" شعر قرن بيستم روسيه " بررسي شد

به گزارش خبرنگار كتاب مهر ، مترجم آثار و اشعار يفتوشنكو درباره ويژگي هاي اشعار او گفت : غناي ريتم و تناسب آوايي كلمات از خصوصيات شعر اوست. يفتوشنكو در تكنيك و زبان محافظه كار است و به شعر اپيزوديك ، انديشه نما و روايي معتقد است و در اشعارش انديشه هاي فرا ملي و انساني دارد .


زندي با اشاره به دوران شعري روسيه  يادآور شد : شعر روسيه را منتقدان به دو دوران طلايي و نقره اي تقسيم كرده اند كه نمايندگان دوران طلايي شاعراني مانند پوشكين و لرمانوف  در قرن 18 و 19 هستند و شعر قرن بيستم  روسيه را شعر نقره اي مي نامند. در دوران طاليي، شعر روسيه از نظر فن و خصوصيات شعري در اوج و بالندگي بود و مهارت و قابليت فني شاعران از سركشي هاي انديشه و الهام آنها عقب نمي ماند .

زندي به مكتب سمبوليسم در شعر روسيه اشاره كرد و افزود: مكتب سمبوليسم به داد شعر روسيه رسيد. اين مكتب از 1890 تا 1921 شعر روسيه را تحت تاثير قرار داد. آنها در شعرشان به تطابق شعر و موسيقي توجه داشتند اما شاعران بعد از سمبوليست ها به اين موضوع پاي بند نبودند. شايد بتوان گفت حداقل كاري كه مكتب سمبوليسم در شعر روسيه كرد افزايش تعداد شاعران بود.

 سخنران جلسه در ادامه خاطرنشان كرد : پس از سمبوليسم، فوتوريسم در شعر روسيه رواج داشت. آغاز فوتوريسم ابتدا از ايتاليا بود اما فوتوريسم روسي جز در نام و پيوندهاي كلي از فوتوريسم ايتاليا جدا بود به طوري كه مي توان آن را يك جريان بومي در شعر روسيه ناميد.

فوتوريست ها قالب هاي جديد وزني را امتحان مي كردند وبه دنبال كشف عروض هاي جديد بودند. آنها شعر وشاعر صنعت گرا را جايگزين شعر وشاعر انديشه گرا كردند.

زندي مايا كوفسكي را مشهورترين شاعر فوتوريست ناميد و افزود: ماياكوفسكي به هنر مدرن علاقه داشت و معتقد به نگرش جديد به جهان بود و مي توان تغيير شكل و ساخت شكني را از خصوصيات شعر ماياكوفسكي دانست ،  مسير رشد و تحول او خوب بود اما دولت استالين از استعداد او در تبليغ كمونيسم بهره هاي فراوان برد .

به گزارش مهر ، زندي در ادامه به زندگي يوگني يفتوشنكو شاعر زنده روسيه پرداخت و با شرحي كوتاه از زندگينامه  او آثار و كتابهايش را معرفي كرد .  وي اظهار داشت : يفتوشنكو در مجموعه هاي اول و دومش به شدت تحت تاثير ماياكوفسكي بود. در اين دوره شعر او بيشتر شعاري و واجد احساسات و لجام گسيخته است. اما از مجموعه سوم به بعد زيان و خصوصيت شعري خودش را پيدا كرد.

نسترن زندي در پايان قطعاتي از اشعار يفتوشنكو را با ترجمه خود قرائت كرد. نشست آخر شعر در سال 84 روز شنبه 6 اسفند در محل كانون ادبيات ايران برگزار شد.