موانعی بر سر راه صنایع دستی/ تغییر مکرر قوانین عامل کم رونقی تولیدات

به گزارش خبرنگار مهر، حذف بند 119 از قانون بودجه 91 که طی آن تمامی دستگاه‌ها و مؤسسات متعلق به قوای سه‌گانه را موظف کرد تا حداقل یک دهم درصد از اعتبارات عمرانی ساختمانی خود را به‌ منظور رعایت هر چه بهتر معماری اسلامی در ساختمانها و انتقال پیام های فرهنگی و معنوی به خرید آثار هنری منقول و غیرمنقول اختصاص دهند، برگ بی مهری دولتی ها به حوزه صنایع دستی بود.

اختصاص این بودجه به صنایع دستی گرچه بسیار ناچیز بود اما حذفش نشانی از تضعیف تولید ملی است.

نماینده مردم اصفهان در مجلس شورای اسلامی پیرامون حذف این بند از بودجه 91 با اشاره به اینکه دست دولت برای حمایت از صنایع دستی باز است و می تواند با جایگزین کردن لایحه ای به جای حذف بند 119 از صنایع دستی حمایت کند، افزود: حذف چنین بندی از بودجه سال 91 به دلیل ایجاد بی انضباطی مالیاتی بوده است.

حمید رضا فولادگر افزود: وجود این قانون مشکلاتی را ایجاد می کرد که مجبور به حذف آن شد اما از آنجایی که امسال سال حمایت از تولید ملی نامگذاری شده دولت می تواند با حمایتهای دیگربه هر نحوی که شده به این حوزه از فرهنگ رونقی دوباره ببخشد.

این نماینده مردم اصفهان گفت: صنایع دستی تلفیق صنعت و هنر است و با حمایت از این حوزه و ایجاد امکانات برای صادرات آن می توان گامی بلند در راستای تولید ملی برداشت.

وی ادامه داد: صنایع دستی حوزه‌ای زود بازده است و توجیه هم دارد که به دلیل فرهنگی بودنش می تواند اقتصادی هم باشد و در همین قالب، پیام یک کشور فرهنگی اسلامی را به کل دنیا مخابره کند از این رو می طلبد تا دولت فکری برای رونق بخشیدن به این حوزه داشته باشد.

فولادگر با اشاره به اینکه صنایع دستی یکی از مصادیق تولید ملی است، افزود: دولت به تنهایی نمی تواند در این حوزه اقدام کند و رونق بخشیدن به این مقوله گسترده و مهم یک عزم ملی را نیاز دارد.

وی افزود: مردم با خریدن آثارهنری اصیل بومی و ارج نگذاشتن به آثار هنری خارجی می توانند صنایع دستی را احیا کند.

این نماینده مردم اصفهان در مجلس شورای اسلامی ادامه داد: صنایع دستی بومی ممکن است قیمت بالاتری نسبت به صنایع دستی خارجی داشته باشد اما ماندگاری بیشتری دارد و قابلیت تبدیل شدن به عتیقه را هم دارد بنابراین مردم هم می توانند به رونق صنایع دستی کمک کنند.

انگیزه هایی که برای تولیدات با کیفیت کور می شود

یکی از مصادیق بزرگ صادرات غیر نفتی همین صنایع دستی به شمار می‌رود که متاسفانه سرمایه گذاری بر این بخش بسیار محدود و طرح و برنامه ها کم رنگ است.

اینکه صنایع دستی نه پا به پای نفت بلکه حداقل یکی از قطبهای صادرات و اشتغالزایی شود نیاز به تشکیل یک وزارتخانه دارد اما سال هاست که این حوزه مهم و مغفول، همچون کودک یتیمی از یک سازمان به سازمان دیگری منتقل می شود و به عنوان یک زیرمجموعه در می آید.

نوبه نوعوض شدن مدیریتها و طرح و برنامه هایی که نیست و یا کم رنگ است، یاری دولت و البته عزم ملی و همیاری رسانه ها را برای رها کردن این حوزه از خط قرمز می‌طلبد.

