب بودم که نیروهای بعثی متوجه نشوند تا آن را از من بگیرند.

وی با بیان اینکه عراقیها اجازه برگزاری مراسم عزاداری را به اسرا نمی دادند، تاکید کرد: اما اسرا با عشق خمینی و بدون ترس از شکنجه ها در هر گوشه ای از آسایشگاه به یاد امام اشک ماتم ریخته و با برگزاری سوگواری و نوحه خوانی عزاداری می کردند.

این آزاده اردبیلی پس از 77 ماه و 26 روز در تاریخ 29 مردادماه 69 به همراه سایر اسرای هشت سال دفاع مقدس وارد کشور شد و پس از ادامه تحصیل موفق به اخذ مدرک دکترا شد و با توجه به موفقیتهای علمی و فرهنگی نشان ایثار را دریافت کرد.