کشف روش درمانی جدید در حفظ بینایی مبتلایان به پارکینسون

به گزارش خبرگزاری مهر، براساس اعلام محققان، یک درمان غیر تهاجمی با نور مادون قرمز کشف شده است که می تواند صدمه به شبکیه در بیماران مبتلا به پارکینسون را بهبود بخشد و از آن محافظت کند.

جاناتان استون از مرکز بنیایی دانشگاه سیدنی گفت: این درمان با نور مادون قرمز مدتها پیش برای بهبود زخمهای بافتهای نرم چون پوست شناخته شده بود، اما تحقیقات اخیر ما نشان می دهد که این درمان را می توان برای حفظ شبکیه چشمها از سمی که به سلولهای عصبی حمله می کند استفاده کرد.

محققان آزمایشهایی را در مدلهای حیوانی انجام دادند تا به بررسی تأثیر نور مادون قرمز بر شبکیه موش بپردازند، این موش پیشتر در معرض نوعی آسیب شبکیه قرار داده شد که در شبکیه بیماران مبتلا به پارکینسون ایجاد می شود.

استون گفت: ما مدل موشی بیماری پارکینسون را بررسی کردیم که در این مدل چنین سمی برای ایجاد شرایط شبه پارکینسون به کار رفت. این سم سلولهای مغزی را که از یک مدل سیگنالی خاص به نام دوپامین استفاده می کنند هدف قرار می دهد، استفاده از نور مادون قرمز در میزان و زمان مناسب می تواند این تأثیر را مسدود کند.

این درمان جدید دربرگیرنده تشعشع مادون قرمز در شدید کم است که می تواند صدمه به شبکیه را بهبود بخشیده و از آن محافظت کند. سطوح مادون قرمزی که در این تحقیق مورد استفاده قرار گرفته هیچ گونه عوارض جانبی نداشته است از این رو محققان اعتقاد دارند که اجرای آن روی انسانها نیز ممکن است بی خطر باشد.

استون یادآور شد: همانطور که در این تحقیقات روی موش نشان داده شده است، حفظ و نجات عصبهای مغز در شبکیه بهتر از بیماری سایر درمانها در این زمینه عمل کرده است. چالش اصلی تبدیل این نتایج از مدل موشی به مدل انسانی برای درمان افرادی است که مبتلا به بیماری پارکینسون هستند.

براساس آمار، سالانه 50 هزار نفر به بیماری پارکینسون مبتلا می شوند.

بیماریهایی چون پارکینسون به شدت فرد را ضعیف می کند و انجام هر اقدامی برای کمک به این افراد باید به سرعت انجام شود. بیماری پارکینسون برای اولین بار توسط دانشمند بریتانیایی دکتر جیمز پارکینسون (James Parkinson) در سال 1817 میلادی توصیف شد و بنابراین نام این بیماری به او تعلق یافت.

این بیماری همان لرزش در وضعیت استراحت است که شیوع آن بیشتر در سنین پیری است اما در جوانان هم دیده می‌شود شیوع آن در تمام مناطق دنیا یکسان است یعنی درصد شیوع بیماری با تغییر در منطقه خیلی فرق نمی‌کند بطور کلی این بیماری بر اثر از بین رفتن سلول‌های ترشح کننده ماده‌ای به نام دوپامین (که یک انتقال دهنده عصبی) است رخ می ‌دهد. این بیماری درمان قطعی ندارد اما داروهایی مثلاً لوودوپا (levodopa) در درمان آن تجویز می‌شود البته نقش کاردرمانی و فیزیوتراپی در این زمینه بسیار زیاد است زیرا مانع پیشرفت بیماری و محدودیت عملکرد می ‌شود.