خبرگزاری مهر، گروه بین الملل: با وجود گذشت حدود دو سال از تشکیل دولت وحدت ملی در افغانستان که در نوع خود فرآیندی جالب توجه را پشت سر گذاشت، دولت و ملت افغانستان ضمن پشت سر نهادن بسیاری از مشکلات، همچنان با معضلات زیادی در حوزه های مختلف دست به گریبان هستند.
در این میان، از مشکلات و چالش های جاری حکومت وحدت ملی که بگذریم، تحولات امنیتی داخل کشور، مسئله صلح یا غلبه بر طالبان و همچنین روابط خارجی به ویژه با همسایه جنوبی یعنی پاکستان از مهمترین موضوعاتی هستند که ثبات و آرامش دولت و مردم همسایه شرقی جمهوری اسلامی ایران را تحت الشعاع خود قرار داده اند.
در رابطه با این موضوعات خبرنگار مهر در افغانستان گفتگویی با خانم «حمیرا ایوبی» نماینده ولایت فراه در پارلمان این کشور انجام داده است که به شرح زیر می آید:
بیش از دو سال از آغاز کار دولت وحدت ملی می‌گذرد و تاکنون این دولت نتوانسته به تعهدات خود از جمله اشتغال‌زایی، امنیت، از بین بردن فساد و ... عمل کند، چه عواملی باعش عدم محقق شدن وعده‌های دولت وحدت ملی در قبال مردم شده است؟
در کشوری که اقتصاد ضعیفی دارد و شاهد جنگی هستیم که هر روز جان صدها نفر را می‌گیرد عملی شدن تعهداتی که دولتمردان در زمان انتخابات به مردم سپرده بودند دشوار است.
چالش‌های بسیار زیادی در مقابل دولت وحدت ملی وجود دارد، امنیت افغانستان روز به روز در حال بدتر شدن است و این موضوع باعث شده تا تجار این کشور بجای سرمایه‌گذاری در افغانستان فعالیت‌هایشان را در بیرون کشور متمرکز کنند و این امر منجر به عدم اشتغال‌زایی شده است.
این موارد عمده عواملی هستند که باعث شده رهبران دولت وحدت ملی نتوانند به وعده‌ها و تعهدات خود در قبال مردم افغانستان عمل کنند.
تا چه میزان مداخله کشورهای غربی را در به وجود آمدن و ادامه تنش‌ها و چالش‌های جاری افغانستان مؤثر می‌دانید؟
مداخله کشورهای غربی خصوصا آمریکا در تمام مسائل وجود دارد، این مداخلات در دوران انتخابات ریاست‌جمهوری افغانستان نیز صورت گرفت و انتخابات این کشور را در سطح جهان بدنام کرد و باعث تغییر در سیستم حکومتی ما شد.
نه تنها کشورهای غربی، بلکه کشورهای همسایه و منطقه نیز در مسائل داخلی افغانستان خصوصا ناامنی این کشور دخیل هستند و متأسفانه این کشور میدان تاخت و تاز رقابت‌های کشورهای بیگانه قرار گرفته است.
این موضوع تنها در طول ۱۶ سالی که آمریکایی‌ها وارد افغانستان شده‌اند نیست، بلکه از سال ۱۳۵۷ تاکنون ادامه دارد و در طول قریب به ۴۰ سال این کشور میدان رقابت‌های ابرقدرت‌های جهان بوده و تنها دلیل ناامنی افغانستان نیز همین رقابت‌های بیرونی است زیرا جنگ افغانستان یک جنگ داخلی نیست.
مردم افغانستان هیچ مشکلی با یکدیگر ندارند، مشکل اصلی جنگ اطلاعاتی منطقه و جهان در این کشور است که نتیجه آن شهادت و معلولیت میلیون‌ها نفر می‌باشد.
آیا می‌توان به آینده و ادامه کار دولت وحدت ملی امیدوار بود؟
ما زمانی می‌توانیم به آینده کار دولت وحدت ملی امیدوار باشیم که دولت بتواند با فساد مبارزه کرده و امنیت را به سطح قابل قبولی برساند و به مسائل اقتصادی توجه کند در غیر اینصورت دوران این حکومت نیز می‌گذرد و دستاوردی هم نخواهد داشت.
مشارکت سازمان‌ها و کشورهای منطقه و جهان در چه صورتی می‌تواند در بهتر شدن اوضاع جاری افغانستان کمک کند؟
در واقعیت امر اگر کشورهای بزرگ جهان و سازمان‌های بین‌المللی که در مسائل افغانستان دخیل هستند بخواهند مشکل این کشور را حل کنند برایشان کار بسیار ساده است ولی متأسفانه چیزی را که ما در طول قریب به ۴۰ سال می‌بینیم هیچ یک به دنبال آرامی افغانستان نیستند بلکه همه در ناامنی این کشور دست دارند.
