به گزارش خبرگزاری مهر، مصيبت، سنتی الهی است، چرا که ما خاكيان در سختي آفريده شده ايم و جوهره جان ما، بايد جلاي رنج را براي صيقل يافتن تحمل نمايد. خداوند در جاي جاي قرآن به اين مساله اشاره كرده و مصيبت هاي امت هاي پيشين و رسولان بزرگ خود را در پيش ديد ما قرار داده است.
شكيبايي و تحمل از لوازم زندگي در اين فضاي پر مصيبت است و امامان معصوم (ع) ما رهنمودهاي فراواني را براي پيروانشان به يادگار نهاده اند تا از اين آزمون بزرگ، صابر و بشارت گيرنده به درآيند. ما اين رهنمودها را بر اساس مرحله و زمان مناسب كاربرد آنها به اقسام زير تقسيم مي كنيم؛
- سكون
روزها و لحظه هاي نخستين رويارويي با مصيبت، سخت و تلخ است. فشار شديد مصيبت و بهت حاصل از آن، انسان را گاه به فعاليت هاي غير عادي سوق مي دهد. برخي به گريه و زاري مي پردازند، برخي به داروهاي تسكين دهنده رو مي آورند و برخي فعاليت هاي اضافي و جنب و جوش هاي بيهوده از خود نشان مي دهند. پس نخستين كار ما جلوگيري از فعاليت هاي اضافي است كه گاه در حالت هاي خاص و شديدتر، به كارهاي نابخردانه مي كشد. جنب و جوش اضافي و فعاليت هاي بيهوده به هنگام رسيدن مصيبت نادرست است و نه تنها كمكي به تسكين آن نمي كند، بلكه موجب هدر رفتن توان روحي و جسمي فرد مصيبت ديده كه بايد به نحوي عقلاني و حساب شده هزينه شود مي گردد.
- بي تابي نكردن
بي تابي و قرار از كف دادن و يا همان جزع و فزع واكنش افراد ضعيف در برابر مصيبت است. بي تابي نه تنها موجب تخليه هيجان نمي شود، بلكه موجب افزايش مصيبت و موجب بزرگ نمايي آن نزد فرد آسيب ديده مي شود. حضرت علي(ع) می فرماید: بي تابي موقع بلا تمام محنت است.
- سكوت
شيوه ديگري كه در روزهاي نخستين ورود مصيبت كارگشاست سكوت و خاموشي است. شكوه كردن و سفره دل دردمند خود را پيش هر كس باز نمودن تنها نتيجه اش خوارشدن و سبك كردن خود است و كمكي به تخفيف درد ناشي از مصيبت نمي كند. سكوت به احتمال فراوان، فرصت خلاقيت و كشف راه حل و جبران صدمه هاي ناشي از حوادث زندگي را به ذهن مي بخشد و به انسان فرصت مي دهد تا به بزرگي و كوچكي مصيبت بينديشد و شيوه هاي رويارويي با آن را بيابد.
- مناجات با خدا
بسياري توانايي سكوت و هيچ گفتن را ندارند، نه مي توانند شكايت كنند و نه مي خواهند از خدا گله كنند به اين افراد توصيه مي شود كه سفره دل خود را نزد خدا و يا دوستان حقيقي خود بگشايند مناجات با خداوند و گريه و زاري به درگاه او و درخواست صبر و شكيبايي و نيز درخواست از خدا براي جبران صدمات به هرطريق كه خير و صلاح ما را در آن مي بيند، جايگزين آن است.
- عبادت و ذكر
در ميان رفتارهاي ائمه به هنگام مصيبت، نماز خواندن، صدقه دادن، روزه گرفتن و ذكر گفتن نيز روايت شده است. درباره رويارويي اميرمومنان(ع) با مصیبت روايت شده كه هزار كعت نماز مي خواندند و گاه به شصت نفر صدقه مي داد و سه روز را روزه مي داشت و فرزندانش را نيز به همين امور فرمان مي داد.
اين عبادت ها افزون بر جلب محبت خداوند و رضايت ورحمت الهي موجب فراموشي نسبي شخص، نسبت به مصيبت وارده مي شود و او را به زندگي عادي باز مي گرداند. ذكر نيز جايگاه و يژه اي در شيوه برخورد ائمه با مصيبت دارد، به ويژه اذكار ويژه اي مانند ذكريونسيه كه برگرفته از قرآن است.
در نتيجه در هنگام وارد شدن مصيبت سعي كنيم كه اشتغال به امور مهم را از سر بگيريم و از سر بي تابي و ناشكيبايي كارهاي مهم خود را رها نكنيم و به عزاداري افراطي و طولاني غم و غصه خوردن غير معمول روي نياوريم و دواي درد خود را اشتغال داشتن به كارهاي اساسي ومهم بدانيم حتي اگر اين گونه هم نباشيم خويشتن داري خود را حفظ كنيم. امام علي (ع) در مصيبت پيامبر بزرگ اسلام چنين روشي را پيشه كردند.ايشان افزون بر خاموشي گزيدن به جمع آوري قرآن همت گماشت و به اشتغال با كار مهم و اساسي گردآوري كلام الهي و نيز عهد هاي پيامبر(ص) به روح دردمند خود اجازه استراحت داد.
نظر شما