خبرگزاری مهر- گروه استانها: دیوارهای رنگ و رو رفته ساختمان مرددمان می‌کند که درست آمده‌ایم یا نه؛ از نرده‌های بالای در دو چشم در حال پاییدن خیابان است، در را محکم می‌کوبیم تا نگهبان به سراغ در بیاید و مردی که خیابان را می‌پایید کنار برود.
با توضیحاتی به نگهبان بیمارستان وارد تنها بیمارستان اعصاب و روان شهر خرم‌آباد می‌شویم، جایی که گفته می‌شود ۵۰ تخت بیمارستانی دارد و همه تخت‌هایش هم پر است، بیمارستانی که بیشتر از ۲۰ سال است خدمات ارائه می‌دهد و حالا فرسوده شده است.
در محوطه بیمارستان خبری از فضای سبز نیست، تمام تصورمان از یک بیمارستان اعصاب و روان به هم می‌ریزد، برخی از بیماران در گوشه‌ای از حیاط کوچک بیمارستان کِز کرده‌اند و مسیر ورودی بیمارستان را می‌پایند.
بخش اداری در یک اتاق کوچک
به بهانه تشکیل پرونده سراغ بخش اداری بیمارستان را می‌گیریم؛ البته از ساختمان فرسوده معلوم است که باید منتظر دیدن صحنه‌های مشابه در درون ساختمان هم باشیم و همین قضاوت هم درست از آب درمی‌آید.
مسیر زیرزمین بیمارستان را نشانمان می‌دهند، چندین پله را باید پایین برویم تا به بخش اداری برسیم؛ درِ آهنی زوار دررفته‌ای که ما را به داخل بخش اداری رهنمون می‌کند.
کارکنان بخش اداری همه در یک اتاق کوچک امور را رتق‌وفتق می‌کنند، حتی جا برای رفت‌وآمد کارکنان نیست چه برسد به ارباب‌رجوعی که با هزاران دغدغه فکری راهش به بیمارستان اعصاب و روان بازشده است.
از کمبود فضای اتاق گلایه می‌کنم و یکی از کارکنان که تلاش می‌کند وضعیت نامطلوب فضای اداری را با برخوردهای مناسبش دست‌کم تلطیف کند می‌گوید که تازه امروز ارباب‌رجوع زیادی نداریم وگرنه اوضاع از این بدتر می‌شد.
صدا به صدا نمی‌رسد
میزها و صندلی‌ها در بخش اداری به‌زور کنار هم جا شده‌اند، میزها لبه به لبه هم و صندلی‌ها بافاصله کمی که بتواند از برخوردها جلوگیری کند قرارگرفته‌اند.
کپسول آتش‌نشانی کنار در ورودی به دیوار خودش را آویزان کرده است و شاید تنها ردی از ایمنی باشد که می‌توان در این فضای کوچک پیدا کرددیوارهای بخش اداری پوسته‌پوسته‌شده‌اند، یکی از کارمندان این بخش که نگاهمان را به سمت دیوارها می‌بیند می‌گوید که یک سالی می‌شود که دیوارها رنگ‌شده‌اند و من با خودم فکر می‌کند که قبل از رنگ کردن فضای این واحد چگونه بوده است.
وقتی‌که در بازشده و فرد جدیدی وارد فضا می‌شود باید همه کمی جابجا شوند تا ارباب‌رجوع بتواند به میز موردنظر برای طرح مسائلش برسد؛ کپسول آتش‌نشانی کنار درِ ورودی به دیوار خودش را آویزان کرده است و شاید تنها ردی از ایمنی باشد که می‌توان در این فضای کوچک پیدا کرد.
کمدهای مربوط به پرونده‌های بیمارستان در یک اتاق کوچک دیگر قرارگرفته‌اند و با دری به اتاق کادر اداری راه دارند، وقتی همه کارکنان مشغول صحبت می‌شوند دیگر صدا به صدا نمی‌رسد.
انتقاد از فضای درمانی
از وضعیت بیمارستان سؤال می‌کنم، یکی از افرادی که گویا برای ترخیص بیمارش آمده می‌گوید که بیماران در این فضا جایی برای گذران اوقاتشان ندارند و این مشکل در مورد زنان که در بخش پشتی بیمارستان بستری هستند حادتر است چون دسترسی‌شان به حیاط محدود بوده و گاهی نشدنی!
حتی مردان بیمار هم کل فضایی که می‌توانند از آن استفاده کنند و قدم بزنند حیاط کوچکی است که فاصله‌اش تا در ورودی تنها چند متر می‌شود.
یکی از کارکنان می‌گویند که تخت‌های بیمارستان پر است و برخی بیماران برای بستری شدن باید در نوبت بمانند؛ با همه این تفاسیر امیدوارانه حرف می‌زند و می‌گوید که فضای بیمارستانی جدیدی در حال احداث است تا شاید به مشکلات این بیمارستان پایان بدهد.
فقط کارکنان بخش اداری نیستند که با مشکل فضا مواجه‌اند، وضعیت اتاق‌های بیمارستان نیز دست‌کمی ندارد؛ حتی اتاق رئیس بیمارستان نیز با این مشکل دست در گریبان است؛ مسئله فضای درمانی، اداری و بیمارستانی مهم‌ترین مشکل تنها بیمارستان اعصاب و روان شهر خرم‌آباد است.
