خبرگزاری مهر - گروه فرهنگ و هنر: "دهلیز" به کارگردانی بهروز شعیبی که دقایقی قبل در برج میلاد برای اهای رسانه به نمایش درآمد توانست رضایت مخاطبان را جلب کند و خود را به عنوان فیلمی که بر مدار اخلاق حرکت میکند و در هر سکانس نکتهای ظریف برای آموختن به مخاطب ارائه می کند، به اثبات رساند. معرفی شخصیتها در تیتراژ اولیه فیلم به آهستگی رخ میدهد؛ فیلمنامه نویس برای شناساندن چهره شخصیتها به مخاطب عجله نمی کند و به تدریج شیوا را می شناسیم، از شیطنت های امیرعلی باخبر می شویم و رازهای فیلم یکی یکی برملا می شوند.
تلاش برای بیان صادقانه قصه
این فیلم بیش از تلاش برای به کار بردن تکنیک های نوین یا خلق ساختارهای جدید سینمایی، در تلاش است قصه خود را سرراست و صادقانه به مخاطب ارائه کند؛ تلاشی که می توان آن را موفقیت آمیز قلمداد کرد.
تماشاگر با دیدن "دهلیز" با آموزه های مختلف اخلاقی، ملی و دینی روبرو می شود که به نرمی و بدون قضاوت از آنها پرده برداشته می شود؛ کودکی که ترجیح می دهد به جای رخش نام اسبش را ترنادو بگذارد و شیفته مرد عنکبوتی است. پدری که با یک دعوا سر پارک ماشین باعث کشته شدن یک انسان شده است و سعی می کند به فرزندش ضررهای دروغگویی را بیاموزد. مردی که عصبانیت زندگیش را به هم زده و حالا می خواهد به فرزندش یاد بدهد که آرامش داشته باشد و از اشتباهاتش عذرخواهی کند و هرگز دروغ نگوید...
سکوت عنصری موثر در بازی
مکث و سکوتی که شعیبی از بازیگرانش طلب کرده، شیوه کمتر به کار برده شدهای را در بازیگری سینمای ایران به نمایش می گذارد. اکثر کارگردانان از سکوت، از مکث و از دیالوگ نگفتن بازیگران فراری هستند و سعی می کنند این خلأ را با کلمات پر کنند اما کارگردان "دهلیز" خطر می کند و همین بازیگر نقش اصلی اش را نجات می دهد؛ رضا عطاران که سیمای متفاوتی از او در این فیلم می بینیم.
عطاران که بیشتر با بازی و کارگردانی آثار کمدی در سینما و تلویزیون شناخته میشود، با امکان سکوتی که کارگردان در اختیار او قرار داده، جای دیالوگ گفتن با چشمان و میمیک صورتش احساسات خود را منتقل می کند و حتی لحظه ای پای او به ورطه کمدی لغزیده نمی شود. چهره متفاوتی از او که ماندگار خواهد شد. در این زمینه از بازی قابل قبول هانیه توسلی و نتیجه موفقیت آمیز حضور بازیگر خردسال نباید غافل شد.
ببخشید تا بخشیده شوید
و اما مهم ترین نقطه قوت این فیلم طرح چندین موضوع دینی است که پررنگ ترین آنها قصاص است. این فیلم سعی دارد ضمن توجه به احکام دینی و قرآنی درباره قصاص به مخاطب خود بخشیدن را یادآوری کند.
"دهلیز" بهروز شعیبی وصیت مولایمان علی (ع) پیش از شهادت به فرزندانش را به یاد می آورد که می فرمایند: اگر زنده ماندم خودم صاحب اختیار خون خود هستم و اگر فانی شدم فنا میعادگاه من است و اگر بخشیدم بخشش مایه تقرب من به خدا و نیکویی برای شماست؛ پس شما هم ببخشید آیا نمیخواهید که خدا هم شما را ببخشاید؟
"دهلیز" داستان پدری که پس از پنچ سال از زندگی اش را در زندان بوده و حال در آستانه قصاص است ولی او به واقع متنبه شده و شیوه برخوردش با انسان ها تغییر کرده است و از سوی دیگر قصه زن است که همه این سال ها رنچ کشیده و خودساخته شده ولی حتی با اصرار مادرش نیز از عشق به شوهرش دست نمی کشد. بزرگترین درس این فیلم از آن کودک 7 ساله قصه می شود که راستگویی، پشیمانی و بخشش را با درک کودکانه اش می آموزد و از دیگران طلب می کند؛ پایانی که شاید نتوانیم بهتر از آن برای "دهلیز" متصور شویم.
بازیگر کودک فیلم که به واقع ستاره اول این فیلم است به زیبایی در پایان داستان می گوید که پدرش پشیمان است. پدرش آدم خوبی است. پدرش طلب بخشش می کند و او هم آمده است که برای پدرش طلب بخشش کند و چه نیکو که مرد داستان ما بخشیده می شود....
--------------
مریم عرفانیان
نظر شما