خبرگزاری مهر- گروه فرهنگ: اینجا میدان نقش جهان است. در یکی از دالان‌های میدان که به مسجد امام (ره) می‌رسد قندیل‌های مسین و برنجین با چراغ‌های روشن بیش از هر چیز توجهت را به خود جلب می‌کند، سلام می‌دهی و وارد می‌شوی. استاد قلم‌زن به گفته خود ۷۰ سال است که به هنر قلم‌زنی مشغول است. از ۶ سالگی تاکنون.
خود را یکی از دو قلم‌زن مشبک‌کار اصفهان معرفی می‌کند. از ۶ سالگی به این هنر رو آورده و قلم‌زنی را از پدر و پدربزرگ خود فرا گرفته است. او در این‌باره به خبرنگار مهر می‌گوید:آن زمان مدرسه‌ای نبود، پدر و مادرها بچه‌های خود را به نزد آهنگر و نجار و خیاط می‌فرستادند تا شاگردی کنند و حرفه و هنری بیاموزند. من چند کار را امتحان کردم. پیش استاد نجار و آهنگر رفتم و در نهایت به قلم‌زنی و کارهای مشبک روی آوردم. از آن زمان تاکنون ۷۰ سال می‌گذرد و من در این ۷۰ سال غیر از قلم‌زنی کار دیگری نکرده‌ام.
از او درباره استقبال از مشبک‌های قلم‌زنی می‌پرسیم و زمانی این‌گونه پاسخ می‌دهد. یک زمان من به تهران و یکی دو شهر دیگر کارهای خود را ارسال می‌کردم و به جای پول نقد، چکی که به ۴، ۵ یا ۶ ماه دیگر حواله می‌شد را دریافت می‌کردم، اما به همان شکل هم راضی بودم. اما امروز لوسترهای چوبی و شیشه‌ای و کریستال‌های چینی جایگزین مشبک‌های قلم‌زنی شده‌اند و آن مغازه‌ها که در تهران کارهای مرا خریداری می‌کردند کار خود را به پلاستیک‌فروشی و فرش‌فروشی داده‌اند، در نتیجه اوضاع کار من هم کساد شده است.
زمانی در پاسخ به اینکه یک روز میدان نقش جهان مملو از کارهای چینی و صنایع دستی هندی بود، اما ظاهرا در شرایط فعلی نظارت بیشتری وجود دارد می‌گوید: قیمت دلار بالا رفته و حتی اجناس چینی هم گران شده است. امروز مردم به لوسترهایی غیر از مشبک و قلم‌زنی رو می‌آورند غافل از اینکه صاحب اول و آخر آن کار خودشان هستند، در حالیکه این کارها ارزشمند است و حالت عتیقه دارد و ممکن است امروز ۱۰۰ هزار تومان بابت خرید آن پرداخت شود، اما چند سال دیگر به چند میلیون تومان هم می‌رسد؛ چرا که نه سازنده این کارها باقی می‌ماند و نه هنر قلم‌زنی.
این استاد قلم‌زن با ناراحتی می‌گوید: نسل جدید چندان از هنر قلم‌زنی استقبال نمی‌کند، نه ارزش این کار را می‌شناسد و نه توان خرید آثار این‌گونه را دارد. در کل اصفهان تنها من و جندقیان هستیم که مس و برنج را به صورت ورقه‌ای درمی‌آوریم و از آن لوستر، قندیل، سینی و ظرف پایه‌دار مسین می‌سازیم.
زمانی لبخند غم‌گنانه‌ای می‌زند و می‌گوید درآمد یک استاد بسیار ماهر قلم‌زن در اصفهان بیش از روزی ۳۰ الی ۴۰ هزار تومان نیست. اگر هر روز هفته به طور مرتب کار کند، تنها می‌تواند روزگار خود را بگذراند. من در این ۷۰ سال شرمنده خانواده خود نبوده‌ام، اما باغ و ویلا هم نداشتم.
از این استاد قلم‌زن درباره امکاناتی می‌پرسیم که سازمان میراث فرهنگی و صنایع دستی در اختیار او گذاشته و او در پاسخ می‌گوید: من خود خانواده‌ام را بیمه کرده‌ام، به نوعی بیمه خویش‌فرما هستم و تاکنون از هیچ امکان سازمان میراث فرهنگی استفاده نکرده‌ام. بعید می‌دانم معاونت صنایع دستی مرا که ۷۰ سال است به کار قلم‌زنی مشغولم، بشناسد.
نظر شما