به گزارش خبرگزاري مهر به نقل از منابع اينترنتي، خداوند در " كتاب خروج" تورات به 400 سال غربت قوم و اسارت قوم بني اسرائيل در مصر اشاره كرده است كه پس از آن با هدايت حضرت موسي(ع) آنها از مصر آزاد مي شوند؛ اما از آنجا كه مصريان مايل به آزاد كردن قوم بني اسرائيل نبودند، خداوند 10 ضربت بر فرعون و مصريان وارد كرد و بني اسرائيل در 15 ماه نيسان 2448 عبري از مصر خارج شد و خداوند كتاب تورات (كه شامل 613 فرمان مُدَوّن عبادي، اجتماعي، قضايي و اخلاقي است) را به آنها اهدا كرد.
بنا به دستور خداوند، اين واقعه عظيم، هر سال در همان ايام طي مراسمي مقدس بايد يادآوري شود و يهوديان موظف به رعايت و اجراي احكام خاص اين عيد هستند. پس از ضربات دهگانه كه به فرمان خداوند بر مصريان وارد آمد، صداي بلند شيون و ناله مصريان در مصر برخاست و فرعون در نيمه شب، در پي حضرت موسي (ع)هارون رفت و از آنها خواست تا از مصر خارج شوند.
سرپيچي و نافرماني فرعون در آزاد ساختن عبرانيان، از دلايل اصلي وارد آمدن ده ضربت الهي بود. وي پس از هر ضربه، به ظاهر در برابر خداوند تسليم مي شد و تقاضاي رفع مشكلات را مي كرد، اما پس از مشاهده گشايش و رفع خطر، دوباره كبر و غرور او را فرا مي گرفت و از اجراي فرمان خداوند خودداري مي كرد.
پيش از آخرين ضربت، پروردگار به بني اسرائيل دستور داد كه خانواده ها گوسفندي را اختيار و قرباني "پِسَح" را ذبح كنند. لازم بود كه خون اين قرباني را به نشانه ايمان به خدا از داخل بر سردر و چارچوبهاي درون خانه خود بمالند و تا صبح از آن خارج نشوند. خداوند هنگام ضربت آخر به اين خون توجه كرده، از ضربت زدن به اين قوم صرفنظر كرد. سپس بني اسرائيل با عجله بسيار خارج شدند و به دليل شتاب زياد فرصتي نيافتند كه خميرهايشان را ورآمده كنند. پس آن را به صورت فطير (مصا) پختند و رهسپار شدند.
در اين ميان مصريان اين قوم را تعقيب مي كردند تا در مقابل دريا رسيدند اما خداوند حضرت موسي (ع) دستور حركت به سمت آب را صادر كرد. دريا شكافته شد و تمام آن جمعيت عظيم، از ميان آن عبور كردند. هنگامي كه مصريان به اميد دستگير كردن آنها مسير شكافته شده را در پيش گرفتند، به امر پروردگار آبها به جاي خود بازگشته و لشگريان فرعون را به سزاي اعمال خود رساندند.
نـام پسح از معجزه و لطف الهي در آخرين ضربت وارد شده به مصريان گرفته شده است. در ضربت دهم كه منجر به مرگ مصريان شد، خداوند از آسيب رساندن به عبريان چشم پوشي كرد. اين لطف الهي در تورات با لفظ "پاسَحْ" به معني گذر كردن، جَستن و رحم كردن بيان شده است. پس اين عيد را "پِسَح" ناميده اند و به نامهاي ديگري نيز خوانده مي شود.
از آنجا كه يهوديان هنگام خروج از مصر فرصت كافي براي تهيه خمير مناسب جهت پخت نان نداشتند، ناگزير از خمير ترش نشده - فطير- استفاده كرده، نان فطير ساختند كه در زبان عبري "مَصـا" نام دارد و يهوديان در اين عيد تنها مجاز به استفاده از آن - و نه هيچ نان ديگري- هستند. از اينرو، اين روز "عيد مصاها" نيز ناميده مي شود. همزمان بودن عيد "پسح" با فصل بهار باعث شده يهوديان اين عيد را به عنوان جشن بهار نيز در نظر گيرند.
نظر شما