نمی‌شود انسان بگوید من انسانم، امّا صفات خدا در وجودش تجلّی نیابد

به گزارش خبرگزاری مهر نکته ای اخلاقی از دروس اخلاق آیت الله قرهی برای علاقه مندان در پی می آید.

این نکته هم نکته‌ی بسیار مهمّی است: انسانی می‌تواند مدّعی شود که من انسان هستم که اسماء و صفات پروردگار عالم، در او، ولو نسبی تجلّی یابد.
چون بیان کردیم اوّل حضرات معصومین، بعد انبیاء، بعد تالی تلو معصوم، بعد عرفای عظیم الشّأن، علمای متخلّق به اخلاق الهی و بعد هم این که از همه‌ ما، تک تک، این را می‌خواهند که شما به عنوان انسان باید در وجودتان اسماء و صفات خدا تجلّی داشته باشد.

خدا غفّار است، شما هم باید غفّار باشید. خدا جود دارد، شما هم باید جود داشته باشید. خدا کریم است، شما هم باید کریم باشید.

نمی‌شود انسان بگوید من انسان هستم، امّا صفات خدا در وجودش تجلّی نیابد. البته سطح جود و کرم معصوم کجا، سطح جود و کرم ما کجا!؟ خیلی تفاوت دارد، تفاوتش میان ماه من با ماه گردون است. امّا اگر انسان، اصلش را ولو یک شمه ای، در وجودش نداشته باشد، انسان نیست.

خصوصیّت پروردگار عالم هم این است که به روی کسی نمی‌آورد. پس ما در مقابل خدای بزرگوار، باید خودمان مقرّ باشیم. اقرار کنیم که گناه کردیم، اقرار کنیم این نعمی که به ما دادی، از آن خوب بهره‌برداری نکردیم. همین نعمت ماه مبارک رمضان، مگر به لسان معصوم نمی‌خوانیم: اللّهمّ ادّ عنّا حقّ ما مضی من شهر رمضان، خدایا! ما نتوانستیم حقّ ماه مبارک رمضان را ادا کنیم.

پروردگار عالم کرامت کرد، یک ماه را قرار داد، فرمود: یک آیه بخوان، ختم قرآن می‌شود. فرمود: نفس کشیدنتان، تسبیح است. فرمود: در هر لحظه‌ی آن، دعایتان مستجاب است. ما متوجّه نشدیم، این اقرار خیلی خوب است. اقرار در مقابل کریم، نعم را برای انسان بیشتر می‌کند.

خدایا! بالجد ما درک نکردیم و ماه مبارک تمام شد، غفلت کردیم و باختیم، خودت به کرم و بزرگواری‌ات از ما درگذر.

خدایا! حقّ این ماه را ادا نکردیم، خودت به لطف و کرمت، حقّ این ماه را ادا بگردان.