به گزارش خبرنگار گروه دين و انديشه "مهر" دكتر مرتضي گودرزي ديباج در دومين روز از همايش بين المللي سلطان محمد به بررسي آسيب شناسي نگارگري معنوي در ايران پرداخت و گفت : در حال حاضر مدرنيته و مظاهر آن با لحني آمرانه به القاء عالم نمايي پرداخته است. مدرنيته حاكم بر جهان امروز و به تيع كشور ما، با ايجاد نوعي حيات آزاد شبه رنسانسي مجالي براي هنرمندان معاصر خود فراهم كرده كه به مقام نفي هر چيزي كه اراده مي كنند بر مي آيد .
دكتر ديباج افزود : در بحث پيرامون نگارگري روندي انجام شده كه به همگرايي نسبي در اصوال و تعاريف مي انجامد. برخي از منتقدان را مي توان معانداني دانست كه هر گونه ويژگي برجسته را در اين هنر انكار مي كنند و در صورتي كه تاييد كنند آن را به عنوان يك پديده تاريخي كه در موزه ها بايد جستجو نمود در نظر مي گيرند .
وي عده اي ديگر از منتقدان را عاشقاني دانست كه بي آنكه به شرايط كنوني نگاه كنند به اين هنر چنان عشق مي ورزند كه از استقلال آن باز مي مانند. غافل از اينكه طرح نگارگري در عرصه فرهنگ و هنر معاصر با شرايط كنوني فقط يك تمناست و نه بيشتر.
دكتر ديباج تصريح كرد: عاشقان نگارگري در ده هاي اخير كوشش كردند تا عمق عرفان و معناي آثار را بيان كنند در صورتي كه نگارگري امروز همچون هنر معاصر به وضوح معنا نياز دارد.
وي با طرح اين پرسش كه چرا نگارگري با آن جان شريف، بكر و فاخر متجلي نمي شود و امكان خلق نمي يابد؟ چرا ديگر توان خلق آثار شكوهمند بروز نمي يابد؟ ، نگاه نوستالوژيك و تحسين آميز به نگارگري را مانند سنت گم شده اي دانست كه از وراي تاريخ بايد در حسرت آن بود و تنها راه احياي اين پديده تاريخي ستايش آن است.
دكتر ديباج گفت : در هنرمندان قديم هماهنگي ميان عالم رباني و طريقت ديني با تفكر و خود آگاهانه ايماني به وجود مي آمد، اما آنچه كه ما امروز به آن نيازمنديم بخش اساسي وجود خود هنرمندان است كه نا گفته و غايب است.
وي در پايان تاكيد كرد : ما در گذشته چيزي داشتيم به نام آداب و طريقت معنوي كه متاسفانه هيچ حرفي از آن زده نمي شود.
نظر شما