به گزارش خبرگزاري مهر، اين كتاب مجموعه چهار جلسه سخنراني دكتر محمدرضا ريخته گران درباره هنر و زيبايي شناسي در شرق آسيا است كه هر فصل به يك جلسه اختصاص يافته است. ريخته گران به مباحثي چون زيبايي شناسي شرقي، هنر آسياي شرقي، هنر ژاپني، هنر هندي و هنر چيني پرداخته است.
وي در جلسه اول سخنراني خود به واژه «هنر» در تمدن هاي شرقي پرداخته و گفته است: «...در تمدن ما نيز هنر به معناي art نبوده است. در تمدن ما هنر را به معناي «فضيلت و حسن» مي گرفتند در مقابل عيب؛ مثلاً در عباراتي نظير «عيب مي جمله بگفتي هنرش نيز بگو» يا «عيب ياران و دوستان هنر است». يا وقتي كه خواجه نصيرالدين طوسي در كتاب «اخلاق ناصري» سخن از چهار هنران به ميان مي آورد، هرگز مرادش نقاشي، معماري، مجسمه سازي يا چيزهايي از اين قبيل نبوده است؛ مراد او از چهار هنران عبارت است از: حكمت، شجاعت، عفت و عدالت.»
ريخته گران در جاي ديگر آورده است: «علم مستقلي كه متكفل بحث در مباني هنر و زيبايي باشد علمي كه در غرب به آن aesthetics (زيبايي شناسي) مي گويند، در تمدن هاي شرقي پديد نيامده است. البته اين پديد نيامدن نقصان تمدن هاي شرقي نيست، بلكه اقتضاي اين تمدن هاست.»
وي با بيان سؤال هايي چون «چرا در تمدن هاي شرقي زيبايي شناسي به عنوان يك علم مستقل پديد نيامده است؟»، «چرا آن سنتي كه در غرب، از كتاب «پوئتيكس» (poeties) ارسطو آغاز مي شود و در دوره جديد به كتاب «نقد قوه حكم» كانت و «درس هاي زيبايي شناسي» هگل و كتاب «زيبايي شناسي» اثر شوپنهاور و رساله هايي از اين قبيل و بالاخره به رساله هاي هيدگر درباره هنر مؤدي مي شود، در تمدن هاي شرقي پديد نيامده است؟»، «چرا ما به عنوان يك تمدن شرقي، سنت زيبايي شناسي نداريم؟» و «زيبايي شناسان ما كيستند؟» مباحث خود را آغاز مي كند.
نظر شما