گردشگری ایران خوشمزه نیست

به گزارش خبرنگار مهر، اگر بدست آوردن و سرو بسیاری از غذاهای ایرانی در رستورانهای تهران مشکل است، بدست آوردن غذاهای محلی در رستورانهای سایر شهرهای ایران غیرممکن است!

تنها کافی است منوی یکی از رستورانهای مهم هر شهر گردشگری و یا تمامی هتلهای کشور مورد بررسی قرار گیرد آن وقت است که تنها می توان 10 تا 12 نوع تنوع غذایی در آنها مشاهده کرد.

حتی هتلهای 5 ستاره ایران نیز از این قاعده مستثنی نیستند و در منوی غذایی خود، مهمترین وعده غذایی خود را از همان 12 نوع انتخاب می کنند بنابراین اگر قرار باشد یک گردشگر دو هفته در هتل اقامت کند، منوی غذایی آن هتل برایش تکراری خواهد شد. حال آنکه تنوع غذایی در ایران به دلیل تنوع اقوام بسیار زیاد است تا جایی که معاون سابق گردشگری سازمان میراث فرهنگی از وجود دو هزار و 500 نوع غذا در ایران خبر داده بود.

هر چند که در صحت و سقم این آمار تردید وجود دارد اما در این موضوع که هر شهر و روستایی به سبب منطقه و قومی که در آنجا زندگی می کنند، غذای مخصوص به خود را دارند و این تنوع غذایی در ایران اندک نیست، تردید وجود ندارد اما باید گفت رستورانها و هتلهای کشور، هیچ سهمی از تنوع غذایی ایران ندارند.

غذای ایرانی یکی از سه مکتب آشپزی جهان

نجف دریابندری در مقدمه‌ کتاب "مستطاب آشپزی"، ادعا می‌کند که غذای ایرانی در کنار غذای غربی و چینی یکی از سه مکتب مادر آشپزی جهان بوده است. حتی اگر در صحت این گفته شک کنیم، شکی نیست که آنچه می‌توان از آن به عنوان آشپزی ایرانی نام برد تاثیر خود را از اروپای شرقی تا امپراتوری عثمانی سابق تا شبه‌جزیره‌ عربستان بر بخشهای اعظمی از جهان گذاشته است.

طبق بررسیهای سازمان جهانی جهانگردی در حال حاضر گردش مالی سالانه صنعت گردشگری در جهان یعنی مقدار پولی که گردشگران همه ساله صرف هزینه سفر به نقاط مختلف دنیا می کنند، حدود یک هزار میلیارد دلار است که بیش از 50 درصد این درآمد نصیب رستورانها و مراکزپذیرایی واقامتی می‌شود.

غذای محلی سودآور نیست

برخی از هتلداران و رستورانهای سنتی در گفتگو با خبرنگار مهر درباره اینکه چرا در رستورانهای سنتی غذای مخصوص آن شهر سرو نمی شود بر این باورند که عمده مشتریان ما مردم محلی هستند که همیشه در خانه های خود غذای سنتی می خورند و وقتی به رستوران می روند می خواهند غذایی سفارش دهند که یا تهیه آن مشکل است و یا کمتر درست می کنند مانند پیتزا و یا کباب. از سوی دیگر همیشه گردشگر نداریم که بخواهیم در منوی خود غذای سنتی را نیز جای دهیم به همین دلیل این نوع غذاها مخاطب کمی دارند و برای مدیر یک رستوران به صرفه نیست.

یک کارشناس گردشگری با این عقیده هتلداران و رستوران داران سنتی، مخالفت می کند و به خبرنگار مهر می گوید: در هتل سنتی، اهالی آن شهر اقامت ندارند بلکه تنها گردشگران داخلی و خارجی حضور پیدا می کنند پس گردشگری که به آن شهر رفته می خواهد تغییر ذائقه دهد و گرنه همان غذا در شهرش نیز به وفور یافت می شد.

غلامرضا کیامهر می گوید: هتلداران و رستوران داران نگاه گردشگری به کسب و کار خود ندارند، به همین دلیل صنعت گردشگری ایران مانند ترکیه و دوبی نیست.

گردشگر یک بار مکان تاریخی را می بیند اما دو بار در طول روز غذا می خورد

وی با بیان اینکه رستوران داران ایرانی تنها به اهالی همان شهر چشم دوخته اند می گوید: مجموع عوامل فضای سرو غذا، بهداشتی بودن محل پخت و کیفیت غذای ارائه شده باعث می شود تا گردشگر خارجی تحت تاثیر گرفته و همانطور که از یک یا دو بار دیدن اماکن تاریخی مانند تخت جمشید لذت می برد، خاطره خوشی از غذای ایرانی که سه بار در طول روز می خود نیز داشته باشد.

کیامهر به اهمیت جایگاه صنعت غذا در گردشگری اشاره می کند و می گوید: رستوران داران باید بدانند زمانی که گردشگر خارجی به ایران می آید همان سه روز نخست سفر، از غذاهای تکراری خسته می شوند.

برای رهایی از این معضل برخی از تورگردانان با هتلها و یا مراکز گردشگری تفاهم می کنند که در کنار سرو غذاهای معمولی، غذاهای سنتی نیز پخته شود اما برخی معتقدند که غذاهایی مانند چلو کباب و جوجه کباب که غذای ملی است به ذائقه بسیاری از گردشگران خوش می آید و تجربه نشان داده که گردشگران خارجی نیز به آن رغبت دارند اما باید گفت می توان در کنار این غذاها یک یا چند نوع غذای محلی نیز سرو کرد و با این کار جذابیت خاصی به سفره های ایرانی داد. پس خورش ماست، قابیل، سیب‌پلو، بورانی، کته کباب، کباب ترش، باقالی قاتوق، سمبوسه و... نیز می توانند به نجات گردشگری ایران بیایند!