وي افزود : اولين گرايش ، همان مشق كردن در قالب هاي قديم ( كلاسيك) است ، نسل جوان سعي مي كند كه فرم هاي تازه و جمله بندي هاي جديد را در قالب هاي قديم بياورد كه از دو جنبه" ادبيات متعهد به جامعه" و" تجربه هاي زباني " برخوردار است ، اما گرايش دوم تلاش در نفي روابط شعر قديم و دستور زبان دارد كه برخي به شوخي آن را پست مدرن مي نامند ، كساني كه اين گرايش را دنبال مي كنند ، از مخاطبان شعر خود ، انتظار سفيد خواني دارند و وظيفه خودشان را به حداقل ممكن مي رسانند كه بار اصلي كار بر دوش مخاطب است.
سپانلو با تاكيد بر اين كه ايراني ها مردمي شعر دوست هستند و علاقه به ادبيات در اين سرزمين ، پشتوانه تاريخي دارد ، به تشريح سومين گرايش مطرح در حوزه شعر امروز پرداخت و گفت : اين گرايش كه در مقابل رمانتيزم قرار گرفته است ، در حقيقت مي كوشد تا زبان و هويت فارسي را غني تر سازد كه به اعتقاد من ، از جهاتي معقول تر از دو گرايش قبلي است و در آن به دو جنبه " اجتماعي " و " كلامي و ساختار سازي " توجه مي شود .
محمد علي سپانلو تصريح كرد : من معتقدم كه آينده خواهد گفت كدام يك از اين گرايش ها راه به جايي برده اند.
وي گفت : شعر بعضي ها را كه مي خوانيم ، تصور مي كنيم كه شاعر آن را در لحظه هاي تب ، هذيان و اضطراب نوشته و جملاتي نامربوط به زبان آورده است.
سپانلو با اشاره به اين كه شعر سپيد و محاوره اي و نوقدمايي كه وامدار تفكر نيماست ، تجربه هايي در امتداد شعر فارسي و فرهنگ ايران است ، يادآور شد : شاعران بزرگي چون مولا نا ، حتي در لحظه هاي سماع و از خود بيگانگي نيز انديشه هاي زيبا شناسانه را مطرح كرده اند و مخاطب را به ژرفا نگري فرا خوانده اند.
اين شاعر معاصر با تاكيد بر اين كه هدف عده اي از شاعران ، ايجاد ارتباط با مخاطبان نيست و قطعا آثاري كه توليد مي كنند ، مورد اقبال و پسند توده هاي مختلف مردم قرار نمي گيرد ، گفت : شاعر نبايد همه چيز را به مردم و خوانندگان شعر خود حواله بدهد ، البته پاره اي از شعرها نيز براي نخبگان جامعه سروده مي شود كه مخطبان آن اندك است ، البته نبايد همه شاعران ادعا كنند كه مخاطبان شعرهاي آنها صرفا نخبگان هستند ، زيرا خود اثر و درونمايه اش اين مسئله را روشن مي كند.
نظر شما