محرومترین مدارس غیردولتی در روستای کهن بالا/آموزش وپرورش مهرندارد

خبرگزاری مهر، گروه جامعه: مدارس اینجا دولتی نیست اما کلاس های درس با نیمکت های نو و استاندارد و دیوارها با رنگ بندی شاد و مختلف تزئین نشده است. این مدارس از غنی بودن غیردولتی نشده اند، از فقر مطلق غیردولتی نام گرفته اند، «خرید خدمات آموزشی» شده اند تا بتوان معلمشان را تامین کرد.

آنها در مدرسه همانند برخی از مدارس غیردولتی اتاق داندانپزشکی ندارند، حتی در روستای خود هم، چنین امکاناتی ندارند، شهریه آنها میلیونی نیست، صفر است، همه چیز اینجا صفر است.

تلفن آنتن نمی دهد، از دنیای مجازی خبری نیست،  آب آشامیدنی وجود ندارد، لامپی روشن نمی شود، سرویسی نیست که بخواهد بهداشتی باشد. گویا مسابقه ای است برای زندگی در شرایط سخت. مردمان اینجا یاد گرفته اند با هیچ ها زندگی کنند. به حداقل های زندگی محتاجند.

جمعیت آنها کم نیست، حدود هزار و ۵۰۰ نفر در آن روستا زندگی می کنند. اهل جنوب سیستان و بلوچستان هستند دقیقا در نقطه صفر مرزی.

اما واقعیت ها این است که دانش آموزانی هستند که کفش ندارند و با پای برهنه به مدرسه می روند.

دانش آموزان از روستاهای اطرف به روستای کهن بالا می آیند ولی سرویس ایاب و ذهاب ندارند، گاهی موتوری های عبوری از جاده آنان را به مدرسه  می رسانند اما مگر چند موتوری یا چند بار در ماه همزمان با تردد این دانش آموزان موتوری ها از این مسیر گذر می کنند و دانش آموزان باید ۵ تا ۱۰ کیلومتر را که پر از خاک و سنگلاخ است، با پای پیاده تردد کنند.

مدرسه این دانش آموزان قدمتی برابر ۲۲ سال دارد و صندلی هایش استاندارد نیست، آنقدر که تاب تن نحیف دانش آموزان را ندارد و دانش آموزان هر روز شاهد شکسته شدن همین صندلی های فرسوده نیز هستند.

فرق مدرسه غیردولتی این روستا با دیگر مدارس غیردولتی این است که آنها با تراکم بالای ۴۰ نفر در کلاس درس می نشینند و هر دو کلاس یک معلم دارد. 

علاوه بر همه مشکلات به گفته معلمان، اجرای طرح توصیفی در مقطع ابتدایی در این استان به دلیل نبود امکانات آموزشی لازم موجب افت تحصیلی دانش آموزان شده است.

روستای کهن بالا از توابع بخش تلنگ شهرستان قصرقند دارای دو فضای آموزشی پسرانه (ابتدایی و متوسطه اول) بوده که هم اکنون به صورت دوشیفت صبح و بعدازظهر، پسرانه (ابتدایی و متوسطه اول) و دخترانه (ابتدایی، متوسطه اول و دوم) اداره می شود.

روستا فاقد فضای آموزشی دخترانه (ابتدایی، متوسطه اول و متوسطه دوم ) است، این فضای آموزشی در سال ۱۳۷۳ توسط سازمان نوسازی مدارس استان سیستان و بلوچستان احداث شد و اکنون به دلایلی از قبیل بارندگی و حوادث غیرطبیعی، زلزله، گرما و سرما و گذشت بیش از ۲۰ سال از قدمت آن امنیت ندارد.

قسمتی از سقف ساختمان فرو ریخته و در و پنجره های ساختمان به طور کلی شکسته اند و سرویس های بهداشتی مدرسه غیرقابل استفاده هستند، احتمال فرو ریختن سقف و دیوار بر سر دانش آموزان وجود دارد و تحصیل دانش آموزان در چنین ساختمانی بسیار خطرناک است.

مدارس، فاقد امکانات اولیه رفاهی و آموزشی از قبیل، امتیاز برق و سیم کشی ساختمان، امتیاز آب و لوله کشی، یخچال، کولر، پنکه، آب سردکن، سرویس بهداشتی، در و پنجره امن، زمین ورزشی، حصارکشی آموزشگاه پسرانه متوسطه اول، تلویزیون، کامپیوتر، چاپگر، تخته کلاسی، فایل و وسایل کمک آموزشی است.

دانش آموزان روستای کهن بالا یک شانس آورده اند و آن اینکه در زمستان شرایط جوی همراه با آنها است و نیازی به بخاری ندارند اما به دلیل هوای گرم این منطقه، دانش آموزان در ماه های اولیه و انتهایی سال، هر روز عرق نامهربانی ها را از پیشانی پاک می کنند.

فقر و نبود دبیرستان پسرانه در این روستا موجب شده است تا بسیاری از دانش آموزان ترک تحصیل کنند.

اما اینک دانش آموزان روستای کهن بالا در انتظار مهر خیرین هستند و اهالی این روستا دست به دامن رسانه ها شده اند تا حداقل فریاد سکوت آنان شنیده شود.