سیدضیا الدین دری در ارتباط با فضای فیلمهای دفاع مقدس در سینمای ایران به خبرنگار مهر گفت: من در سالهای گذشته هرچه درباره ماجرای دفاع مقدس اظهار نظر کردم به مذاق شنوندهها خوش نیامدهاست. متاسفانه ما مدام در موقعیت آزمون و خطا هستیم. قبل از اینکه نیروهای ماهرمان را به تکامل برسانیم شروع به بهرهبرداری از آنها کردیم و همین باعث شد که ما هیچ وقت نتوانیم از نیروهای جوانمان در این زمینه به نتیجه مطلوب برسیم.
وی افزود: ما تعدادی فیلم تکاندهنده هم داشتیم که توجه جامعه را در زمان خودش جلب کرده است. اما باید متاسفانه بگوییم که همان تعداد فیلمها هم ضد جنگ بود. ما نفهمیدیم که بالاخره باید در ژانر دفاع مقدس فیلمی بسازیم که عرق ملی را تحریک کند و مثل گرفتن مدال المپیک جامعه را به هیجان بیاورد، یا فقط به افسوس و گریه و یا مظلومیت و مرثیهسرایی بپردازد.
دری ادامه داد: ما هنوز نمیدانیم کدامیک از اینها برای ما اولویت دارد. با در نظر گرفتن این مسئله که ما هنوز در موقعیت جنگی قرار داریم و اینکه هنوز در شرایط صلح کامل به سر نمیبریم. حتی با کشور عراق که اکنون دوست و همسایه لقب دارد، مسائل کهنه و حل نشده داریم که هر لحظه ممکن است با تغییر دولت این کشور آتش اختلافها دوباره زبانه بکشد. روح مسئله برای اینکه در کشوری جنگی بدان تحمیل شده و خانوادههایی از جانشان گذشتند و ایثار کردند قابل به تصویر کشیدن است.
وی عنوان کرد: ما بعد از این همه سال هیچ درامی خلق نکردیم. اصلا درام جنگی نساختیم. هنوز فراتر از گزارشهای تصویری مردم و رزمندگان پا پیش نگذاشتهایم. اگر نهایت هنرمان را در ارائه گزارش جنگی کتاب "دا" بدانیم، باید بگوییم که این تازه اولین و کوچک ترین قدم ممکن است. این کتاب هم هنوز درام نیست بلکه فقط ارائه یک گزارش همراه سرنوشت یک فرد است.
این کارگردان افزود: هنوز بعد از 2 دهه ما به شاهکارهای مورد نیازمان نرسیدیم. عقبماندهایم از روایت دلاوریهایی که مردم به خاطرش 8سال متحمل رنج و خسارت شدند و در نهایت سربلند بیرون آمدند. حتی نتوانستیم همین پیروزی را به تصویر بکشیم. در این سال ها تلاش های زیادی صورت گرفته است. اما شاید ما نباید منتظر تماشای معجزه باشیم و من همیشه گفتم که نوابغ جنگ بعد از جنگ کشف میشوند. شاید باید منتظر بمانیم تا نسلی که اصلا جنگ را ندیده و فقط روی فتوحات این افتخار زندگی می کنند برای این هنر کاری کنند.
وی تاکید کرد: شاید نوه یک رزمنده است که میتواند داغ آن سالها را به شیوه مطلوب به نمایش بگذارد. هنوز یک فیلم نساختیم که مردم وقتی از سالن سینما خارج می شوند فکر کنند یک گل به امریکا زدیم. ایدهآل من این است که وقتی یک فیلم جنگی ساخته می شود می آید روی پرده سینما، نسلی که خودش هنوز در قید حیات است از این فیلم غفلت نکند و در هر شرایطی به تماشای آن برود و تصور کند که با ندیدنش قسمتی از یک واقعه مهم اجتماعی را از دست می دهد. تاکنون چنین فیلمی ساخته نشده و اگر بوده من سراغ ندارم و روزی که چنین فیلمی سخته شود نفر اولی خواهم بود که به سازنده آن فیلم تبریک خواهم گفت.
دری ادامه داد: طبیعی است که جشنواره هایی همچون فیلم دفاع مقدس از جار و جنجال لوکشینو تولید به دور هستند و فقط نهایت تلاششان را میکنند. این جشنواره ه می تواند با ایجاد رقابت جریان خوبی به راه بیندازد. اما حرف من این است که اگر جشنواره دیدکه از میان آثار ارائه شده اثری در این حد نیست با کمال تاسف اعلام کند که اثری در این سطح و قابل ارائه جایزه نبود. این باعث می شود که آدمها کمی به خودشان بیایند. نهایت فاجعه این است که وقتی اثر درخوری به جشنواره نرسید سال آینده جشنواره را برگزار نخواهند کرد.
وی در پایان عنان کرد: اما این باعث میشود که در دورههای بعدی مشتاقان بیشتری با فیلمهای با کیفیت بالا حضور پیدا کنند. باید این آزمون و خطاها صورت بگیرد تا به یک محصول ارزشمند برسیم و گرنه صرف برگزاری جشنواره فقط جنبه آماری پیدا می کند و آن را از مسیر کیفی خارج می کند. مبحث بیداری اسلامی جایگاه خوبی در این جشنواره پیدا خواهد کرد اما مشکل اینجاست که خیلی زود است . هنوز از زمان صدور واژه بیداری اسلامی یک سال نگذشته و مسلم است که آثار چندانی در این زمینه ساخته نشده باشد. اما ما برای اینکه این بخش از جشنواره خالی نماند میگردیم و برخی آثار را که به نوعی به این مضمون مربوط است ارائه میدهیم.
نظر شما