"صادق عاشور پور" ضمن بيان اين مطلب، درباره چگونگي شكل گيري اين مجموعه به خبرنگار گروه فرهنگ و هنر"مهر"، گفت : "ضرورت نگارش و پژوهش در اين زمينه از آنجا به ذهنم رسيد كه ديدم ما در متون تاريخي امان بررسي درباره تئاتر نداريم و تاريخ غير نمايشي ما را هم فرنگي ها نوشته اند. براي همين بر آن شدم تا ببينم آيا ما گذشته تئاتري داشتيم يا نه ؟"
وي افزود : "هميشه فكر مي كردم كه چطور كشوري با اين قدمت و تاريخ نمي تواند تئاتر داشته باشد! در گذشته بر روي خط پهلوي مطالعاتي كرده بودم و اين بار جدي تر دنبال كردم تا به مطلبي برخوردم كه در باره اولين نمايشهاي ايراني در عصر آريايي ها بود و مربوط مي شد به آيين "زروان" يعني خداي نوراني."
وي گفت : "اصلا جلد اول به تاريخ 5000 سال قبل از ميلاد مسيح برمي گردد كه متعلق به آريايي هاي مهاجر از سيبري به ايران است . اولين نمايشي هم كه اجرا مي شود برمي گردد به آيين خداي نوراني (ميرنده - خداگياه) كه "زروكرته" نام دارد. اين نمايش بعدها در اعصار و اقوام مختلف دستخوش تغييراتي مي شود كه مثلا در عصر زرتشت، همين نمايش با تغييراتي مشابه با نام "سوگ سياوش" اجرا مي شود".
عاشورپور گفت : "بخش ديگر كتاب به نمايش هايي مي پردازد كه مربوط به آيين ناهيد مي شود كه در اين مراسم آب بسيار مقدس است. چون آنها معتقد بودند عالم از آب آفريده شده و در آتش به پايان مي رسد."
وي افزود : "جلدهاي ديگر كتاب به ترتيب به عصر ماني و مزدك، عصر زرتشت و در انتها به دين مبين اسلام مي پردازد و بر خلاف گفته بسياري از محققان مربوط به نمايش هايي مي شود كه مانند "شاه وزير"، "غزل خواني"، "شاهنامه خواني" و غيره مشهور هستند."
اين محقق و كارشناس هنرهاي نمايشي در انتها گفت : "از 35 سال پيش كه تدريس خود را در دبيرستانهاي همدان آغاز كردم، همه اين منابع را جسته و گريخته ضبط و حفظ كردم تا اينكه بطور جدي، از 18 سال پيش تاكنون، كار تهيه و تدوين آن را به پايان رسانيده ام و اميدوارم با صحبتهايي كه شده جلد اول آن بعد از عيد منتشر شود."
نظر شما