رحمت اميني، كارگردان، محقق و كارشناس تئاتر، در گفتگو با خبرنگار تئاتر "مهر" گفت: "تعزيه يا شبيه‌خواني يكي از نمايش‌هاي مذهبي كشور ماست كه از نظر شكل اجرايي ريشه در پيش از اسلام دارد و تا دوران قاجار به عنوان بزرگترين شكل نمايشي شناخته شده بود. اجراي تعزيه در حال حاضر شكل موسمي و مناسبتي پيدا كرده، در حاليكه در دوره‌اي از تاريخ شاهد گوشه‌ها و نسخه‌هايي بوديم كه مي‌توانست روند نمايش تعزيه را به سمت موضوعاتي غير از ماجراي كربلا پيش ببرد."
وي ادامه داد: "هم اكنون نمايش مذهبي به دو شيوه اجرا مي‌شود، روش سنتي كه همان تعزيه است و و در فضاي باز اجرا مي‌شود و بيشتر جنبه عبادي آييني دارد و ديگري كه برگرفته از تعزيه است و در سالن اجرا مي‌شود، مانند نمايش "خورشيد كاروان."
اميني ضمن رد اطلاق نام "نمايش ديني" به اينگونه نمايش‌ها گفت: "اگر به اينگونه نمايش‌ها نام تئاتر ديني اطلاق شود، بايد بر هر نمايش ديگري هم كه اجرا مي‌شود يك نام گذاشت. اما نمايش مذهبي نمايشي است كه در آن به صورت مستقيم و يا غيرمستقيم تجليات مذهبي ديده مي‌شود مانند تعزيه. گاه آموزه‌هاي ديني هم در قالب نمايش مذهبي بيان مي‌شوند. در ديگر تئاترهايي هم كه تجليات مذهبي ديده نمي‌شود مي‌توان تاثيرات ديني را مشاهده كرد. براي مثال حتي متون خارجي نيز شيوه يا اخلاقي ناپسند را نقد مي‌كنند يا به چالش مي‌كشانند و در نهايت به دستور درست رهنمون مي‌كنند. اين نمايش‌ها نيز در بطن خود ديني هستند."
اين استاد دانشگاه درباره شيوه‌هاي آموزشي موجود تعزيه گفت: "يك شيوه سنتي آموزش سينه به سينه است كه تا هنگامي كه شرايط اقتضا مي‌كند بايد پيش برود و ضعف و قدرت آن به سياستگذاري‌هاي فرهنگي ما بستگي دارد. اين سنت همانطور كه در هر جايي از دنيا سنت‌ها را نگه مي‌دارند، بايد حفظ شود. اما در حيطه آكادميك بايد به آن توجه بيشتري شود، به اين ترتيب كه نگاه انتقادي خود را گسترش دهيم. اما اكنون اهميتي به آن داده نمي‌شود. بايد مراكز پژوهشي تاسيس شود تا دانشجويان ضمن آموزش در محيط آكادميك در محيط پژوهشي نيز به تحقيق بپردازند."
نظر شما