به گزارش خبرگزاری مهر، نمایش «اتاق ۴۹۸» از ۴ مردادماه ۹۴، به کارگردانی کامیار صالح‌پور و نویسندگی کامیار صالح‌پور و علیرضا اجلی در تالار حافظ اجرا می‌شود. «اتاق ۴۹۸» داستان زن و مردی است که در اتاقی گیر افتاده‌اند و در تلاشند تا خود را از این وضعیت برهانند. زن و مرد باید به سوالی جواب بدهند تا از اتاق خارج شوند. نمایشنامه «اتاق ۴۹۸» از لحاظ مفهومی، برخوردی غیرعادی در روایت و محتوا دارد و از نظر اجرایی فضایی رازآلود و مبهم را می‌سازد.
بازیگران «اتاق ۴۹۸» نسیم ادبی، حامد کمیلی، بهناز بستان‌دوست، نیکی مظفری و آرش اَشاداد (فخرآور) هستند. مجری طرح این تئاتر یوسف وجدان‌دوست و طراح صحنه سعید یزدانی است.
بازیگران حرکت این نمایش نیز عبارتند از پرنیان اختری، مهدی باقر کنی، بردیا رحیمی، احسان گلستان، ابوالفضل میرزایی، سارا محمدبیگی، مهناز میرزایی، بهمن ناصری، بهار نرگسی، تینا واعظی، حامد همایون.
«اتاق ۴۹۸» به کارگردانی کامیار صالح‌پور از ۴ مردادماه تا ۲ شهریور در تالار حافظ ساعت ۱۸:۳۰ روی صحنه می‌رود.
پیام مدیر کل هنرهای نمایشی به اختتامیه همایش گفتمان تئاتر دینی
مهدی شفیعی مدیرکل هنرهای نمایشی در پیامی به همایش ملی گفتمان تئاتر دینی، تنوع قرائت از دین و تبلیغ چهره ای غیرکارآمد از این حقیقت متعالی را موجب آن دانست که هنرمند خود را در این تقاطع اجتماعی مسئول بداند.
متن کامل این پیام به شرح زیر است:
«در همه روزگاران اهتمام و اولویت دین تغییر جهان هستی و تغییر آن بوده است. دگرگونی هوشمندانه ای که اعتلای ظرفیت های انسان را در پیش دارد. تبلور استعدادهایی که در دو حوزه عقل و عاطفه اتفاق می افتند. هنر هم افزایی عقل و عاطفه است و همین ارتباط ذاتی محصول دین و هنر و یگانگی در منشاء است که ضرورت توجه به هر دینی را توجیه می کند. هدف غایی دین وصول حقیقت و درک لذت و معرفت است و هنر که منشاء ایجادی آن روح منبعث از الوهیت آدمیزادی است نیز بر این اصل اتفاق می افتد. از این روست که بنا به این بنیاد مشترک، ماهیت مقدس هنر متاثر از فطرت کمال طلب و زیبایی جوی آدمیزادی است.
غایتی ارجمند که انسان به گونه ای تکوینی در جستجوی تحقق آن تکاپو می کند. تئاتر به عنوان هنری کهن همواره رویکردی معرفتی در جلوه های نمایشی خویش داشته است. غنی ترین مظاهر زیباشناختی و تعالی باورهای دینی در روند تاریخی تئاتر قابل جستجو و مطالعه است و حضور مستمر این پدیده در ازمنه تاریخی هنر، نشان از آبشخور غیرمادی و تقرب آن به منابع معنوی است.
در روزگار ما تنوع قرائت از دین و تبلیغ چهره ای غیرکارآمد از این حقیقت متعالی که نمونه های مجسم آن را در فرقه های ضاله ساختگی که مروج خشونت و جنایت به نام دین می باشند، می بینیم باعث شده است که هنرمند خود را در این تقاطع اجتماعی، مسئول بداند و با ابراز وجه ای معطوف به معنویت و منبعث از حقیقت، رسالت هنری خود را ادا نماید. تئاتر امروز آن چنان که هست و آن چنان که از صبغه اصیل آن بر می آید، در این مسیر اتفاق می افتد.
این انتظار بدیهی است که در روزگار حیرت و آشفتگی انسان معاصر، چشم انتظار آفرینش تئاتری باشیم که با تقید به مفاهیم بنیادی، پاسخگوی پرسش ها و مرهم آشفتگی های مخاطب خود باشد.
فراموش نکنیم رویکرد قطعی دین، نجات انسان و رستگاری محتوم اوست و از این منظر باید فرصتی را فراهم آورد تا تئاتر بتواند نسخه ای درمان بخش از نمایش نجات انسان را به صحنه بیاورد. مسلم است که دین، توانش این اتفاق را دوچندان خواهند نمود که فرموده اند:
طی این مرحله بی همرهی خضر مکن
ظلمات است بترس از خطر گمراهی.»
همایش ملی گفتمان تئاتر دینی روزهای یکم و دوم مردادماه، به دبیری نصرالله قادری در بجنورد برگزار شد.
نظر شما