خبرگزاری مهر - گروه استانها - معصومه متانی: موسیقی بومی مازندران، اتاقش بوی کهنگی می‌دهد، دیوارهای رنگ و رو رفته خانه، به پنجره‌ای مشرف می‌شوند که پشت آن برکه‌ای است در وسط درختان بلند باغ، که صدای هارمونی قورباغه‌اش، گوش‌نواز است.
وارد حیاط منزل عمو عبدالله که می‌شوی، او را با لبی خندان‌روی ایوان خانه منتظر، می‌بینی که با پاهای ناتوانش تا زیر پله‌ها پایین می‌آید، چهره گشاده‌اش، هر بیننده‌ای را به وجد می‌آورد.
با خوش‌آمد گویی عموعبداله، به داخل خانه‌اش وارد می‌شویم، بر روی مبل رنگ و رو رفته گوشه اتاق می‌نشینیم، عموعبداله خودش کوک است اما سازش ناکوک، به تختخواب کهنه روبرویمان تکیه زده، پنکه سقفی با سروصدای زیاد اما بی‌جان و ناتوان به دور خود می‌گردد تا اندکی با جابجایی هوای اتاق، شرمندگی عموعبداله را به خاطر گرمای زیاد هوای عصر تابستان و نداشتن کولر، پنهان کند.
«عبدالله خوش‌رو»، معروف به عموعبداله که بیش از چهار دهه برای احیای موسیقی مازندرانی زحمت‌کشیده، دیگر دستانش حس ندارند و حفره‌های فلوت را گم می‌کنند، بیماری قند کم‌کم در حال کم کردن سوی چشمانش است، همان قندی که به خاطرش، شش سال پیش هردو پای عمو عبدالله را از زانو بریدند و او اکنون با پاهای مصنوعی، به‌سختی، زندگی می‌کند.
ویلون سل زن ورف سماء، ارمون، هژبرسلطون و مشتی، هنر موسیقی را از پدرش، ابوطالب خوش‌رو و برادرش ابوالحسن خوش‌رو که از نام‌آوران موسیقی مازندرانی است به ارث برده است. عبدالله خوش‌رو در سال ۱۳۲۹ در روستای ساروکلا از توابع شهرستان قائمشهر به دنیا آمد و موسیقی را زیر نظر برادرش ابوالحسن و استاد محسن پور فراگرفت. ساز موردعلاقه‌اش کمانچه است ولی عموعبداله در نواختن فلوت و ویلون سل هم تبحر خاصی دارد و عاشق نی چوپانی یا همان لله وا، و آوازهای محلی است.
کار دست کاردان نیست
عموعبداله که از تنهایی و ناملایمات روزگار زودرنج شده، بغض می‌کند و به خبرنگار مهر، می‌گوید: کار دست کاردان نیست، مسئولان باید برای موسیقی ارزش قائل شوند و به پیشکسوتان موسیقی اهمیت دهند.
وی که بازنشسته بخش تأسیسات بیمارستان ولیعصر است و فقط ۱۵ سال حق بیمه برایش رد کرده‌اند و با حقوق اندک بازنشستگی از پس مخارج بیماری‌هایش برنمی‌آید، با گله‌مندی از روزگار و اینکه چرا هنرمندان بیمه نیستند، می‌گوید: هزینه‌های پزشکی‌ام بسیار بالاست، هنوز پول هفت میلیون تومان پای مصنوعی‌ام را بیمه پرداخت نکرده است، با اندک حقوقی که از بیمه بیمارستان می‌گیرم اموراتم نمی‌گذرد.
عبدالله خوش‌رو در ادامه این گفتگو به جوانان و کسانی که به موسیقی علاقه دارند، توصیه می‌کند: برای موسیقی هرروز وقت بگذارید و درراه یادگیری آن، پشتکار داشته باشید.
چرا کسی از بزرگان موسیقی مازندران خبر نمی‌گیرد
سید جلال محمدی از فعالان عرصه موسیقی مازندرانی، در گفتگو با خبرنگار مهر، بابیان این سؤال که چرا کسی از بزرگان موسیقی مازندران خبری نمی‌گیرد، اظهار می‌دارد: هنرمندان به کمک‌های مادی و معنوی نیاز دارند، برگزاری بزرگداشت برای هنرمندان متوفی چه فایده‌ای دارد، مسئولان باید هنرمندان زنده را دریابند.
سرپرست گروه موسیقی تبری، که به‌طور موروثی و نسل به نسل وی و برادرانش در عرصه موسیقی محلی فعالیت دارند، معتقد است: اگر پولی را که درراه موسیقی خرج کردیم در هر راه دیگری سرمایه‌گذاری می‌کردیم الآن پولدار بودیم ولی عشق به موسیقی پول و ثروت را برای ما بی‌معنی کرده است.
جلال محمدی با یادآوری نام بزرگان موسیقی محلی مازندرانی همچون، اسحاقی، طیبی، ابوالحسن و عبدالله خوش‌رو که در قید حیات هستند، تصریح کرد: وضعیت عبدالله خوش‌رو حاد است، هیچ‌کس سراغش را نمی‌گیرند، مسئولان هم اگر می‌خواهند با این استاد فولکوریک، عکس یادگاری بگیرند، هرگز به سراغش نیایند.
این آهنگساز و نوازنده موسیقی، بابیان اینکه موسیقی، هویت و فرهنگ هر ملتی است، عنوان می‌کند: با ترویج موسیقی محلی فرزندان ما زبان و فرهنگ ملی و بومی خود را می‌شناسند و از تهاجم فرهنگی دور می‌شوند.
قائمشهر خانه هنرمندان ندارد
وی شهرستان قائمشهر را دارای بیشترین هنرمند موسیقی استان مازندران دانست و افزود: باوجوداینکه موسیقی محلی مازندرانی قائمشهر در استان حرف اول را می‌زند، اما مکانی برای اجرای برنامه‌های فرهنگی و هنری و اجرای کنسرت نداریم.
محمدی پر کردن اوقات فراغت کودکان و نوجوانان با موسیقی را بهترین راه پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی معرفی می‌کند و از مسئولان درخواست دارد تا در نقاطی از شهر ازجمله پارک‌ها و یا حیاط شهرداری‌ها در شبه‌ای تابستان موسیقی محلی به‌طور زنده اجرا شود.
فرهنگ و هنر مازندران، حاصل زحمات بزرگانی است که داشته‌ها و نداشته هایشان را برای اعتلای این فرهنگ اصیل صرف کرده‌اند و بدون هیچ چشمداشتی عشق به خاک و وطن ریشه‌هایشان را در سرزمین یلان و پهلوانان طبرستان پایدارتر کرد و نامشان را همواره جاودان ساخت، باشد که گوشه چشمی به این نام‌آوران بی‌ادعا داشته باشیم.
نظر شما