صدام و همدستان جهانی اش را مکتب فکری روح الله شکست داد

به گزارش خبرنگار مهر، سید ناصر حسینی شب گذشته در مراسم یادواره بیش از 100 شهید دیزیچه با اشاره به اینکه 34 سال پیش صدام صحبت های یک خانم خبرنگار خانم فرانسوی را قطع کرد و گفت" تا سه روز دیگر شما را در ناصریه خواهم دید"، افزود: اما این سه روز دو هزار و 877 روز طول کشید بدون اینکه صدام بتواند گفته خود را عملی کند و جای این سئوال پیش می آید که در شرایطی که ایران هیچ گونه امکاناتی جنگی و پشتیبانی جهانی نداشت وی در کجای محاسباتش اشتباه کرده بود.

وی با بیان خاطراتی از آن دوران ادامه داد: در واقع صدام مکتب دفاعی یاران روح الله را نشناخته بود؛ مکتبی که یک ریشه تاریخی در سال 61 هجری و نصف روز حماسه عاشورا دارد و زمانی میدانی شد که ولایت روی کار آمد.

نویسنده کتاب " پایی که جا ماند" با اشاره به ویژگی های انسان های پرورش یافته در این مکتب تاکید کرد: انسان های این مکتب دارای عظمت روحی ویژه ای هستند به گونه ای که که در برابر هر دشمنی قرار بگیرند، آن دشمن ولو با عظیم ترین سلاح ها شکست می خورد.

وی با اشاره به نگاشته هایی بر مزار شهدا بیان داشت: به عنوان نمونه یک شهید از دوستانش درخواست کرده بود که بر روی مزارش با سرانگشتی بنویسند "پرکاهی تقدیم به آستان الهی"  و  دیگری نیز شعر " هر کسی شد از خمینی بدگمان/ حق ندارد پا نهد در این مکان" برای مزارش قرار داده بود؛ در واقع صدام از این عظمت روحی در دل فرزندان روح الله شکست خورد.

حسینی رحم، ترحم انسانیت را از دیگر ویژگی دفاع مقدس دانست و ابراز داشت: ما جنگ را بیشتر از این طرف خاکریز دیدیم اما اگر نگاهی به سمت دیگری بیندازیم متوجه تفاوت های بسیاری در مکتب و آرمان ها می شویم.

وی با اشاره به خاطره ای از دوران اسارت خود تاکید کرد: ما 112 نفر بودیم که در جاده خندق همه تا گلوله آخر شهید شدند  به جز دو نفر که دوستم را نیز تیرخلاص زدند و من نیز با دیدن این صحنه ها عراقی ها را تحریک می کردم که مرا بکشند اما این اتفاق رخ نداد.

نویسنده کتاب " پایی که جا ماند"  با بیان اینکه سه روز مرا در سوله ای نگه داشتند و تفریح نظامیان عراقی شدم، گفت: از ما خواستند که فرماندهانمان را نشان دهیم و ما با نشان دادن پیکر بیجان آنها به بعثی ها فهماندیم که فرماندهان ما شهید شدند اما آنها به جنازه آنها رحم نکردند و جنازه این دو فرمانده را آتش زدند.

وی با اشاره به تفاوت برخورد با اسرا در ایران تصریح کرد: از سوی دیگر زمانی که بچه های ما نظامی های عراقی را از پل های خیبری به پشت جبهه می آوردند در نیمه های راه که انها بر زمین می نشینند تا استراحت کنند متوجه این نکته می شوند که  این نظامیان  به دلیل نداشتن کفش از گرمای شدیدی که از پل به پاهایشان منتقل می شود در عذاب هستند.

حسینی با بیان اینکه رزمندگان ما کفش هایشان را درآوردند و به اسرای عراقی دادند، تاکید کرد: در انتهای این پل  شهید عبدالله میثمی ایستاده بود و وقتی این صحنه فداکاری را دید که پای رزمندگان ما تاول زده و حتی در بخش هایی پوستش کنده شد خم شد تا پای بسیجیان را ببوسد؛این تفاوت ما با جبهه دشمن بود.

وی اضافه کرد: عشق به اهل بیت (ع) ویژگی بعدی این مکتب دفاعی و منش رزمندگان ما  بود که برتری آنها را به اثبات رساند بود.

نویسنده کتاب " پایی که جا ماند" اظهار داشت: فردی داشتیم به نام شیر علی سلطانی که مسئول کتابخانه المهدی بود در شهر مورد استقرار خود؛ وی  از کف پا تا گردن خود را متر کرد و در کتابخانه المهدی برای خود قبر کند و همیشه خطاب به امام حسین (ع) می گفت من خجالت می کشم شما سر نداشتید و من سر داشته باشم.

وی اضافه کرد: وقتی جنازه شیرعلی را در کتابخانه دفن کردند، سری در بدن نداشت که اگر سر داشت در این قبر جا نمی شد.

حسینی تصریح کرد: ویژگی دیگر این مکتب این است که  گناهکاران را نیز می پذیرند که مصداق و الگوی آنها حُر بود. او با اینکه دل اهل بیت را خون کرد اما با توبه عاقبت به خیر شد.

وی با ببان اینکه عراقی ها انسان های ضعیفی نبودند بلکه با توجه به اینکه نسبت به ما و اهل بیت (ع) کینه داشتند هیچ رحمی در دل در زمان جنگ نداشتند، بیان داشت: بدون شناخت صحیح اتفاقات آن طرف خاکریز به بزرگی کار رزمندگان خودمان پی نمی بریم.

حسینی با بیان اینکه در واقع صدام از این بچه های قد و نیم قد و نوجوان شکست خورد، تصریح کرد: وی در جایی گفته بود که وقتی این بچه ها را می بینم که کفن پوشیده و در خیابان های تهران رژه می روند فکر می کنم که نمی توان آنها را به این راحتی شکست داد.