اين روزنامه افزود: كمي پس از تسخير ماه اوت 1990 كويت توسط صدام حسين – تهاجم نظامي كه توسط تهران محكوم شد- وي موفق شد با همسايه بزرگ خود نوعي روابط شبيه به روابط ديپلماتيك برقرار كند كه فقط در سطح كاردار و با كمي تلخي دوجانبه همراه بود. مارس 2003، تهران تسخير امريكايي را بخاطر « عدم مشروعيت آن» محكوم نمود و در عين حال با بي تفاوتي اظهار شده و نوعي خوشحالي، سقوط رژيم بعثي را به حال مردم عراق و منطقه مفيد خواند.
يك سال و نيم بعد، ايران- يكي از اولين كشورهاي منطقه در به رسميت شناختن شوراي انتقالي دولت عراق بود و اولين سفير خود از سال 1980 را به بغداد فرستاد. از آن زمان، عاديسازي روابط بين دو كشور قدرتمند شيعي منطقه رو به سرعت گذاشته است.
اين روابط توسط آيت ا... علي سيستاني، رهبر معنوي اكثريت شيعيان عراق به امريكاي اشغالگر تحميل شده است. ايران از انتخابات ژانويه گذشته عراق حمايت نموده و بقدرت رسيدن احزاب « برادران» شيعي را كه مدت ها در تبعيد بودند و برخي از آنها هم در سرزمين خود ( ايران) تشكيل شده اند، مورد تميجيد قرار داد. ابراهيم الجعفري شخصاً نيمي از بيست سال تبعيد خود را در تهران گذرانيده و سپس به لندن رفت.
به گزارش مهر ، لوموند افزود: امروزه در بغداد، تمامي قدرت تحت كنترل شيعيان است. شيعيان كه در اسلام جهاني در اقليت مي باشند و حدود 25% مسلمانان را تشكيل مي دهند در لبنان و بحرين نيز در اكثريت مي باشند. با توجه به اينكه اقليت هاي مهمي را در ساير مناطق تشكيل مي دهند، مي توان ترس شاهان رژيم هاي سني را درك كرد، گرچه نبايد نكته بيشتري از يك ترس (به عنوان واقعيت ) در بين باشد.
ايران وعراق هنوز روي يك پيمان واقعي صلح گفتگو نكرده اند. مناقشات بسياري براي حل و فصل بين دو كشور باقيمانده اند. تاريخ نشان داده است كه بين 1980 تا 1988 مذهب مشترك شيعيان عرب عراقي و شيعيان پارسي ايراني مانع از دريدن همديگر نشد. اگر 90% مبارزان ايراني شيعه بوده اند ،سه چهارم درجه داران و افسران عراقي هم شيعه بودند.
لوموند مدعي شد: نزديكي، گرمي، بلي . اما اگر عراق از يك جنگ داخلي گريز بكند، بين النهرين قديمي در آستانه قرار دادن منافع و ناسيوناليسم قوي خود به يك جامعه مذهبي با همسايه اش نخواهد بود.
نظر شما