بیستمین پاتوق عکاسی خانه عکاسان برگزار شد

به گزارش خبرنگار مهر، در نشست پاتوق عکاسی که در نگارخانه شماره دو خانه عکاسان برگزار شد، محمدرضا بهارناز و رسول اولیازاده درباره عکاسی مستند از زندگی ایلات و عشایر و همچنین مجموعه عکس‌های محمدرضا بهارناز از زندگی عشایر ایران به بحث و تبادل نظر با حاضران پرداختند.

حمزه اولیازاده مدیر جلسه  در معرفی محمد بهارناز به جوایز جهانی و داخلی او پرداخت و در توضیح برخی از این جوایز گفت: جایزه جهانی یونسکو1988 و جایزه دوم عکس یونسکو1990و... دیپلم از پنجمین دوره هنرچین 1989و... برگزاری چندین نمایشگاه موفق داخلی و خارجی همگی از رویدادهای مهمی است که این هنرمند بارها و بارها به‌عنوان برترین انتخاب شده است.

در آغاز رسول اولیازاده مدیر خانه عکاسان ایرا ن به سابقه و حضور بهارناز در عکاسی به‌ویژه عکس‌هایی که در ثبت زندگی عشایر، آداب و رسوم و فرهنگ آنها  گرفته و همچنین  شیوه فعالیت این هنرمند به‌عنوان عکاسی که دغدغه معیشت از راه عکاسی نداشته اشاره کرد.

محمدرضا بهارناز نیز آغاز حضور خود در عکاسی را به سال 1358 مرتبط دانست و از آن مقطع به‌عنوان شروع فعالیت نسل دوم عکاسان ایران نام برد. وی معتقد است نسل بعد از او چندان موفق عرض اندام نکرده‌اند اما عکاسان امروز بسیار ماجراجو، دنبال سوژه‌های نو و خوب و با استعدادعکاسی می‌کنند که شاید این همه با کمک تکنولوژی دیجیتال فراهم شده باشد اما به هر حال شما هم تجربه‌هایی دارید که باید به ما یاد بدهید.

پس از دیدن آثار عکاسی، اولیازاده برای جهت دادن به بحت درباره این شیوه از عکاسی مستند، از محمدرضا بهارناز خواست به سئوالی که برای بسیاری از مخاطبان بوجود آمد که چرا اصولا عشایر را انتخاب کرده، از چه مسیر و چطور به آن‌ها نزدیک شده و بویژه چگونه زن را به‌عنوان مضوع اصلی انتخاب کرده‌است؟ پاسخ دهد.

بهارنازعکاسی از زنان  عشایر را بسیار ناخودآگاه و تنها به این دلیل که بسیار زحمت‌کش و اهل کار و  نیز پرحرکت، دارای شور زندگی و همچنین لباس‌هایی پر از نقش نگار دارند دانست.

وی ادامه داد: حقیقت این بود که90 درصد زندگی عشایر را زنان تشکیل می‌دهد و زندگی آنها با زنان شهرها بسیار متفاوت بود. از  روی لج بازی و با اعتماد به نفس بیشتر به سمت این سوژه رفتم اما در بدو ورود مشکلی با عنوان چگونگی جلب اعتماد و نزدیک شدن به آن‌ها وجود داشت چرا که با ورود هر کسی آنها خود را مخفی می‌کنند، چه برسد به اینکه بحث عکاسی هم مطرح باشد.

در تکمیل سخنان بهارناز رسول اولیا زاده گفت: زندگی عشایرپر از رنگ، فرم، زیبایی و جاذبه تصویری است که هر هنرمندی را به سمت خود جذب می‌کند. در جامعه مردهای عشایرهم اسب و سوارکاری و تقنک بسیار جلب توجه می‌کند. اما بهارناز با ترفند خاصی و با کلام نرم متقاعدشان می‌کرد. آنجا کارت شناسایی لازم نبود وتنها ترفند صحبت جواب می‌داد.

این نشست با نمایش تعداد دیگری از عکس‌های بهار ناز از عشایر ایلام ادامه پیدا کرد. این عکاس در توضیح  آثارش گفت: خیلی اوقات کار به اجازه دادن نمی‌رسید چون ممکن بود سوژه را از دست بدهم. بعدا عکس را به خودش یا خانواده‌اش نشان می‌دادم اگر اجازه می‌دادند عکس‌های بهتری می‌گرفتم. پس گاهی هم فرمول اول عکس بعد اجازه، جواب می‌داد!

وی در ادامه خاطراتی از مواجه عشایر با عکس‌هایشان برای حاضران تعریف کرد و به سوالات زیادی که چه فصل‌هایی باید برای عکاسی و به کدام مناطق رفت و... پاسخ داد و گفت: من پنجاه هزار فرمان زندگی عشایر را شش یا هفت سال ثبت کردم. من فقط حس خودم را عکاسی کردم و عشایر تنها بر این یک بهانه بود. من به زندگی سلیس و ساده علاقه داشتم و این علاقه را بین عشایر پیدا می‌کردم.

وی همچنین در خاتمه در پاسخ به مزیت‌ها و معایب رواج و پیشرفت تکنولوژی گفت: دیجیتال یک عیب دارد، یک حسن. دیجیتال عکاس را تنبل می‌کند. دیگر خیلی گزیده کار و انتخاب‌گر عمل نمی‌کنند. در آنالوگ تومأنینه عکس بسیار اهمیت دارد ولی به هر حال باید با تکنولوژی پیش برویم. همان‌طور که آنالوگ هم دستاورد تکنولوژی بود. در نهایت نمی‌توان گفت کدام بهتر است. دیجیتال حس را گرفته امکانات دیگری داده‌است. امکاناتی که نمی‌شود با آن لجاجت کرد.

رسول اولیازاده نیز در این باره تصریح کرد: از آنجایی که از ابتدا عکاس و عکسی را صاحب اثر دانستیم که خودش تمام مراحل کارش را انجام داده باشد حالا فکر می‌کنیم تمام محاسبه‌ها به هم ریخته‌است. به هر حال در شیوه جدید اعتماد به نفس عکاس تقلیل پیدا کرده است.