به گزارش خبرگزاری مهر، افزایش طلاق و کوتاه بودن زندگی های زناشوئی یکی از مهمترین چالش های امروز کشور است. از همین رو دولت و متولیان امور خانواده باید برای پایداری خانواده ها و تداوم زندگی زناشوئی برنامه ریزی کنند. اما گذشته از تکلیف دولت، مسئولیت اصلی حفظ روابط زناشوئی بر عهده زوجین است. زوجین باید مهارت های لازم برای تداوم زندگی مشترک را کسب کنند.
یکی از ابزارهای تحقق روابط پایدار زوجین در خانواده "ارتباط و صحبت كردن" است. وقتي همسران بتوانند با همديگر درباره مسائل خود گفتگو و همفكري كنند این امر منجر به صميميت و نزديكي بيشتر و بهتر می شود. زن و شوهر باید در زندگي با همكاري و مساعدت براي تقويت زندگي زناشويي و هدايت خانواده يك گروه را تشكيل دهند و مانند يك تيم به هدف و مقصدي مشترك پايبند باشند. وقتي كه زن وشوهر در زندگي يك چيز را مي خواهند و به يك اندازه درجهت نيل به آن تلاش و كوشش مي كنند، مصالحه و حمايت از يكديگر آسان تر خواهد بود. اعضاي يك تيم كه از يكديگر حمايت مي كنند امكان موفقيت كل تيم را فراهم مي كنند.
يكي ديگر از راه هاي تقويت زندگي زناشويي، تفاوت قائل شدن ميان رنج هاي گذشته با واقعيت كنوني است. زماني كه تعامل بين زن وشوهر مانند تجربه غم انگيزي در دوران گذشته باشد، كل آثار بد گذشته فعال مي شود. در اين لحظه ناگهان تمام عقايد و احساسات شديد گذشته مانند سيل روي صحنه سرازير شده و با موقعيت فعلي درهم مي آميزند. بدين گونه انتظارات و عقايد پيشين دوباره بيدار شده و شناخت وواكنش هاي ما را بد جلوه مي دهد.
زماني كه فرد مضامين خاصي از گذشته را كه احتمال تحريك شدن وغلبه بر حال را دارد تشخيص دهد،بيشتر قادر خواهد بود اين روند را زماني كه آغاز مي شود،شناسايي كند. با علم به اينكه چگونه طرحواره هاي پيشين مي تواند استنباط هاي ما را بد جلوه داده و موجب احساسات شديدي شود مي توان از تشكيل اين چرخه جلوگيري كرد. تغيير زماني تحقق مي يابد كه به خودمان خاطر نشان كنيم حساب حال از گذشته سواست. توانايي مقايسه و تمايز قائل شدن ميان اين دو تجربه امكان اين را فراهم مي سازد كه زخم هاي كهنه در پشت در بماند و تا مي توانيم بهتر توجه خود را معطوف موقعيت موجود كنيم.
عصبانيتي كه دنبالش گرفته شود يكي از مخرب ترين نيروها در زندگي زناشويي است. چه اين عصبانيت در خفا ادامه يافته و در صحنه هاي متناوب خشم فوران كند و چه در اظهارات خشونت آميز و تنفرآميز روزمره به نمايش درآيد، در هر حال جو تلخي را براي پدر ومادر و بچه ها ايجاد مي كند. درست است كه عصبانيت اين حسن را دارد كه ما را متوجه موقعيت هايي مي كند كه بايد مورد توجه قرار گيرد، اما بايد به عنوان يك فراخواني به جنگ به آن نگريست.
وقتي زن وشوهر فهرستي از گله و شكايت رديف مي كنند، طرز فكري را گسترش مي دهند كه آنها را از اعتماد كردن به يكديگر، مشاركت با همديگر و لذت بردن از همسر باز مي دارد. اگر قرار است زماني خوبي غلبه كند، بايد به طور سازنده تري به گله و شكايت پرداخت. وقتي زن وشوهر قادر باشند درباره مسئله اي كه آنها را ناراحت كرده يا به درد سر انداخته صحبت كنند، زندگي زناشويي شان مي تواند بسيار بهبود يابد.
كتاب هاي خود آموز بسياري وجود دارد كه روش هايي را مورد توجه قرارمي دهند كه همسران به طور سازنده اي مي توانند با اين مسئله برخورد كنند،شامل نگراني اصلي را به روشني بيان كردن به جاي پيش كشيدن رشته اي از لطمات و با آرامش و احترام صحبت كردن به جاي اهانت و عصباني كردن همسرمان. اما آنچه براي هر يك از ما از اهميت مشابهي برخوردار است اين است كه بدانيم چگونه مسئوليت يك لطمه را وقتي كه ما مسبب آن بوده ايم بپذيريم، حتي اگر عمدي هم نبوده يا فكر مي كنيم همسرمان بيش از حد حساسيت نشان داده، تنها اگر ما به نقش خود در ايجاد اين رنجش اعتراف كنيم،اين ماجرا قابل چشم پوشي خواهد بود حتي چيزي به سادگي"من نمي دانستم اين مسئله اينقدر باعق آزار تو مي شود؛من به هيچ وچه قصد رنجش تو را نداشتم" نقش به سزايي در مطلع كردن همسرمان از اينكه احساسات او را درك و تاييد مي كنيم دارد.
البته ماجرا تا زماني كه از آن چشم پوشي نشود، كاملا حل و فصل نمي شود. يادگيري پذيرفتن عذرخواهي و اعتماد به صداقت همسر براي فراتر رفتن از موضع خود حافظانه كه در نهايت سردي روابط زناشويي را افزايش و به عصبانيت تداوم مي دهد، ضروري است. گذشت در پاسخ به عذرخواهي همسر، فرمولي جادويي در پايه ريزي دوباره عشق و پيوند است. گذشت نه تنها تقويت كننده زناشويي است بلكه براي بچه هايي هم كه مي توانند شاهد روشي سازنده در پرداختن به درگيري و نا اميدي باشند، مايه تقويت است و همين بچه ها هستند كه بيشترين فايده را از خانه اي آرام و عاري از كشمكش مي برند.
نظر شما