دكتر "اميرحسين امامي" در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به وضعيت آموزش باليني كارورزان و دستياران در بيمارستان هاي آموزشي خاطر نشان كرد: دانشجو در يك بيمارستان آموزشي از زمينه بي انتهاي حضور بيماران مي تواند در ارتقاء دانش خود بهره ببرد، اما در عين حال بايد هنر استفاده از اين زمينه درماني و آموزشي را نيز فرابگيرد.
وي تأكيد كرد: آموزش باليني در بيمارستان هاي آموزشي داراي نقاط ضعف و قوتي است كه بايد به هر دوي آنها توجه شود.
عضو هيئت علمي دانشگاه علوم پزشكي تهران تصريح كرد: بيمارستان هاي آموزشي دانشگاه هاي بزرگ كشور مراكز اصلي درماني آن شهرها محسوب مي شوند و اگر نظام ارجاع صحيح عمل مي كرد بيمار بايد پس از دو يا سه مرحله براي درمان خود به اين بيمارستان ها مراجعه مي كرد.
وي افزود: اين در حالي است كه ما در بيمارستان هاي آموزشي بزرگ كشور بايد پزشك عمومي تربيت كنيم كه با بيماري هاي عادي اجتماع مواجه شود اما دانشجو در اينجا با عرصه آموزش پزشكي عمومي واقعي مواجه نمي شود.
امامي خاطرنشان كرد: بيمارستان آموزشي كه به طور توأم امور آموزش دانشجوي پزشكي عمومي و درمان مردم عادي را بر عهده دارد، بايد از امكانات خاصي بهره برد و در عين حال بتواند امكاناتي را در آموزش خلق كند تا بتواند آموزش واقعي ارائه دهد.
وي ياد آور شد: آموزش دستياري مشكلاتي به مراتب كمتر از آموزش دوره پزشكي عمومي دارد و رزيدنت ها در مقايسه با انترن ها از مشكلات كمتري برخوردار هستند.
استاديار دانشگاه علوم پزشكي تهران اظهار داشت: عرصه آموزش تخصصي و فوق تخصصي به دليل بار درماني زياد در اين بيمارستان ها به نوعي رحمت محسوب مي شود كه بايد از آن استفاده بهينه كرد اما در زمان هايي احساس مي شود كه آموزش در برابر درمان لگدمال مي شود.
وي تأكيد كرد: اساتيد نيز در مواجهه با مسائل آموزشي تا اندازه اي دچار تخصص گرايي هستند و آنچه در بخش هاي آموزشي مختلف يك بيمارستان آموزش داده مي شود نيازمندي هاي يك پزشك عمومي را مرتفع نمي كند.
قائم مقام آموزشي مجتمع بيمارستاني امام خميني (ره) با اشاره به نظرات انترن ها (كارورزان) در خصوص انجام كارهاي غير آموزشي و انتظارات خارج از اين وظايف گفت: يكي از اتفاقاتي كه در بيمارستان هاي آموزشي رخ مي دهد آموزش در حين انجام كار است و نمي توان در حاليكه بيمار پشت درب ايستاده صرفاً به امر آموزش پرداخت و از بيمار غافل شد.
وي ياد آور شد: بسياري از نظام هاي آموزشي پزشكي در دنيا از شيوه تلفيق درمان و آموزش بهره مي گيرند و تمامي سطوح از جمله استاد، دانشجو و به طور كلي فراگيران در امر درمان فعاليت مي كنند و در واقع هنر آموزشي يك استاد يا يك دانشجو اين است كه از بردن يك آزمايش ساده به آزمايشگاه در حالي يك وظيفه اين دانشجو نيز نيست، بتوان نكته آموزشي فرا گرفت.
امامي با ابراز تأسف از عدم استفاده دانشجويان از اين موارد گفت: متاسفانه در حال حاضر دانشجويان با بي ميلي كامل اين كار را انجام مي دهند و همين امر به سرخوردگي بيشتر آنان در آموزش مي انجامد. در عين حال كه بايد به حيات يك انسان نيز توجه داشت، اما در مقابل دانشجويان نيز مشكلات بسياري دارند كه خود را ناملايمات اجتماعي، تغيير ديدگاه هاي عمومي و يأس و نااميدي نشان مي دهد و موجب مي شود تا دانشجويان بيش از پيش در مقابل اينگونه امور جبهه بگيرند.
وي اضافه كرد: جاي خالي ديدگاه هاي كلي و توجيه وظايف انساني و اجتماعي در نظام آموزش پزشكي بشدت احساس مي شود تا دانشجويان در عين حال بتوانند برخورد با بيمار، همكار، پرستار و ديگر افراد حوزه درماني را در كنار آموزش فراگيرند.
عضو هيئت علمي دانشگاه علوم پزشكي تهران تلفيق درست و صحيح نظام آموزشي و مسائل درماني در بيمارستان هاي آموزشي و آموزش باليني انترن ها و دستياران را نيازمند توجه بيشتر اساتيد به كار و آموزش به طور همزمان دانست.
نظر شما