بیرحمی گردشگران با شقایق‌های‌ دامنه دماوند

به گزارش خبرنگار مهر ، حتماً شما هم این جمله را شنیده اید که تا شقایق هست زندگی باید کرد اما با برخورد نا مهربانی که این روزها مردم البته آنهایی که به طبیعت علاقه بیشتری نشان می دهند ممکن است روزی برسد که دیگر شقایقی نباشد تا بتوان با الهام از رنگ و زیبایی و نشاط آن با لذت زندگی کرد.

وارد دشت رینه دماوند می شویم تصوری که در ذهنم وجود دارد دشتی یکپارچه قرمز است اما آنچه که می بینم فرسنگها از تصورم که البته  به دلیل عکسهایی است که همین چند سال پیش از این منطقه گرفته شده بود فاصله دارد!

در میان هیاهوی گردشگران که ظاهراً شادابی طبیعت و بوی هوای تازه هم نتوانسته آنها را از فضای ماشینی تهران دور کند و با اتومبیل هایشان تا پای کوه هم رفته اند که مبادا چند قدمی را لابلای شقایق ها پیاده بپیمایند به بوته های پراکنده شقایق می رسم.

جا خوردم از اینکه دشت شقایق معروف پای کوه دماوند تا این حد فقیرو بی مایه شده اما همین تعداد اندک و پراکنده شقایق هم غنیمتی بود تا لحظاتی را به دور از دغدغه های تهران و دود و دمش در حالیکه مراقب بودم که شقایق ها را له نکنم از رنگ زیبا و اغوا کننده آنها لذت ببرم که ناگهان با فریاد بلند کودکی که به مادرش می گفت من که همین 10دقیقه پیش این دسته گل را چیده بودم چرا به این زودی پژمرده شد به خودم آمدم.

اما مادر که گویا آموزش ارزشهای طبیعت به فرزندش را فراموش کرده بود بی توجه به از بین رفتن تعداد زیادی گل شقایق در دسته گل فرزندش از عمر کوتاه شقایق و ارزش معنوی زحمتی که فرزندش برای او کشیده بود می گفت.

در گوشه ای دیگر از دشت شقایق که به دلیل نزدیک بودن آن به ارتفاعت بالاتر کوه پر پشت تر می نمود خانواده ای بساط ناهار به پا کرده بودند و خوان مجلل خود را را در دامنه کوه با له کرن شقایق ها گسترانیده بودند.

کمی پایین تر عده ای از جوانان که گویا زمینی مسطح تر و مناسبتر از دشت شقایق برای والیبال پیدا نکرده بودند بدون کوچکترین توجهی به فریاد شقایق هایی که زیر پاهایشان جان می دادند مشغول بازی بودند.

هستند افرادی که داعیه طبیعت دوستی دارند و در محافل خانوادگی و دوستانه همیشه از عشقشان به طبیعت و گردشگری سخن می گویند اما در چنین گردشهایی به تنها چیزی که توجه ندارند طبیعت است.

اما طبیعت با همه ناملایماتی که انسان بر او روا می دارد به واسطه ذات بخشنده اش باز هم تا آخرین توانی که دارد که اصطلاحاً به آن توان اکولوژیک می گویند دوام می آورد و سخاوتش با ندانم کاری و رفتار های خشن انسان های بی مسئولیت تغییر نمی کند.

اما روزی که این بی مسئولیتی ما انسانها به جایی برسد که توان اکولوژیک طبیعت ازبین برود و جانش به لبش برسد دیگر حتی سخاوتمندی آن هم نمی تواند کاری کند و خبری از دشت شقایق حتی به صورت پراکنده ودر قله دماوند هم نخواهد بود تا بتوانیم خودخواهانه با ماشین به نزدیکش برویم و زیر چرخ هایمان نابودش کنیم .

پیاز شقایق ها تنها در منطقه دماوند می‌رویند /پیاز شقایق مصرف دارویی ندارد

در این رابطه حسین عبیری گلپایگانی فعال محیط زیست می گوید: برخی از گردشگران به کندن گل از ساقه اکتفا نمی کنند بلکه پیاز گل را که بخش زادآوری این گیاه است از خاک خارج می کنند به خیالشان که باغچه حیاتشان را زینت دهند غافل از اینکه وقتی از دامن مادرش که همان دشت طبیعی است خارج شود دیگر حیات دوباره برای این آن میسر نیست.