بیمارستان جدید افتتاح می‌شود
برای پیگیری وضعیت بیمارستان اعصاب و روان خرم‌آباد سراغ معاون دانشگاه علوم پزشکی لرستان می‌رویم، علی خوارزم کیا هم مشکل فضای درمانی در بیمارستان کنونی را تأیید می‌کند و از احداث و تکمیل بیمارستان جدید می‌گوید.
بیمارستان اعصاب و روان شهرستان خرم‌آباد دارای مصوبه دور دوم سفر هیئت دولت به لرستان در سال ۸۷ است که مجوز کمیسیون ماده ۲۱۵ آن در سال ۹۰ اخذشده است.
خوارزم کیا در گفتگو با خبرنگار مهر به وضعیت پروژه بیمارستان اعصاب و روان خرم‌آباد اشاره می‌کند و یادآور می‌شود که این بیمارستان دارای پیشرفت فیزیکی ۹۹ درصدی است.
وی بابیان اینکه تنها مشکل این بیمارستان برای افتتاح فضای بیرونی و محوطه آن است می‌گوید: هم‌اکنون این بخش از بیمارستان نیز در حال اجرا است.
طی برنامه‌ریزی‌های انجام‌شده این بخش از پروژه آماده‌شده و ظرف چند هفته آینده بیمارستان اعصاب و روان خرم‌آباد افتتاح می‌شودمعاون توسعه مدیریت و منابع دانشگاه علوم پزشکی لرستان بابیان اینکه طی برنامه‌ریزی‌های انجام‌شده این بخش از پروژه آماده‌شده و ظرف چند هفته آینده بیمارستان اعصاب و روان خرم‌آباد افتتاح می‌شود ادامه می‌دهد: در حال حاضر مجموعه بیمارستان آماده بوده و بیمارستان با توجه به محلی که قرار دارد نیاز به راه دسترسی و محوطه اطراف آن دارد.
خوارزم کیا تأکید می‌کند: بیمارستان اعصاب و روان خرم‌آباد با توجه به اینکه در راستای هدف خاصی ساخته‌شده محوطه آن نیز به‌طور طبیعی باید بر اساس آن اجرایی شود.
وی می‌گوید: برنامه‌ریزی‌شده که این بیمارستان طی دهه فجر افتتاح شود.
بیمارستان فعلی فعال می‌ماند
خوارزم کیا با یادآوری اینکه بیمارستان اعصاب و روان خرم‌آباد ۶۴ تختخوابی است توضیح می‌دهد: این بیمارستان مشتمل بر دو قسمت و ساختمان مجزا برای آقایان و خانم‌ها ساخته‌شده است.
معاون توسعه مدیریت و منابع دانشگاه علوم پزشکی لرستان می‌گوید: در این بیمارستان بخش‌های مختلف درمانگاه، اورژانس، امکانات جانبی، تصویربرداری، آزمایشگاه، داروخانه و پاراکلینیک، رستوران و ... است.
خوارزم کیا بابیان اینکه میزان اعتباری که تاکنون برای احداث بیمارستان اعصاب و روان خرم‌آباد هزینه شده حدود ۷۰ میلیارد ریال است گفت: برآورد می‌شود با توجه به تجهیزاتی که برای آن موردنیاز بوده اعتباری برای تجهیز دستگاه‌ها و ملزومات بیمارستان نیز نیاز باشد که آن نیز در حال انجام است.
بیمارستان فعلی به کار خودش ادامه می‌دهد و این بیمارستان جدید نیز به آن ملحق می‌شودوی بابیان اینکه این بیمارستان، بیمارستان جایگزین بیمارستان فعلی نخواهد بود تأکید می‌کند: بیمارستان فعلی به کار خودش ادامه می‌دهد و این بیمارستان جدید نیز به آن ملحق می‌شود.
معاون توسعه مدیریت و منابع دانشگاه علوم پزشکی لرستان بابیان اینکه بیمارستان فعلی با توجه به اینکه فضای آن کفایت برای این نوع از بیماران نمی‌کرد بیمارستان جدید ساخته‌شده است یادآور می‌شود: ولی برنامه دقیق آن از معاونت درمان باید پرسیده شود که برنامه برای آنچه خواهد بود.
خوارزم کیا تأکید می‌کند: بااین‌وجود بحث جایگزینی و جابجایی کلی بیمارستان مطرح نبوده چراکه بیمارستان فعلی نیز موردنیاز است.
حرف‌هایمان که تمام می‌شود دوباره از مسیر پله‌های زیرزمین به حیاط بیمارستان می‌رسم، چند بیماری که داخل محوطه بودند روی پله‌ها زانوهایشان را بغل کرده‌اند و به مسیر ورودی خیره شده‌اند.
هنوز مرد آبی‌پوش پشت در ایستاده و خیابان را از روزنه بالای در می‌پاید، کنارش می‌ایستم تا نگهبان در را برای خروجم از بیمارستان باز کند و دوباره ببندد، وارد فضای خیابان می‌شوم، نفسی تازه می‌کنم، مرد بیمار همچنان پشت در مات خیابان مانده است.
۲۳:۵۷ - ۱۴۰۱/۱۰/۱۹
نظر شما