فشردگي زمان توليد برنامه هاي مناسبتي نبايد مانع از شكوفايي خلاقيت ها شود

عزيزالله حاجي مشهدي، منتقد فيلم و مدرس سينما در گفت و گو با خبرنگار هنري "مهر" ضمن بيان اين مطلب درباره آثار مناسبتي صدا و سيما گفت: مساله ساخت مجموعه هايي كه با توجه به مناسبت هاي خاص - همچون ماه مبارك رمضان - در چند سال اخير در تلويزيون رواج يافته است، موضوع كم اهميتي نيست. شايد لازم باشد كه در جريان توليد اين گونه آثار، به حفظ استانداردهاي مربوط به توليد برنامه در تلويزيون و رعايت اصول كلي و توافق شده برنامه سازي توجه گردد.
وي با تاكيد بر اينكه كوتاه بودن زمان توليد دليل قانع كننده اي براي ضعف آثار نيست، يادآور شد:  متاسفانه بسياري از برنامه سازان، برخي ضعف هاي موجود در اين گونه برنامه ها را به حساب فشردگي و كوتاهي زمان توليد مي گذارند كه اين نكته، البته به هيچ روي نمي تواند دليل موجهي براي توجيه ضعف ها و كمبودهاي موجود در اين گونه آثار باشد.
حاجي مشهدي به مسايل و مشكلات موجود در امر برنامه سازي در تلويزيون اشاره كرد و توضيح داد: در توليد برنامه هاي تلويزيوني، برخي ضعف ها و كم داشت هاي آشكار ديده مي شود كه با وجود تذكرات مكرر برخي صاحب نظران در جريان نشست هاي تخصصي يا نگارش نقد فيلم و بررسي و تحليل مجموعه هاي تلويزيوني هم چنان تكرار مي شود.
وي در ادامه خاطر نشان ساخت:  آشفتگي هاي موجود در زبان و مكالمه مورد استفاده در تلويزيون، در برخي مجموعه ها، گاه وضعي آزار دهنده پيدا مي كند. اين آشفتگي ها، به نوعي باعث ترويج ناخواسته ناهنجاري هاي كلامي و رواج برخي اصطلاحات، نادرست و گويش هاي جمعي مي شود.
اين منتقد با تجربه تلويزيون و سينما به ديگر مشكلات محتوايي آثار اشاره كرد و توضيح داد:  بسياري از برنامه ها بدون توجه كافي به امر پژوهش هاي لازم در مرحله «پيش توليد» شكل مي گيرند، به همين روي امكان وجود اشتباه يا ارايه اطلاعات نادرست در كارهاي توليدي افزايش مي يابد.
وي تصريح كرد:  محور اصلي بسياري از مجموعه هاي توليدي، موضوعي تكراري هم چون ازدواج، دردسر خواستگاري و اختلاف سطح خانواده ها و همان ماجراهاي تاريخي و تكراري تفاوت سطح ميان دار و ندار است كه به دور از هر گونه واقع بيني، گاه با خوش بيني هاي كاذب و سهل انگارانه رو به رو مي شويم كه به سادگي همه چيز به خير و خوشي تمام مي شود و فيلم يا مجموعه تلويزيوني با پاياني خوش به انجام مي رسد و به نوعي، بذر اميدي كاذب در دل بينندگان - به ويژه جوانان ساده دل- جوانه مي زند كه بعدها، وقتي در عمل و در رويارويي با واقعيات تلخ جامعه، دنياي تصوير شده در فيلم ها يا مجموعه هاي تلويزيوني را با دنياي واقعي منطبق و همگون نمي يابند و ناخواسته، دچار سرخوردگي و نااميدي مي شوند و چه بسا كه از رسانه اي چون تلويزيون نيز دلسرد شوند و اطمينان خاطر قبلي خود را از دست بدهند.