دكتر"علي گران مايه پور" در گفت و گو با خبرنگار حوزه و دانشگاه "مهر" افزود: در كشورهاي پيشرفته همزمان با حفظ شان و جايگاه اساتيد و معلمان، جايگاه مادي اين افراد نيز تامين مي شود تا اين افراد گرفتار زندگي روزمره خود نباشند.
اين جامعه شناس خاطر نشان كرد: اما در كشور ما در برخي از مقاطع تحصيلي معلمان علاوه بر معلمي، شغل دوم يا سوم اختيار مي كنند و حتي مسافركشي مي كنند. با توجه به وضعيت معيشت اساتيد اين امري طبيعي است كه به دنبال آن يك استاد دانشگاه براي تامين هزنيه هاي زندگي خود مجبور به داشتن شغل دوم و سوم باشد. به طور حتم اين مساله بر روي كار علمي اين اساتيد تاثير منفي خواهد داشت.
وي افزود: اين مساله باعث مي شود جايگاه و مرتبه اجتماعي كه مردم براي يك استاد قائل هستند نزول پيدا كند و در حد يك فرد متوسط اجتماعي و عادي اجتماع به آن ها نگاه شود.
وي خاطر نشان كرد: عدم تامين حقوق مادي و معنوي اساتيد دانشگاه ها باعث مي شود آموزش عالي در كشور ما از سطح علمي مناسبي برخوردار نباشد.
گران مايه پور تصريح كرد: البته كشور ما مشكل درآمد ندارد، بلكه مشكل توزيع درآمد و مشكل كوتاه انديشي برخي از مسوولان را دارد كه در ارتباط با مسايل مربوط به قشر تحصيل كرده و قشر دانشگاهي سليقه ايي برخورد مي كنند. اين عوامل سبب مي شود در بلند مدت نتيجه منفي در آموزش عالي ببينيم.
وي يادآورشد: البته مسئولان كشور ما آنقدر سرگرم مشكلات مختلف هستند كه تامين جايگاه و شان اساتيد در جايگاه آخر اين مشكلات قرار گرفته است.
اين جامعه شناس افزود: فردي كه مي خواهد به جايگاه علمي بالايي دست يابد و دكتر شود بايد 27 سال درس بخواند. در حالي كه اگر اين فرد در اين مدت در بازار مشغول به كار باشد، يك تاجر موفق و معروف خواهد شد كه علاوه بر نداشتن مشكلات مالي از جايگاه اجتماعي خوبي نيز برخوردار خواهد بود.
وي ياد آور شد: در كشور ما براي داشتن جايگاه اجتماعي، مدرك دانشگاهي يك شرط لازم است اما شرط كافي آن داشتن سرمايه است. امروزه تمام الگوها و افق هاي جديد جامعه ما مادي شده است.
اين استاد دانشگاه ادامه داد: امروزه مشكلات اقتصادي يك استاد دانشگاه در جامعه ما به حدي است كه اين افراد در اواخر عمر كاري خود دغدغه تامين معاش و بيمه خود و خانواده شان را دارند.
وي افزود: اين درحالي است كه در اكثر كشورهاي دنيا فرزندان و خانواده اساتيد دانشگاه امتيازاتي دارند كه خاص آنهاست و پس از مرگشان اين امتيازهاي خاص در اختيار خانواده شان قرار مي گيرد. در حالي كه در ايران اساتيد به داشتن امتيازات عادي در طول حياتشان نيز راضي هستند.
اين جامعه شناس تصريح كرد: برخي از اساتيد كشور به دليل آن كه در دانشگاه هاي اروپايي و آمريكايي امكاناتي برايشان فراهم است و نيازي به شغل دوم و سوم ندارند، پس از مهاجرت به اين كشورها تحقيقات خوبي انجام مي دهند و زمان خود را صرف امور پژوهشي و علمي مي كنند.
وي يادآورشد: اين مساله نشان دهنده آن است كه اگر استادي در كشومان نتوانست كسب موفقيت كند نشان دهنده بي كفايتي او نيست بلكه به دليل شرايط كاري و مالي سختي است كه فرصت پژوهش و تحقيق را از او مي گيرد.
نظر شما