به گزارش خبرگزاری مهر، شناخت درست و به تبع آن انتخاب صحیح یکی از ارکان ازدواج موفق است. اگر تمام فكر و ذكرمان ازدواج باشد، از توجه به خصوصيات اخلاقي كسي كه مي خواهيم با او ازدواج كنيم غافل مي شويم و توجه نمي كنيم كه تمايل او به ازدواج با ما به چه دليل است. فراموش مي كنيم كه بايد دريابيم چه احساسي نسبت به او داريم و از خود نمي پرسيم كه در آخرين ملاقات چه احساسي به او داشتم؟ آيا نحوه رفتارش با ديگران مورد تاييد من است؟ آيا به عقايد و افكارم احترام مي گذارد؟ آيا هرگاه ناراحتم، عكس العملش نسبت به من دلسوزانه است؟
طرفين ازدواج، دختر و پسر، حتما بايد مدت زمان مناسبي را به رفت و آمد، ديد و بازديد صحبت و بحث اختصاص دهند. تصميم عجولانه در ازدواج باعث مي شود كه زوجين تحت تاثير رويا و خيال و بدون توجه به واقعيت ها، تصميم بگيرند و بدين سبب رفتار بالغانه نداشته باشند در حالي كه آشنايي هاي بلندمدت زمينه هايي را آشكار مي كند كه اگر از آنها اطلاع نداشته باشيم بعدا ممكن است در زندگي زناشويي مسئله ساز شوند.
هر چه دختر و پسر، در مورد مسائل و مشكلات زندگي وويژگي هاي خودشان كمتر حرف بزنند در مورد يكديگر اطلاعات كمتري خواهند داشت. در اين صورت، تصميم گيريشان به شدت زندگي مشترك را به خطر مي اندازد. بيشتر افراد بيان مي كنند"نمي دانم ماجرايي كه با اين همه مهر و عشق شروع شد چگونه كارش به اين جا كشيد. فكر مي كردم وقتي با او ازدواج كنم و او به معناي واقعي عشق پي ببرد، همه چيز درست مي شود".
اين ساده انديشي مطلق است كه گمان كنيم به تنهايي قادر به تغيير دادن طرف مقابل هستيم. اگر در شخصيت يا رفتار كسي كه با او قصد ازدواج داريم كيفيات نامطلوبي نظير حسادت، بد خلقي، نداشتن احساس مسئوليت، بي صداقتي، سماجت و شك هاي بيمارگونه مشاهده كرديم از خودمان بپرسيم"آيا شايسته است كه بقيه عمر خود را با اين مسائل درگير باشيم؟"
به طور خلاصه، در ازدواج نكاتي كه مستلزم دقت و بررسي كامل اند عبارتند از مسائل اخلاقي طرفين، قابل اتكا بودن طرفين براي يكديگر، بري بودن زن و مرد از هر گونه اعتياد، مسائل مالي و استقلال مالي مرد، اشتغال مرد، خدمت سربازي مرد، سطح تحصيلات مرد و زن، متانت، نوع پوشش، اشتغال زن درآينده، بيماري هاي رواني و روحي و اختلالات شخصيت، زندگي كردن در خانه و نزد خانواده هاي زوجين، عفت ونجابت و شرايط مناسب خانواده ها.
در ايران به لحاظ رعايت مسائل ديني و سنتي، زندگي مشترك پيش از ازدواج به هيچ وجه مطرح نيست، ولي زمان كوتاهي را هم كه خانواده ها براي آشنايي فرزندان خود تعيين مي كنند كاملا غيرمعقول و خارج از معيارهاي آشنايي هاي ابتدايي است. زيرا در شروع آشنايي، افراد معمولا با صورتك هاي اجتماع پسند ظاهر مي شوند و تشخيص شخصيت اصلي فرد و خصوصات بارز اخلاقي او بسيار مشكل است، اما با گذشت زمان و با تداوم رفت و آمد ها، اين دو جوان آهسته آهسته به حسادت ها، حساسيت ها، خصلت ها، افكار بدبينانه در نزد يكديگر اشراف پيدا مي كنند. در نتيجه فرد قادر است ميزان شناخت خود را از طرف مقابلش حداقل تا پنجاه درصد افزايش دهد.
دوره شناسايي و نامزدي حداقل اين امتياز را دارد كه در صورت بروز مشكلات شديد و جبران ناپذير، فرصت براي مخالفت"نه گفتن" وجود خواهد داشت. پس نبايد از "نه گفتن" پس از مدت مقرر هراس داشته باشيم. به جاي توجه به گفته هاي اطرافيان، بهتر است از جنبه هاي فرسوده فرهنگي بيرون بياييم و به آمار بالاي طلاق در كشور توجه كنيم.
توصيه اين است كه از تنها راه موجود، يعني شناسايي دقيق و همه جانبه همسر، به عنوان كسي كه قرار است سال ها در كنار هم زندگي كنيم از دوره آشنايي و نامزدي، به خوبي بهره بگيريم براي اين كه ما در خانواده مان هيچ هفته اي نيست كه با برادر يا خواهرمان درگيري و كشمكش نداشته باشيم. پس دقت كنيم، چرا كه قرار است شخصي غريب، از خانواده اي متفاوت، با رشد و تربيتي متفاوت، براي ساليان طولاني در كنار ما و با ما زندگي مشترك داشته باشد. ممكن است در اين مدت،حتي پنجاه درصد از آرمان هاي ما در مورد همسرمان تحقق نيابد، در اين مورد چاره اي جز شناسايي دقيق همسرمان به عنوان شريك آينده زندگي مان نداريم. مگر به چه ميزان مي توان سنگ زيرين آسياب بود تا اين زندگي ادامه يابد؟
نظر شما