محمدحسین عماد که این روز‌ها پنج اثر جدیدش که آن‌ها را با چوب، فلز و پلی کربنات ساخته و در معرض دید مردم قرار داده است در توضیح علاقه‌اش به مجسمه سازی به خبرنگار مهر گفت: هنگام ساخت این آثار طبیعتا تجربه‌هایم همراهم بود و ماده هم رو به رویم. یک ناخوداگاه آموخته هم دارم که همیشه همراهم است و خودم را به آن می‌سپارم. معتقد نیستم هنر از آگاهی می‌آید چون آگاهی ما دانش ماست و آموخته‌هایمان. دانش و آموخته‌های آدم‌ها شبیه و نزدیک به هم است. ما با مطالعه در جریان مسائل روز هستیم. اگر حجمی بر مبنای آگاهی و دانش ساخته شود حیرت انگیز نخواهد بود، در مطالعات و خاطراتمان دیده‌ایم و مشابهش را هم می‌توانیم ببینیم. هنر واقعی منشاء‌اش ناخوداگاه است. جایی که خود هنرمند هم از دیدن اثرش حیرت می‌کند.
این هنرمند عرصه هنرهای تجسمی یادآور شد: باید در هنر جای خالی مخاطب حفظ شود. هنر نسخه نیست. اگر نسخه باشد زود از آن گذر می‌کنیم. این همان نقطه‌ای است که می‌گویم اگر از روی اگاهی بیاید تاثیر ندارد. منشاء هنر دانسته‌ها نیست. منظورم این نیست که دانسته‌ها به درد نمی‌خورد. این رفت و برگشت بین دانسته و نادانسته ناخوداگاه را پربار می‌کند و هنرمند را جستجوگر می‌کند.
عماد که بی‌وزنی و بازی با نور و تاریکی از مولفه‌های آثارش محسوب می‌شود در توضیح این علاقه نیز اظهار کرد: در هستی ما همواره با مقوله تضاد روبرو می‌شویم وجود و عدم، آسمان و زمین و اگر کمی‌دقیق شویم دراین تضاد اشتراکی نمی‌بینیم. به نظر شما در فرم شیشه و سنگ چه وجه اشتراکی می‌تواند وجود داشته باشد؟ اگر کمی‌فکر کنیم وجه اشتراک شیشه و سنگ در فضاهای خالی آن‌ها است و اگر با چنین دیدگاهی به جهان و هر پدیده‌ای نگاه کنیم همه چیزمتفاوت می‌شود.
وی ادامه داد: مثلا در همین اتاق که ما نشسته‌ایم، فضاهای خالی وجود دارد که این فضا را می‌توانیم تا بیرون از اتاق و کل جهان و کهکشان و بی‌‌‌نهایت گسترش دهیم. با چنین تصوری معلق بودن ماده برای ما باور پذیرترمی‌شود و این باور را قوی‌تر می‌کند که هر ماده‌ای با منفذهایی که در درون خود دارد با ماده‌های دیگر در ارتباط تنگاتنگی است و با این تعبیر کل جهان با هم متصل هستند. برای ملموس کردن این موضوع می‌توانم شاهد مثال‌های متعددی از شعر مولانا بیاورم اما ترجیج می‌دهم که چنین نکنم.
این مجسمه‌ساز درباره آثار نمایشگاه «پذیرش» توضیح داد: آثار این نمایشگاه ابتدا از یک مکعب کوچک آغاز شد و به مرور آن را گسترش پیدا کرد. این مکعب‌های کوچک که گوشه‌های گردی دارند و از درون خالی شده‌اند، پذیرنده هستند.
عماد با بیان اینکه من مولانا را بسیار دوست دارم هر چند هنوز او را نمی‌شناسم اما کلا شعر و شعر شاعران قدیم را بسیار دوست دارم، افزود: گاه تکه‌ای از شعر تاثیر عمیقی در من می‌گذارد. وقتی مجسمه ساز شی کوچکی را هم می‌سازد در واقع دارد کل هستی را فرم می‌دهد. او همه جهان بینی‌اش را در یک فرم کوچک می‌ریزد. این نظر من است. در برخی مجسمه‌هایم هم نوری از آن شی عبور می‌کند و سبکی پدید می‌آید. کارهای بسیاری در دنیا هست که تحت تاثیر مفهوم سبکی و سنگینی ساخته شده است. خیلی از آن‌ها را با گذشت سال‌ها تجزیه و تحلیل می‌کنیم.
این پانزدهمین نمایشگاه انفرادی محمدحسین عماد است که در سال ۱۳۳۶ در اراک متولد شده است و در این سال‌ها آثارش در کشورهایی مختلف نظیر هندوستان، امارات، کویت، فرانسه و... به نمایش درآمده است. او صاحب جوایز پر شمار ارزنده‌ای شده و دستکم پنج مجسمه او در فضاهای شهری تهران و سایر نقاط ایران نصب شده است.
نظر شما