"سی دقیقه نیمه شب" به بریتانیا رسید/منتقدان به دنبال توجیه شکنجه‌گری آمریکا

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از لس آنجلس تایمز، فیلم "30 دقیقه نیمه شب" ساخته کاترین بیگلو این هفته به بریتانیا رسید و بار دیگر بحث‌ها درباره استفاده از شکنجه در شکار بن لادن توسط سازمان سیا دوباره بالا گرفت.

همانطور که در آمریکا هم بحث شده بود، بعضی از منتقدان می‌گویند استفاده از شکنجه در فیلم به عنوان راهی موثر و خوب برای جمع آوری اطلاعات از سوی نیروهای آمریکایی در افغانستان نشان داده شده است در حالی که دیگران می‌گویند بیگلو و مارک بول نگاهی مبهم و دوگانه به این قضیه داشته‌اند.

با این حال بیشتر منتقدان از داستان بسیار مهیج، بازیگری ستاره فیلم جسیکا چستین و دراماتیک بودن صحنه‌های حمله نیروها به محل اقامت بن لادن در پاکستان حیرت‌زده شدند.

دیوید سکستون در "ایونینگ استاندارد" می‌‌نویسد نگاه فیلم به روش شکنجه خفگی با آب و روش‌های بی رحمانه دیگر دوگانه است و به این موضوع اشاره می‌کند که یکی از تکه‌های اصلی اطلاعات زمانی به دست می‌آید که بازجویان با دادن غذا و مهربانی با زندانی برخورد می‌کنند.

سکستون به فیلم چهار ستاره داد و گفت فیلم بسیار خوبی است و نمایش حمله به محل اقامت بن لادن را استادانه توصیف کرد.

آنتونی کوین در "ایندیپندنت" فیلم را برای خودداری از ارائه توضیح‌هایی ساده برای مشکلات بزرگی که در زمینه شکنجه آمریکایی وجود دارد ستایش کرد و گفت: روش خفگی با آب، کتک زدن‌ها، گردن بندهای سگی و همه چیزهایی که درباره‌شان می شنوید و نمی‌شنوید وجود دارند. آیا این کارها جنایت‌هایی منزجرکننده هستند؟ آیا بدون استفاده از این راه‌ها می توان اطلاعات غیرممکن را به دست آورد؟ این فیلم جواب این سوال را به صورت مشخص نمی دهد، بلکه از شما می خواهد تا خودتان نظر بدهید.

رابی کالینز هم در نقدش برای "تلگراف" نوشته است، بیگلو و بول قضاوت درباره اینکه شکنجه درست است یا غلط را به عهده بینندگان می‌گذارند. وی در این مقاله می‌نویسد: این صحنه‌ها دقیقا همانطور که باید وحشت‌آور هستند و بیگلو استادانه آنها را بلاعوض و لازم دانسته است.

کالینز می‌پرسد: حالا "سی دقیقه نیمه شب" ما را در چه حالی رها می‌کند؟ در همان حالی که مایا در آن قرار دارد: عطشمان برای عدالت سیر شده است اما حس درستی‌مان ضربه دیده. زمانی که خلبان از او می‌پرسد حالا کجا می‌خواهی بروی؟ او شروع به گریه کردن می کند. بالاخره، این تصویر پیروزی است و شباهتش به شکست وحشت‌آور است.

پیتر بردشاو از "گاردین" بیشتر از بقیه نسبت به دوگانگی فیلم در مورد شکنجه ناراحت شده بود و آرزو می‌کرد که فیلم جایگاهی محکم‌تر را انتخاب می‌کرد.

بردشاو همچنین نظری ضعیف‌تر نسبت به درجه هنری فیلم داشت و در نقدش اینطور نوشت: فیلم خوش‌ساختی بود، با حس بی‌وقفه و لجوجی از کشمکش و با یک صحنه پایانی فوق‌العاده، اما به هیچ وجه به فصل اول سریال Homeland نمی‌رسید.