عبادت، بدون داشتن امام پذیرفته نیست

به گزارش خبرگزاری مهر، گفتاری از درس اخلاق آیت الله قرهی ذر پی می آید؛

پروردگار عالم از روز نخست تبیین امامت و امّت را قرارداده است. طوری که می‌فرمایند: اگر کسی تمام اعمال صالح را انجام بدهد، ولی امام نداشته باشد، به هیچ عنوان، هیچ یک از اعمال او پذیرفته نمی ­شود! یعنی آن‌قدر امامت مهم است که بدون آن، پروردگار عالم همه اعمال را، ولو به این ‌که خوب و پسندیده هم باشند، نخواهد پذیرفت.

وجود مقدّس امام محمّد باقر(ع) در روایتی که بسیار تکان‌دهنده و عجیب است، می‌فرمایند: «کُلُّ مَنْ دَانَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ بِعِبَادَةٍ يُجْهِدُ فِيهَا نَفْسَهُ وَ لَا إِمَامَ لَهُ مِنَ اللَّهِ فَسَعْيُهُ غَيْرُ مَقْبُولٍ وَ هُوَ ضَالٌّ مُتَحَيِّرٌ وَ اللَّهُ شَانِئٌ لِأَعْمَالِ هِوَ مَثَلُهُ كَمَثَلِ شَاةٍ ضَلَّتْ عَنْ رَاعِيهَا وَ قَطِيعِهَا». هر که خود رابرای عبادت پروردگار عالم به رنج و زحمت بیاندازد (یعنی هم عبادتش برای خداست و هم خیلی در این راه تلاش می‌کند و خود را به زحمت می‌اندازد)، «يُجْهِدُ فِيهَا نَفْسَهُ» و تمام اعمالش، اعمالی باشد که با مجاهدت نفس همراه است (اصلاً مجاهده با نفس همین است که نفس خود را به زحمت بیاندازی) امّا مِن ناحیه الله تبارک و تعالی، امامی برای او نباشد؛ هر چه تلاش و کوشش و عبادت می‌کند - ولو به دیگران کمک هم ‌کند - غیر‌مقبول است!

البته صورت ظاهر این مجاهده با نفس خیلی خوب است. پیامبرعظیم‌الشّأن(ص) در روایتی می‌فرمایند: آن کسی برنده می‌شود و می‌تواند بر نفس امّاره غلبه کند که خود را به رنج و تعب بیندازد؛ برای این ‌که اگر نفس دون را به سختی و تعب نیندازید و راحتش بگذارید، شما را با خود می‌برد. اگر هم تو را با خود ‌برد، بیچاره می ­شوی. لذا حضرت می‌فرمایند: نفس رابه سختی‌ و تعب بینداز و نگذار راحت باشد.

ولی در نهایت می‌فرمایند: اگر انسان مجاهده نفس کند امّا امامی از جانب خدا، برای او نباشد، هر چه عبادت ‌کند، ‌مقبول نخواهد بود. تازه ای کاش فقط همین‌طور بود! در ادامه می‌فرمایند: «وَ هُوَ ضَالٌّ مُتَحَيِّرٌ» او گمراهی سرگردان است؛ یعنی نمی‌داند کجا باید برود.