به گزارش خبرگزاری مهر، حجت‌الاسلام امیر جوان‌آراسته در چهارمین سخنرانی از سلسله سخنرانی‌های «منبرهای عاشورایی» که به مناسبت ایام سوگواری اباعبدالله الحسین(ع) برگزار می‌شود، به بحث فضیلت گریه و نوحه بر آن حضرت پرداخت و گفت: زیاد شنیده و می‌شنویم که گریه بر حضرت اباعبدالله الحسین(ع) چه فضیلت‌هایی دارد و عامل بخشیده شدن گناهان است و چه تأثیراتی در وجود انسان دارد. شاید این تعبیر را از آیت‌الله بهجت شنیده باشید که می‌گویند در بین مستحبات بعد از گریه از خوف خدا، چیزی افضل از گریه بر سیدالشهدا(ع) نیست. حتی ایشان نماز شب را نیز واجد چنین فضیلتی نمی‌داند. البته سؤالاتی همواره مطرح بوده مانند این که چگونه گریه‌ای مقبول است و اگر کسی در مجلس، گریه می‌کند اما در بیرون مجلس به گونه‌ای دیگر است و عملکردش در راستای سیره آن حضرت نیست، تکلیفش چگونه است.
وی در ادامه گفت: اگر مصیبت را درک کنیم، متوجه خواهیم شد که این مصیبت، واقعاً یک مصیبت گریستنی است. شاید در عالم مصیبتی به این عظمت اتفاق نیفتاده باشد. اگر اهل گریه نیستیم، عظمت این مصیبت را درک نکرده‌ایم. لذا باید کاری کنیم که این عظمت را ببینیم و بچشیم. به هر حال مانعی وجود دارد از قبیل قساوت قلب و امثال این‌ها که باعث می‌شود اشک ما جاری نشود. باید این قساوت را علاج کرد. اگر انسان عظمت مصیبت را ببیند و بتواند با آن رابطه عاطفی برقرار کند، یعنی محبتی در دلش داشته باشد، اشک جاری می‌شود.
جوان‌آراسته به تفاوت اشک از سر یأس و خوف با اشک از سر محبت اشاره کرد و گفت: گریه بر اباعبدالله(ع) گریه شوق و عشق و محبت است. گریه مصیبتی است که بر محبوبی روا داشته شده است. اگر برای عزیزی اتفاقی بیفتد، اشک‌مان جاری می‌شود. این رابطه محبت باید برقرار شود. در این صورت یقین بدانید که تبعیتی که می‌گویند حاصل محبت است، کم و بیش به وجود می‌آید. محبت، فرع معرفت است و تبعیت، فرع این محبت است. یعنی وقتی به کسی علاقه‌مند می‌شوید که شناختی نسبت به او پیدا کنید. شناخت، محبت می‌آورد و محبت، تبعیت می‌آورد؛ به شرطی که واقعاً شناختی حاصل شده باشد. بعضی از ما گرچه در مجالس اباعبدالله(ع) بزرگ شده‌ایم اما باز هم شناختی که باید نسبت به مقام و جایگاه اهل‌بیت(ع) در هستی و نقش آنان در سلوک انسان‌ها و در وساطت فیض الهی داشته باشیم، نداریم و این جایگاه را نمی‌فهمیم؛ جایگاه انسانی که آینه تمام‌نمای خداوند در عالم است و نمی‌شود انسانی بیش از این خدا را نشان دهد.
این عضو هیئت علمی دانشگاه در ادامه گفت: اگر گفته می‌شود گریه بر امام حسین گناهان بزرگ را محو می‌کند، خیلی هم بعید ندانیم. بعضی می‌گویند مگر می‌شود با یک گریه چنین اتفاقی بیفتد؟ آری می‌گویند اباعبدالله(ع) برای خداوند کاری کرد که کسی برای خدا نکرد. خدا هم برای امام حسین(ع) کاری کرد که برای کسی دیگر نمی‌کند.
وی سپس به بررسی مسئله فریاد زدن و لطمه زدن بر سر و صورت پرداخت و گفت: در روایات ما به مسئله فریاد زدن و لطمه بر سر و صورت در عزای اباعبدالله(ع) اشاره شده است. اما باید در این مسئله کمی دقت کرد. گاه مشاهده می‌شود که بعضی عزاداری‌ها فقط در این قبیل امور خلاصه شده است. فریاد و لطمه باید برخاسته از حزن باشد. یعنی شخص به تبع گریه حاصل از درک اوج مصیبت، چنان وجودش می‌سوزد که دیگر گریه جوابگو نیست، لذا بر سر و صورت خود می‌زند تا خود را آرام کند. اما فریادهایی که در برخی مجالس می‌بینیم، از این قبیل نیست و جای تأمل دارد. چنین مجالسی فاقد محتوا، عمق و حزن هستند و حواشی از اصل مسئله مهم‌تر می‌شود. البته نمی‌توان به راحتی مجلس امام حسین(ع) را نقد کرد و بر کسی خرده گرفت، چون بر محبت امام حسین(ع) تأکید بسیار شده است. از دیگر سو هم واقعاً شاهد انحرافاتی هستیم.
نظر شما