۲۳ تیر ۱۳۹۴، ۱۳:۰۱

گزارش خبری - تحلیلی مهر؛

احمدرضا عابدزاده در سکوت رفت/ کسی نگفت بمان و کسی نپرسید کجا؟

احمدرضا عابدزاده در سکوت رفت/ کسی نگفت بمان و کسی نپرسید کجا؟

یکی از بزرگترین دروازه‌بان‌های تاریخ قاره‌کهن از فوتبال ایران رفت چون هیچ باشگاهی، هیچکس در فدراسیون و وزارت ورزش ساختاری برای استفاده از او نداشت. در نتیجه احمدرضا عابدزاده به آمریکا رفت.

به گزارش خبرنگارمهر،  چند جمله کوتاه گفت و رفت، درست آنطرف دنیا «این فوتبال جای من نیست». احمدرضا این را گفت و با آرامش رفت به ینگه دنیا. حالا ما ماندیم و هزار جور خاطره عجیب که شاید نسل جدید آن را درک نکند. احمدرضا بعد از اینکه ما را از پکن تا استرالیا و فرانسه برد و خاطرات بسیاری را برای ما رقم زد از ایران رفت و حالا در آمریکاست.

 رفتن او یک اتفاق معمولی نبود. او با دندانهای سفیدش، ما را به یاد هری کیول، دایی،خداداد،پروین، کله معلق زدن پیتر هور استرالیایی ، ونه بلز،سوزوکی، میورا، سامی جابر،الدعایه و خیلی چیزهای دیگر می اندازد که گفتنی نیست. با این وجود اما احمدرضا حالا از ایران رفته و در کمال تعجب می‌بینیم که نه متنی برای او نوشته شده است و نه کسی می‌گوید کجا می‌روی احمدرضا؟

مدتی در پرسپولیس مربی بود، مدتی بعد در تیم ملی بود اما پس از بیمارستان کسری و آن نیمه شب سرد اسفندی احمدرضا از اوج آرزوهایش پایین آمد. نه از اوج آرزوهای خودش که از اوج آرزوهای ما هم پایین آمد.

لغت اسطوره را شاید بعد از ناصر حجازی فقط بتوان بر سینه یکی دو نفر دیگر در همه تاریخ این فوتبال چسباند و البته که یکی از آن دو نفر همین احمدرضا بود. آسمانخراشی به بلندای غرور یک کشور. حضورش گاهی حتی مهمتر از خود تیم ملی می‌شد. گاهی، برخی می‌خواستند او به الدعایه پنالتی گرفتن را نبازد، تیم ملی هم اگر باخت، عیبی ندارد.

او می‌تواند و می‌توانست، بزرگترین سرمربی تیم ملی ایران شود. همان زمان که بازیکن بود همه در تیم ملی از او حساب می‌بردند، چه برسد به امروز در دنیای مربیگری.

عابدزاده فرزند این مردم بود اما رفت. بدتر از آن اینکه هیچکس در این فوتبال سراغی از او نگرفت و چیزی نگفت و حرفی نزد.

 در واقع همه این متن برای آن نوشته شد که چرا کسی در آن فدراسیون یا در این باشگاه‌ها نگفت نرو؟ نگفت بمان و بچه‌های این مملکت را تمرین بده، نگفت نرو و بمان و فلان تیم ملی را در بخش دروازه‌بانی در دست بگیر، نگفت نرو، نگفت بمان.

آیا به راستی خیلی مربی دروازه‌بان‌ در ایران داریم که از احمدرضا بهتر هستند؟ آیا باید این مرد در اوج تنهایی و بی تفاوتی فوتبال ایران می‌رفت؟

چرا هیچ باشگاه و هیچ فدراسیونی و هیچکس در آن وزارت ورزش خودش را در قبال این قهرمان بزرگ ملی مسئول نمی‌داند؟ چرا ساختار باشگاه‌های ما آنقدر باند بازی شده که حتی طرح این موضوع که احمدرضا باید اینجا مثلا در باشگاه پرسپولیس باشد به نظر خیلی‌ها عجیب می‌آید؟

چرا کسی از احمدرضا سراغی نمی‌گیرد؟ آیا واقعا او رفت و دیگر بر نمی‌گردد؟

کد خبر 2858012

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
  • نظرات حاوی توهین و هرگونه نسبت ناروا به اشخاص حقیقی و حقوقی منتشر نمی‌شود.
  • نظراتی که غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نمی‌شود.
  • captcha

    نظرات

    • محمد طوسی نژاده ۱۳:۱۷ - ۱۳۹۴/۰۴/۲۳
      0 0
      بله داداش توی این فوتبال اگه مث خداداد و عابدزاده مرد باشی جایی توی این فوتبال نداری. باید چاپلوسی و پاچه خواری راه و رسمت باشه. این مرد نمیخواد زیر منت ادمای متملق باشه. برو داداش همون امریکا که اینا لیاقت تو و امثال تو رو ندارن. درود به شرفت مرد.
    • h ۱۳:۳۸ - ۱۳۹۴/۰۴/۲۳
      0 0
      خدا بهمراهت. موفق باشی عقاب آسیا. توفراموش نمیشوی
    • وحيد ۱۳:۵۷ - ۱۳۹۴/۰۴/۲۳
      0 0
      قلب ما از احمدرضا عابدزاده پراست. نه فقط او بلكه از علي كريمي، علي دايي و همه بزرگان ناصر حجازي و هركسي كه زلال است.
    • حمید رضا ۱۴:۱۵ - ۱۳۹۴/۰۴/۲۳
      0 0
      بمب روحیه و غرور ایران ارزوی تمام جوانان عقاب اسیا عزیز دلها شیر مرد سرزمین مردان
    • اسلام تارویردی ۱۴:۲۲ - ۱۳۹۴/۰۴/۲۳
      0 0
      هر جا هستی زنده و سر بلند باشی ،تو اسطوره ایران در فوتبالی ، عقاب آسیا دردل ما جا داری
    • کمال ۱۴:۵۰ - ۱۳۹۴/۰۴/۲۳
      0 0
      یا باید اسطوره باشی یا پاچه خوار وچاپلوس . حقا که به مانند حجازی اسطوره خواهی ماند