رئيس مركزورزش قهرماني درخصوص اعزام كارون ورزشي كشورمان به نخستين دوره بازيهاي كشورهاي اسلامي به عربستان مي گويد: ازهمه فدراسيونها كه ورزشكار اعزام كرده اند قول مدال گرفته ايم.
اين طرزتفكراززماني كه مهندس مهرعليزاده به رياست سازمان تربيت بدني منصوب شد، درورزش ايران ريشه دواند تا جاي كه درمسابقات المپيك آتن به رشته ها مجوزحضورصادرشد كه قول صد درصدي كسب مدال داده بودند. شايد درنگاه اول بتوان به اين ديده نمره مثبت داد، چرا كه به كيفيت بيش ازكميت توجه مي شود، اما جنبه ديگرآن ترس وهراس است كه مسوولين فدراسيونها، مربيان ورزشكاران را بابت عدم نتيجه فرا مي گيرد.
اولا: درورزش به هيچ عنوان نمي توان قبل ازانجام مسابقه قول پيروزي ومدال داد ودرثاني اگرهم فدراسيوني با اطمينان 80 درصدي نسبت به كسب مدال پاي به عرصه مسابقات بگذارد، همواره اين نگراني درسيماي مربيان وورزشكاران آنها هست كه اگرمدال نگيريم، چه آينده اي درانتظارمان است.
اين امرراجع به فدراسيونهايي كه همواره ازشانس دريافت مدال دراغلب ميادين جهاني برخوردارند و اكنون حساب كنيد كه ورزشهاي پايه بايد چه حال وروزي داشته باشند. بطورمثال اگربا اين طرزتفكربه ورزش نگاه كنيم، ورزشكاران رشته هاي ژيمناستيك، شنا، هاكي، دووميداني، هندبال، بسكتبال و... هيچگاه فرصت حضوردرهيچ ميداني را پيدا نخواهند كرد.
درمجموع اگربخواهيم فقط به رشته هاي مدال آوردرعرصه بازيهاي جهاني والمپيكي حساب بازكنيم، مي توان به 3 يا نهايتا 4 رشته توجه نشان داد كه ازمجموع 38 رشته ورزشي موجود 34 رشته ديگربايد بروند دنبال كارشان.
هدف اول ازورزش وبه خصوص ورزش قهرماني جذب جوانان ونوجوانان به سمت وسوي اماكن ومحيطهاي سالم است ودراين راه اگربحث قهرماني وقهرمان پروري مطرح شده، بدان جهت است كه ازطريق ايجاد انگيزه بتوان جوانان را به سوي ورزش تشويق وترغيب كرد. حال اگرقرارباشد هرروز وبه بهانه مدال آوري ونتيجه گرايي تعداد رشته هاي ورزش را محدود كرد، قطعا درآينده اي نه چندان دورتعداد ورزشكاران كه درراه قهرماني گام برمي دارد بشدت كاهش خواهد يافت.
رئيس مركزتوسعه ورزش قهرماني درحالي قول مدال ازورزشكاران اعزامي به اولين دوره بازيهاي كشورهاي اسلامي را گرفته كه اين مسابقات اعتباري مثل بازيهاي المپيك وجهاني را ندارد وچنانچه حتي مسابقات درآن سطح باشد، تعداد ورزشكاران اعزامي به اندازه انگشتان دودست هم نخواهد رسيد.
آنچه كه مسلم است ورزشكاران سايررشته ها به مروردلسرد مي شوند. زيرا هيچ افق روشني مقابل خود نمي بيند ودست از كوشش وتلاش برمي دارند. ازاين روسياستي كه سازمان تربيت بدني درپيش گرفته سياست نادرستي است، چرا كه بايد تلاش شود تا موجب رشد وارتقاي همه رشته ها را فراهم آورند، نه اينكه با ناديده گرفتن وحذف آنها موجبات دلسردي طيف عظيمي از قهرمانان ورزشي را فراهم آورد.
* سيدرضا فيض آبادي
نظر شما