به گزارش خبرگزاری مهر، شكوفايي و درك معنوي از هدف هاي اصلي انسان هاي بزرگ در طول تاريخ بشريت بوده است. در هر فرهنگ، جامعه و تمدني، امور معنوي به طور همزمان و بدون تاثير عوامل خارجي و اغلب در جوامعي با هزاران كيلومتر فاصله از يكديگر ايجاد شده و رشد كرده است. به نظر مي آيد همه ما تمايل به اتصال به موجودي بالاتر و بزرگ تر از خودمان داريم. اين تمايل دروني به صورت طبيعي و خود به خود ايجاد مي شود و اغلب بدون هدايت و آموزش خاصي به و جود مي آيد.
شكوفايي معنوي يك موضوع پيچيده و جدال انگيز است. افراد معتقد به هر دين و مذهبي معمولا مطمئن هستند كه ايده هاي آنها در مورد خداوند درست است و بقيه همه در اشتباهند و با درجات مختلف در گمراهي به سر مي برند. جنگ هاي مذهبي از خوفناك ترين جنگ هاي تاريخ است كه وقوع آنها به سبب اختلاف نظر در عقايد اصول و تفسيرهاي مذهبي بوده است. بيشتر اديان مي گويند كه خداوند، خداي عشق،رحمت و گذشت است اما شگفت آور است كه به نام خداوند چه اعمال خشونت آميزي صورت گرفته و يا در حال انجام است.
شكوفايي معنوي متعالي ترين و مهمترين كمالي است كه كسي مي تواند دنبال كند. شكوفايي معنوي، اگر درست درك شود، مي تواند كليد آرامش، كاميابي، رضايتمندي فردي و تكامل باشد. در دين مقدس اسلام، حضرت محمد(ص) اين مسئله را براي جهانيان حل و فصل كرد كه مهمترين راه تقرب و آرامش به خداي يگانه دعا و نيايش است و همه انسانها مي توانند در هر كجا كه باشند با تنها معبود خود به راز و نياز و عبادت مشغول شوند.
والاترين فضيلت براي انسان آرامش درون است. در واقع شما مي توانيد در هر لحظه ميزان موفقيت خود را بر اساس ميزان شادي و آرامش دروني و اينكه در مورد خود و دنيايتان چه احساسي داريد بسنجيد. آرامش هنگامي ممكن مي شود كه بنده با خداي خويش خالصانه و محتاجانه از راه راز و نياز ارتباط برقرار كند
آرامش موقعي حاصل مي شود كه رابطه اي عاشقانه با معبود خويش برقرار كرده و از درون به او گوش بدهيم و اعمال و رفتاري را انجام دهيم كه خداوند آنها را كاملا درست بداند. مهمترين نيازبشر امروز نياز به يك ايمان صحيح است. ايمان معنوي،آن ايماني است كه پيغمبران عرضه داشته اند و نياز بشر با اين ايمان برآورده و به آرامش دروني مي رسد. انسان وقتي كه از غير خدا چيزي مي خواهد احساس ذلت مي كند و وقتي كه از خدا مي خواهد احساس عزت، لذا دعا و نيايش هم طلب است و هم مطلوب، هم وسيله است و هم غايت، هم مقدمه است و هم نتيجه. اولياي خدا هيچ چيزي را به اندازه دعا خوش نداشتند همه خواهشها و آرزوهاي دل خود را با محبوب واقعي در ميان مي گذاشتند و بيش از آن اندازه كه به مطلوب هاي خود اهميت مي دادند به خود طلب و راز و نياز اهميت مي دادند، هيچ گونه احساس خستگي و ملامت نمي كردند.
اميرالمومنين حضرت علی (ع) خطاب به كميل نخعي می فرماید اگهان علم و آگاهي در كمال حقيقت بصيرت و بينش برآنها و قلبشان فرود آمد و لذت يقين را درك كردند و با حقيقت آن تماس گرفتند، و با آنچه دنياداران از آن در هراس اند و آن را ناخوش و دشوار مي دارند اينان خوشند و آن را نرم و دلپسند شمردند و به آنچه نادانان از آن گريزاند مانوس شدند و با اهل دنيا با بدنهايي كه روح آن بدنها متعلق به محل اعلي و عالم ربوبي است معاشرت كردند.
بر عكس دلهاي زنگ گرفته سياه و قفل شده كه از درگاه خدا رانده شده اند. هر كسي از دل خود با خدا راه دارد و يكي از موثرترين تمرينات معنوي در خلوت نشستن با خداست كه اين كار دري از همه دلها به سوي خدا هست. حتي شقي ترين افراد در مورد گرفتاري و ابتلا، در وقتي كه اسباب و علل به كلي از او منقطع مي شود، تكاني مي خورد و به خدا التجا مي برد، اين يك ميل فطري و طبيعي است در وجود انسان، پرده گناه و شقاوت گاهي روي آن را مي گيرد. درسختيها كه پرده زايل مي شود، خود به خود اين ميل تحريك مي شود و به هيجان در مي آيد.
انساني كه در سختي و از همه جا بريده اميد به خداوند مي بندد. ما نسبت به ميل هاي عالي انسانيت، ميل خداجويي و خداخواهي، ميل به دعا و التجا به خداي ناديده، حالت همان طفل نوزاد را داريم نسبت به پستان نديده و نشناخته و مادر نديده و نشناخته. و البته اگر پستاني و شيري كه مناسب با معده طفل است نبود، غريزه هم او را به آن طرف هدايت نمي كرد. ارتباط و پيوستگي است بين اين ميل و آن غذاي موجود. همچنين است ساير ميلهاي وجود انسان. هيچ ميلي به عبث در وجود انسان گذاشته نشده همه ميلها روي احتياج و براي رفع احتياج گذاشته شده است و انسان ها موقعي راه بزرگي و رشد را در پيش مي گيرند كه به خلوت بنشينند و به نداي درون خود گوش دهند و ما بايد تصوير شفافي از زندگي معنوي خود داشته باشيم و اهداف معنوي خود را معين كنيم و در نتيجه با اين كارها به آرامش و رضايت بيشتري خواهيد رسيد.
نظر شما