دروغگویی از نتایج سیاست ماکیاولی و هابزی/ هزینه‏های سنگین ناراستی

دکتر علی محمد صابری درمورد دروغ و دروغگویی در سطح مقامات سیاسی به خبرنگارمهر گفت: در قدیم سیاست بر مبنای اخلاق و حکمت عملی بود. افلاطون می‎گفت حاکمان حکیم و حکیمان حاکم، این نشان می‎داد که اخلاق و حکمت چقدر در سیاست در قدیم رعایت می‎شد. اما امروزه سیاست را بر مبنای مصلحت اندیشی و منافع ملی تعریف می‎کنند که ممکن است دروغ‎هایی از سیاستمداران اتفاق بیفتد. امروز اخلاق ماکیاولی و هابزی که می‎گوید انسان، گرگ انسان است در سیاست رواج یافته و در نتیجه دروغ گفتن هم اتفاق می‎افتد.

استاد گروه فلسفه تربت دبیر مجتمع آموزشی پیامبر اعظم(ص) درمورد تبعات دروغگویی هم تصریح کرد: سلب اعتماد مردم از مسئولین، اولین نتیجه دروغگویی سیاستمداران است. دوم، از بین رفتن مشروعیت نظام را دربردارد. یعنی قانونگذاران یا اجرا کنندگان قانون اگر خود به  قانون ملتزم نباشند فسادهای مختلف سیاسی، اقتصادی و فرهنگی در جامعه رخ می‎دهد و پشتوانه مردمی را نظام از دست می‏دهد. یعنی مردم زندگی‎ شان را بر مبنای وعده‎های مسئولین برنامه‏ریزی می‎کنند اگر وعده‏ها عملی نشود دچار اختلال شده و حمایتشان از سیستم کمرنگ می‏شود. سوم هم، رذیلت جای فضیلت را می‎گیرد یعنی سیاستمداران الگوی مردم هستند اگر آنها دروغ بگویند و مرتکب خلاف شوند قبح دروغ و خلاف در نظر مردم می‎افتد و رذیلت جای فضیلت را خواهد گرفت.

این محقق و پژوهشگر حوزه عرفان اسلامی درمورد رابطه دروغگویی با اعتماد در یک سیستم سیاسی هم اظهارداشت: این دو رابطه مستقیم با هم دارند؛ یعنی دروغگویی بی اعتمادی و راستگویی اعتماد به همراه می‎آورند.اگر حاکمان متوجه باشند که راستگویی و درستی چقدر منافع برایشان دارد و برعکس دروغگویی و خلافکاری چقدر آثار منفی درجامعه به بار خواهد آورد هرگز دروغ نمی‎گفتند. زیرا با دروغ تمام اعتمادسازیی که شده از دست می‎دهند و آزادی مردم چه در رأی، چه عقیده و چه در بیان درصورت دروغگویی تنگتر خواهد شد. یعنی مردم هم با دروغگویی‏های حاکمانشان بر حسب منافعشان خود را به دروغ هوادار حکومت جا می‏زنند و اینچنین پایه‏های حکومت سست می‎شود.