اما رئیس اتحادیه صنایع دستی پیرامون حذف این بند از قانون بودجه91 گفت: اختصاص این بند بودجه برای صنایع دستی بسیار ناچیز بود اما ایجاد انگیزه ای می کرد تا هنرمندان به انگیزه خرید آثار هنریشان، صنایع دستی با کیفیت تری را تولید کنند اما با بی مهری هایی که مسئولان به این حوزه می کنند باید شاهد تولیدات بی کیفیت تری باشیم.

غلامعلی فیض الهی افزود: امروزه در بسیاری از کشورهای جهان که حتی صنایع دستی پیشرفته‌ای ندارد، اقدام به تشکیل سازمان‌های مثل مرکز صنایع دستی (CC) که به عنوان سازمان غیر انتفاعی در واشنگتن دی‌سی آمریکا با مرکز بین منطقه‌ای صنایع دستی پرو (CIAP) ، سازمان توسعه صادرات صنایع دستی هند (HEDO) کرده اند و این در حالی است که ما صنایع دستی باهویت و بی نظیری داریم اما صاحب هیچ نوع تشکیلاتی نیستیم.

وی افزود: در حالیکه کشور ما دارای پتانسیلهای فراوانی از نظرگردشگری و صنایع دستی هنری است اما هیچگونه استفاده بهینه از آن نمی شود.

رئیس اتحادیه صنایع دستی در ادامه گفت: دوران پس از جنگ جهانی دوم را که منجر به استقلال بسیاری از کشورهای در بند استعمار شد را می‌توان عصر احیاء صنایع دستی نیز دانست؛چرا که گروهی از این ممالک برای خنثی کردن اثرات سوء تحولات صنعتی تامین اشتغال و حراست از داشته‌های فرهنگی و قومی، حمایت اساسی صنایع دستی را به طور جدی در دستور کار و راس اصلی برنامه‌های خود قرار دادند.

فیض الهی افزود: دلایل عمده‌ای که برای حمایت و توسعه صنایع دستی در کشورهای جهان ارائه شد بیشتر جنبه اقتصادی و اجتماعی داشته است تا فرهنگی محض که از جمله مهم‌ترین این دلایل ایجاد اشتغال، کار و درآمد برای گروه کثیری از جمعیت شهری و روستایی و عشایری، کاهش بی رویه مهاجرت به شهرها و استفاده از امکانات وسیع بخش سنتی و روستایی جامعه، تامین درآمد جنبی برای روستاییان و عشایر و در نهایت رونق و توسعه کشاورزی و دامداری، کمک به تامین بخشی از درآمد ارزی مورد نیاز از طریق صادرات صنایع دستی به کشورهای خارجی و کمک به تامین تعادل اجتماعی و حفظ میراث و قومی و هویت ملی بود.

وی ادامه داد: امروزه در بسیاری از کشورهای جهان صنایع دستی به عنوان هویت آن جامعه بهره‌مندی می‌ کند و در کنار پیشرفتهای خود سعی در حفظ و حراست هنرهای دستی می کنند اما در کشور ما هر روز شاهد از بین رفتن تعدادی از صنایع دستی‌مان هستیم یا اینکه آثار تولیدی هر روز نسبت به روز قبل دارای کیفیت پایین‌تری می شود و یا در صنایع دستی‌مان شاهد آثار تقلبی می شویم.

رئیس اتحادیه صنایع دستی با اشاره به اینکه در کشوری هستیم که جوانان آن از تمامیت ارضی آن با جان خود دفاع می کنند، یادآورشد: صنایع دستی حاوی پیامهای فرهنگی ما به دیگر کشور هاست که این مقوله مهم نادیده گرفته شده و در حال حاضر این حوزه از عدم وجود متولی های متخصص و طرح و برنامه های اساسی رنج می برد.

.....................

گزارش: مریم ابراهیمی دینانی