یادداشت سه هنرمند درباره انفجار مین در مریوان

اعتماد،

لااقل مین نباشد

شهرام ناظری

موسیقیدان

بسیار تاسف بار است اتفاق ناگواری که برای کودکان مریوان افتاده است. کردها، در طول تاریخ آسیب های زیادی دیده اند، آسیب هایی که از هرگوشه و کنار و از زمین و آسمان به این مردم شریف و اصیل ایرانی وارد شده. طبعا قلب من از این اتفاقات تلخ به درد می آید و دلم می خواهد اگر کاری از دست ما برمی آید، برای کودکان مریوان انجام دهیم. وظیفه همه ما و اقشار مردم است که اگر می توانیم، کاری کنیم.

دولت هم کمترین کاری که می تواند بکند، این است که هرچه زودتر مناطق مین گذاری شده را پاکسازی کند. عجیب است که هنوز مین هایی در مناطق کردنشین وجود دارد که فعالند و دولت زودتر از اینکه این مین ها به بچه های این سرزمین آسیب وارد کند، فکری برای پاکسازی آنها نکرده! درحالی که این اتفاق چندباری است که در این سال ها تکرار شده. با این همه مشکلاتی که در این مناطق وجود دارد، لااقل این مردم دیگر مشکل مین را نداشته باشند. من قلبا از این اتفاقی که برای این کودکان آسیب پذیر افتاده، متاثر شدم و امیدوارم اگر قرار است کاری برای این مین ها بکنند، زودتر انجام شود.

زمین امن

نیکی کریمی

بازیگر و کارگردان

چطور باید باور کرد هنوز زمین هایی داریم که محل گذر مردم غیرنظامی و کوچه و بازار است و ممکن است بهای این عبور جان و بدن شان باشد. هنوز زمین هایی هست که چند کودک بی خبر و بی گناه از آن رد شوند و تا به خودشان بیایند صدای تقه ضامن مینی از زیرپایشان بلند شود و تمام... زندگی این هفت کودک از لحظه یی که پایشان روی مین رفت برای همیشه و تا ابد تغییر خواهد کرد. هر هفت کودک امروز و روزهای بعد را نه در مدرسه، که در بیمارستان خواهند ماند، با دست و پاهای زخمی و پایی که یکی از آنها دیگر نخواهد داشت و حالاهمه آنها با تن های خونین و پر دردشان روی تخت افتاده اند... ما اما اینجا نشسته ایم.

سر کار هر روزه مان و چه می دانیم این بچه ها چه دردی کشیدند. حتما تا چند روز بعد همه فراموش می کنیم که بعد از این آنها چطور زندگی خواهند کرد. ما نمی دانیم چه کسی مینی که زیر پای این بچه ها منفجر شد را در سرزمین مان کاشت و چه کسی باید آن را از زمین درمی آورد. فقط می دانیم نمی خواهیم هیچ کودکی دست و پایش را به کام این هیولابفرستد. فقط می دانیم که پای این بچه ها باید روی زمین سفت، زمین امن راه برود. فقط همین.

آبرو روی مین

محمود دولت آبادی

نویسنده

متاسفم. برای خودم، برای همه مان که امروز بعد از گذشت این همه سال خبر از انفجار مین می شنویم. چطور باید تسلی داد این عادی شدن شنیدن فجایع را. منطق و آنچه می دانیم به ما می گوید که بعد از هر جنگی چند اتفاق مهم بلافاصله و به سرعت باید بیفتد. نخستین قدم بازسازی مناطق جنگ زده، برآورد خسارت و حمایت از قربانیان است. مهم ترین حمایت همین است که به ساکنان مناطق جنگی تضمین دهیم که دیگر بیش از این متحمل خسارتی نخواهند شد. جای تاسف است که یا این حرکت نیمه تمام مانده یا اساسا در مناطقی آغاز نشده است.

مرتضی آوینی یکی از کسانی است که قربانی مین شد. بی شک این وظیفه دولت عراق و ایران در این سال ها بود که نسبت به پاکسازی این مناطق اقدام کنند. اگر زمان زیادی گذشته و هنوز این اتفاق نیفتاده است، امیدواریم در شرایط تازه یی که ایجاد شده و رو به آینده بهتر پیش می رویم، دولت یک بار برای همیشه عزم خود را برای پایان دادن به فاجعه مین جزم کند. امیدوارم دولت مجالی بیابد و با کمک نهادهای بین المللی این مناطق را از مین پاک کند. این زمین آبروی ما است.