به گزارش خبرگزاری مهر، پایگاه تحلیلی الوقت در مطلبی به بررسی راهبرد رژیم آل خلیفه در برابر شیعیان بحرین و آیت الله عیسی قاسم رهبر آنها پرداخته است.
الوقت در این باره می نویسد: بحران بحرین که از اواسط ماه فوریه ۲۰۱۱ با خیزش گسترده مردمی آغاز شد، تا کنون مراحل مختلفی را سپری کرده است که نشان دهنده ماهیت متغیر تحولات این کشور است. بحران بحرین تاکنون چهار مرحله عمده را پشت سر گذاشته و اکنون در مرحله چهارم است. مرحله نخست خیزش آغازین و محدود مردمی و سرکوب اولیه بود که به گسترش خیزش مردمی منجر شد. مرحله دوم، مرحله گسترش خیزش مردمی و توسعه درخواست‌ها و مطالبات مخالفان حتی تا تقاضای تغییر رژیم بود که تا اواسط ماه مارس ۲۰۱۱ ادامه یافت.
مرحله سوم مرحله سرکوب گسترده معترضین از سوی حکومت بحرین و با حمایت خارجی بویژه از سوی عربستان بود. مرحله سوم که تقریبا یک سال به طول انجامید، انجام یک سری از گفتگوهای ملی بی نتیجه میان مخالفان و آل خلیفه بوده است که در ادامه نیز سرکوب گسترده انقلابیون را به همراه داشت. مرحله آخر بحران نیز که از اواخر سال ۲۰۱۲ تا کنون ادامه داشته است حرکت انقلاب به سمت فرسایشی شدن در بستر سرکوب های گسترده آل خلیفه بود که در طی این دوران اقدامات متعددی علیه شیخ عیسی قاسم با هدف سرکوب انقلاب بحرین صورت گرفته است.
در طی تمامی این مراحل، هدف کلان حکومت بحرین که ممانعت از ورود شیعه به حاکمیت و ساختار قدرت بوده است براساس سه مولفه اصلی پیگیری شده است:
مولفه اول، اتهام زنی به مخالفان با تاکید بر تلاش برای براندازی نظام سیاسی و در نتیجه مشروع بودن سرکوب از سوی حکومت؛
مولفه دوم، مطرح کردن مطالبات مردمی به عنوان مطالبات فرقه ای و لزوم مقابله با آن؛
مولفه سوم، برجسته کردن اتهام مداخله و ریشه های خارجی خیزش ها از جمله از سوی ایران و در نتیجه التزام دفاع در برابر تهدیدات خارجی؛
در این میان عربستان سعودی نیز با هدف جلوگیری از هرگونه اصلاحات و دگرگونی در بحرین با طرح و تقویت این مولفه ها تلاش کرده عمده منابع منطقه ای و بین المللی را برای حمایت از آل خلیفه بسیج نماید و در پیشبرد آن نیز تا حد قابل توجهی موفق شده است. به نحوی که حکومت بحرین در جهت حفظ قدرت خود طرح بدیل دیگری برای حل بحران ندارد و عملا تحت تاثیر راهبردها و اقدامات سعودی ها و در چارچوب گفتمان این کشور عمل می کند.
آمریکا نیز به رغم نارضایتی از رویکرد سرکوب و تمایل به سطحی از اصلاحات جهت ثبات سازی و خروج از بحران، عملا با هدف حفظ آل خلیفه و با نگرانی های خاص خود در خصوص تاثیر بحران بر پایگاه نیروی دریایی این کشور در زمین عربستان بازی می کند و گزینه بدیل دیگری ارائه نمی دهد.
در این میان اگرچه گرایشاتی هم در میان برخی رهبران حکومت بحرین مانند ولیعهد برای گفتگوی با مخالفان برای حل بحران وجود داشته است اما رویکرد مسلط سیاست های آل سعود بر آل خلیفه که از سوی نخست وزیر نمایندگی و توسط عربستان سعودی حمایت می شود در مرحله عمل هیچ گونه تاثیری بر حل بحران نداشته است.
در بستر این شرایط که تاحد زیادی نشات گرفته از بی توجهی کشورها و سازمان های بین المللی و منطقه ای به اقدامات آل خلیفه در قبال اعتراضات مسالمت آمیز مردمی است، آل خلیفه کادر رهبری جنبش را تحت پیگرد قرار داده و تلاش می نماید با بازداشت رهبران موثر و پرنفوذ جنبش، بدنه اجتماعی آن را ابتدا دچار تفرقه سازند و سپس سازمان و انسجام تحرکات را به فروپاشی بکشد. رژیم آل خلیفه، عربستان، امارات و سایر کشورهای شورای همکاری خلیج فارس و تا حدودی آمریکا نیز از این روند حمایت کرده اند.
گفتنی است این نگاه از ابتدای بحران بحرین تا کنون حاکم بوده و گفتمان دیگری نتوانسته است آن را تغییر دهد. همه این ها در حالی است که امپراتوری های رسانه ای غربی و عربی نیز مانع از رسیدن هرگونه صدایی به خارج از این جزیره کوچک می شوند و مخالفت های بعضا حقوق بشری برخی از سازمان های بین المللی نیز تا کنون راه به جایی نبرده است.
این روند اگرچه تا کنون مانع از پیروزی انقلابیون شده است، اما نباید فراموش کرد که انقلاب بحرین همچنان از مولفههای اولیه شکلگیری انقلاب سراسری همچون وجود حداکثری سطح نارضایتی در میان مردم، مشارکت فراگیر در اعتراضات، پیوستگی و استمرار اعتراضات و البته دارا بودن یک رهبری هوشمند همچون شیخ عیسی احمد قاسم و شیخ علی سلمان برخوردار است و در صورت به کارگیری راهبردهای موفق سایر انقلاب ها خواهد توانست به هدف نهایی خود دست یابد. تحقق این هدف نیز نیازمند اتحاد داخلی مخالفان و همراهی بیشتر جریان های مقاومت منطقه ای با انقلابیون بحرینی است.
نظر شما