به گفته او، گل ها شقایق هر سال در خرداد و تیر ماه سر از خاک بیرون می‌آوردند که اگر از آنها درست محافظت نشود در آینده نزدیک دیگر هیچ گلی وجود نخواهد داشت و فقط باید خاطره این زیبایی چشم نواز را برای فرزندانمان تعریف کنیم.

این فعال زیست محیطی ادامه می دهد: دشت شقایق ها در منطقه پلور تنها مکانی است که این گونه شقایق منحصر به فرد در آن می‌روید و اگر این منطقه با روند فعلی نابود شود وداع با دشت شقایق‌ها زود فرا می‌رسد.

اوادامه می‌دهد: برنامه حفاظت از دشت‌های شقایق از سال 1384 آغاز شده است و هر ساله در ماه‌های خرداد و تیر که این شقایق‌ها سر از خاک بیرون می‌آورند، گروه‌هایی از فعالان محیط‌ زیستی به منطقه رینه می‌روند تا از دشت‌های شقایق حفاظت کنند.

عبیری می افزاید: ‌در آخر هفته‌های این دو ماه این گروه‌های فعال محیط زیستی به دشت شقایق می‌روند و از مردمی که برای گشت ‌و‌گذار به این منطقه آمده‌اند، می‌خواهند که زباله‌های خود را به زمین نریزند و گل‌ها را نکنند. آنها با پخش بروشور در بین مردم و نصب پلاکارد در این منطقه گردشگران را از خطراتی که گل‌های شقایق را تهدید می‌کند آگاه می‌کنند.

این فعال محیط‌ زیستی ادامه می‌دهد: ‌اخیرا مشاهده شده که گروهی به صورت هدفمند پیاز گل‌های شقایق را می‌کنند تا برای مصارف دارویی از آن استفاده کنند. در صورتی که با تحقیقاتی که انجام داده ایم این شقایق‌ها هیچ مصرف داروئی ندارد.

به اعتقاد او، اگر کندن پیاز گل‌ها همچنان ادامه پیدا کند تا چند سال آینده هیچ اثری از گل‌های شقایق باقی نخواهد ماند.

عبیری گلپایگانی معتقد است مردم محلی می‌توانند بهترین نگهبان گلهای شقایق باشند. به همین منظور با شورای شهر ' رینه ' توافقاتی صورت گرفته است و قرار شده شورای شهر گروه‌های محلی را برای حفاظت از گل‌های شقایق آموزش دهند تا این افراد بتوانند در تمام مدتی که گل‌های شقایق می‌رویند از آنها حفاظت کنند.

او ادامه می دهد:‌ شورای شهر به دنبال این است که در صورت امکان برای کندن گل‌های شقایق جریمه‌ای را هم در نظر بگیرد که این جریمه برای کندن هر گل شقایق حدود دو تا سه هزار تومان است و برای اینکه این جریمه ها رنگ اجرایی بگیرد بایستی ابزارهای قانونی این کار فراهم شود. همچنین تعامل و همکاری همه دستگاه‌های مسئول ، لازم و ضروری است.

برنامه حفاظت از دشت شقایق تا 13 تیرماه و همزمان با برگزاری جشن روز ملی دماوند در شهرستان رینه ادامه دارد. بعد از نیمه اول تیر ماه گلهای دشت شقایق پژمرده می شوند و از آن به بعد گل شقایق در دشت وجود ندارد که احتیاج به حفاظت داشته باشد .

به گفته برخی از فعالان محیط ‌زیست پیاز این گل‌ها در مغازه‌های گل فروشی به فروش می‌رسد این در حالی است که مردم باید بدانند این پیازها تنها در منطقه دماوند می‌رویند و با از بین بردن این دشت زیبا کودکان و آیندگان خود را از دیدن این دشت‌های زیبا محروم می‌کنند.