خشک کردن ماهی توسط زنان جزیره هرمز را سوژه عکاسی‌‌ام می‌کنم

علی فربود عکاس ایرانی ساکن آمریکا در گفتگو با خبرنگار مهر در مورد نمایشگاه عکسش با عنوان «بستر و رویای سرزمین» که به تازگی در گالری «آن» در تهران برگزار شد، اظهار کرد: من بعد از ۴۲ سال از آمریکا به ایران برگشتم و در اینجا مشغول به عکاسی و ایرانگردی شدم. این موضوع برایم خیلی جالب بود که ایرانی که در بچگی در ذهن داشتم خیلی تغییر کرده است و ابعاد جدیدی از سرزمینم که پیش از این برایم پنهان بود، نمایان شد که آنها را در عکس هایم ثبت کردم. این نمایشگاه که عکس هایش از سرزمین رویاهایم شکل گرفته است به عنوان یک داستان پردازی بصری است و من می‌خواهم میراث کشورمان را در قاب عکس ماندگار کنم.

وی افزود: من فیلمبردار هستم و حدود ۱۵ سال در آمریکا فیلمبرداری می کردم ولی قبل تر از این هم عکاسی می کردم. در آمریکا زمینه عکاسی ام بیشتر تبلیغاتی یا از بیمارستان ها بود. وقتی به ایران آمدم و با دیدن زیبایی های خاص سرزمینم و با تجربه عکاسی در خارج از کشور از یک زاویه دیگر از مردم ایران و زیبایی هایش عکاسی کردم.

فربود درباره فعالیت این روزهایش بیان کرد: در حال حاضر چند پروژه دارم که سوژه آن مردم ایران است. یکی از این پروژه ها درباره زنان هرمز است که کارشان خشک کردن ماهی در ساعت های طولانی از روز است. نوع کار کردن آنها و داستان هایشان آنقدر دلنشین بود که در قلب من نشست و من را به این تصمیم واداشت که این تصاویر را ثبت کنم. این نوع پروژه ها برای من خیلی اهمیت دارد چرا که باعث می شود مردم ایران فراموش نشوند. من در پروژه عکاسی از زنان هرمز می خواهم احترام و وقار این مردم را نشان دهم که با چه زحمتی این کار را انجام می دهند. 

او ادامه داد: انگیزه من از عکاسی از ایران نشان دادن شگفتی های پنهان این سرزمین پهناور است. عکس هایی که در نمایشگاه «بستر بی رویا» به نمایش گذاشتم برایم تا حدی خوابگونه و خیالی و در عین حال واقعی بود. من پنج سال ایران گردی کردم و زمانی که دوستانم عکس ها را دیدند بسیار برایشان جالب و زیبا بود و من را تشویق کردند که این نمایشگاه را دایر کنم. من سعی می کنم به هر جایی که سفر می کنم مکان های عجیب و جدیدی را کشف کنم جایی که از دید خیلی از مردم به دور است و قبل از اینکه از بین برود از آنجا عکس می‌گیرم تا نسل های آینده بدانند چه کشور عجیب و خاصی داریم و چه زیبایی های شگفت انگیزی در آن موجود است که هنوز کشف نشده است. من معتقدم یک نفر حتی اگر سال ها ایران را بگردد تنها ۲۰ درصد آن را می تواند ببیند چرا که در این سرزمین از روستا به روستا، کوه به کوه، دنیایی برای تماشا وجود دارد و با مناظر و مردمانی که هر جا با جای دیگر متفاوت است، پنجره ای جدید روی بیننده گشوده می شود.

این عکاس با اشاره به اینکه زیبایی تنها مربوط به سرزمین ایران نیست بلکه از زیبایی مردم این کشور هم است، عنوان کرد: اینکه مردم یک سرزمین چه کارهایی انجام می دهند و چه داستان هایی دارند، خیلی موضوع مهمی است و قرار است در پروژه بعدی ام هم عکاسی کرده و هم با آدم ها گفتگو کنم و زندگی و قصه های زندگی شان را جویا شوم.

فربود در پاسخ به اینکه ویرایش عکس هایش به نوعی ظرافت زنانه را در پی دارد آیا این کار را یک زن انجام داده است؟ پاسخ داد: من عکس های خودم را با کمک آفرین نیساری ویرایش کردم و او این احساس را داشته که عکس ها نیازمند ظرافتی زنانه است تا تاثیر آن بر مخاطب دو چندان شود.

فربود در پایان صحبت هایش اضافه می کند معتقدم عکاس ها باید فرهنگ خودشان را درک کنند و برای آن احترام قائل باشند. برای اینکه زمینی که در آن هستیم یک زیبای خاصی در آن نهفته است و این میراث ماست که باید توسط ما حفظ شود. عکاس ها باید از این لوکیشن ها استفاده کرده و فرهنگ خودشان را ثبت کنند. 

عکس ها از مسعود میرمیری