ما شاهد بودیم زمانی که طالبان افغانستان را اشغال کرد و وقتی قصد داشت از مسیری که برایش تعریف کرده بودند خارج شود، آمریکا به این کشور حمله کرد و در یک شبانه روز طالبان را به مرز نابودی کشاند و حتی در دورترین مناطق آنها را از بین می‌برد، اما اکنون آرامش این کشور را نمی‌خواهند.
در این بین سازمان‌های بین‌المللی مثل سازمان ملل متحد نیز در بخش مبارزه علیه تروریسم و قاچاق مواد مخدر ناکام هستند.
روند صلح طالبان و دولت افغانستان به کدام سو در حرکت است؟
افغانستان به تنهایی نمی‌تواند به این مهم دست یابد، اگرچه در بخش مذاکرات صلح با «گلبدین حکمتیار» پیشرفت‌هایی حاصل شده اما حکمتیار تاکنون به این کشور نیامده است.
مردم افغانستان در شرایط روحی بدی به سر می‌برند و هر لحظه منتظر انفجار یا یک حمله انتحاری هستند از همین رو دولت افغانستان می‌خواهد تا طالبان برای صلح حضور پیدا کند و ریخته شدن خون جوانان این کشور پایان یابد.
با این حال هیچ یک از کشورهایی که در افغانستان دخیل هستند نمی‌خواهند صلح در این کشور محقق شود و حتی مردم نیز به صحبت‌های سازمان ملل متحد و آمریکا در این باره مشکوک هستند.
افغانستان در دام مارها و افعی‌های بزرگی افتاده و در رأس رقابت‌های نادرست بین‌المللی قرار گرفته و به میدان زورآزمایی اطلاعاتی کشورها تبدیل شده است.
مردم افغانستان در بی‌اعتمادی کامل نسبت به روند صلح به سر می‌برند، زیرا کشورهای غربی برای این کشور دلسوز نیستند، حتی پاکستان که همسایه افغانستان است مرزهای خود را به روی این کشور بسته و هر روز برای ما انتحاری می‌فرستد و جان جوانان ما را می‌گیرند.
در حال حاضر مردم افغانستان هیچ باوری به برقراری صلح ندارند، کار به جایی رسیده که مردم می‌گویند ما صلح نمی‌خواهیم اما تا جایی خواهیم جنگید که همه طالبان را نابود کنیم زیرا این گروه عقیده‌ای به صلح ندارد.
تا چه زمانی ما می‌توانیم برای برقراری صلح و ثبات ناله کنیم، صلح با نالیدن و گریستن به دست نمی‌آید.
حتی کشور قطر که در مسائل صلح افغانستان بسیار دخیل بوده نه تنها هیچ چراغ سبزی برای صلح این کشور نشان نداده بلکه طالبان را نیز به رسمیت می‌شناسد و می‌بینیم که بدون هماهنگی با دولت افغانستان زمینه سفر طالبان به چین را فراهم می‌کند.
وضعیت روابط افغانستان با کشورهای هند و پاکستان را چطور ارزیابی می‌کنید؟
وقتی که «محمد اشرف‌غنی» به عنوان رئیس‌جمهور افغانستان آغاز به کار کرد با تغییر رویکرد در سیاست‌های کابل از دهلی نو دور شد و برای برقراری روابط و نزدیک شدن به اسلام‌آباد تلاش کرد.
متأسفانه این تلاش برای نزدیکی به اسلام‌آباد نه تنها باعث بهبود روابط نشد بلکه کابل را متضرر ساخت و حملات راکتی نظامیان پاکستانی به مناطق مرزی افغانستان افزایش پیدا کرد و مشکلات گسترش یافت و به هیچ وجه تغییرات مثبتی حاصل نشد.
در سالی که گذشت تنش‌ها میان کابل-اسلام‌آباد به بالاترین حد خود رسید که حتی باعث آزار و شکنجه مهاجرین افغانستانی به دست نیروهای پلیس پاکستانی شد و پاکستان با توسل به زور و ضرب جرح عده زیادی از مهاجرین را اخراج کرد.
اگر پاکستان واقعا همسایه افغانستان است باید سیاست شفافی را در قبال افغانستان پیش بگیرد، اما متأسفانه اسلام‌آباد سیاستی را در قبال ما پیش گرفته که خواسته‌ها و منویات سازمان‌های اطلاعاتی جهانی را برآورده می‌کند.
در مقابل اقدامات منفی پاکستان، هند کمک‌های بسیاری به افغانستان کرد و روابط کابل – دهلی‌نو از سردی به گرمی گرایید و می‌بینیم که روابط دو کشور روز به روز بهتر می‌شود.
متأسفانه در طول سال‌های گذشته افغانستان نتوانسته روابط خود با پاکستان را کمی بهتر کند، با وجودی که کابل تلاش‌های فراوانی را برای بهتر شدن روابط با اسلام‌آباد متحمل شد، اما اسلام‌آباد در لباس دوست قدم به قدم با ما حرکت می‌کند ولی خواسته‌های دشمنان ما را عملی می‌کند.
نظر شما