به گزارش خبرنگار مهر، کارلوس کی روش برای هر حرکتی که انجام می دهد انگار برنامه دارد، انگار حتی غذا خوردن و خوابیدن او هم نوعی واکنش دیپلماتیک با خود دارد، حتی وقتی ریشش را نمی تراشد اعتراض دارد، وقتی تی‌شرت می پوشد یعنی فضا تمرینی است و رسمی نیست، وقتی تی‌شرتش را با عکس مربی حریف منقوش می کند، در سر سودای جنگ دارد و همین البته تفاوت کلاس مربی مثل اوست که در رده مورینیو و گواردیولا کار کرده با مربیان دیگر. حالا همین کی روش مرخصی اش تمام شده و به ایران برگشته است و دوباره از او بیشتر خواهیم شنید.
خمیازه تاریخی
اندکی تاریخ را تورق کنید، از پشت آن پنجره های جایگاه ویژه ورزشگاه آزادی دوربین صحنه ای را شکار کرد که محل بحث خیلی ها شد. مخالفان کی روش به او حمله کردند، موافقانش سکوت کردند چون حرکت کی روش خیلی خاص و ویژه بود. او دهانش را باز کرده بود و خمیازه ای بلند می کشید.
کی روش پیغامی را منتقل کرد؟
آیا او فقط خوابش می آمد یا داشت با این حرکت به همه بفهماند لیگ برتر ما ضعیف، معیوب، کند و خواب آور است؟ آیا او می خواست به ما بفهماند که لیگ برتر ما دیازپام دارد و به همین دلایل است که بازیکن از لیگ کمتر دعوت می کند؟ آیا او می‌خواست پیامی را منتقل کند؟
برانکارد سواری خود مصدوم پندارها!
لیگ برتر فوتبال را در همان تورق تاریخ به یاد بیاورید. در لیگ آن روزها- ۴ سال قبل - یک اتفاق عصبی کننده تکرار می شد. در آن روزها برانکارد به دست ها مدام وسط زمین بودند. آنها هر ۵ دقیقه یک بار به میدان می آمدند و یک نفر را بر می داشتند و بیرون می بردند و همان یک نفر هم بلافاصله بعد از برانکار سواری اجازه ورود به زمین از داور را طلب می کرد تا همه بدانیم او واقعا مصدوم نبوده و این کار تنها برای خواباندن بازی بوده است و اندکی استراحت کردن.
آن نوع فوتبال واقعا جذاب نبود، تماشاگر پسند نبود، خوشحال کننده نبود، تماشاگر را پس می زد و با ذات فوتبال در منافات و جنگ بود. واقعا قرار هم نبوده و نیست که بازیکن میلیارد میلیارد پول بگیرد و برود در زمین و برانکار سواری کند و تماشاگر را از فوتبال سیراب نکند.
لیگی که از برانکارد متنفر است
امروز هفته سوم از لیگ برتر هم گذشته است. نه در این سه هفته که در سال گذشته هم رد پای آنها که دوان دوان با برانکارد به میدان می آمدند و نفس نفس زنان به بازیکن مصدوم قلابی می رسیدند دیگر کمتر در چمن سبز دیده می شود و دیده می شد.
شاید برانکو و منصوریان هم در این موضوع کاملا تاثیر داشته اند، برانکویی صاحب سبک و منصوریانی که کی روش الگویش بود.
اینها انگار بهتر تماشاگر را درک می کردند و می دانستند که با ادامه روند «خود مصدوم پنداری» هم تماشاگر که پول دهنده اصلی به فوتبال است را می پراند و هم سرعت بازی را می گیرد و هم ضد فوتبال است.
خودت را زمین بیانداز!
در کنار این مربیان که تفسیر جدیدی به فوتبال سنتی که در آن گاه و بیگاه مربیان فریاد می زدند: « خودت را بنداز زمین، سرعت بازی را بگیر» دادند، بازیکنان هم انگار متوجه شدند که کی روش چنین بازی های خواب آلودی را دوست ندارد، بازیکنان متوجه شدند که اگر این کار را انجام بدهند کی روش آنها را نمی پذیرد، برانکو و منصوریان هم ایضا، آنها هم بازیکنان تنبل و مدام مصدوم وسط زمین را آرام آرام کنار گذاشتند تا جاییکه استقلال بهترین نتایجش را نه با بازیکنانی به اصطلاح با تجربه که مدام روی زمین می افتادند که با بازیکنانی جنگجو و درنده به دست آورد.
پرسپولیس کم مصدوم و قائدی چون باد
در پرسپولیس حالا مصدوم خیلی کم می بینید در بازی اخیر استقلال اگر دقیق شوید مهدی قائدی را در دقیقه ۸۰ چنان زدند که خیلی ها فکر کردند ساق پای او شکست اما قائدی مثل باد بلند شد و دنبال توپ دوید و هلهله تماشاگران را برانگیخت. در همین بازی هم مجتبی جباری در یکی دو صحنه شروع کرد به نگهداشتن توپ به شیوه ای مدرن. او نزدیک بازیکن خودی رفت و با پاس های کوتاه « بده – بگیر» بازی را نگه داشت تا تراکتور سازی در آخرین دقایق صاحب توپ نشود.
باز هم کی روش خمیازه می کشد؟
در واقع باید گفت تحولی نامحسوس در لیگ برتر فوتبال ایران رخ داده است، میل به جوان گرایی و فرار از « خود مصدوم پنداری» و درخواست برانکارد به کمترین حد خود رسیده است. حالا شاید کی روش کمتر خمیازه بکشد، شاید کی روش اصلا خمیازه نکشد و با چشم هایی باز جنگجویی بازیکنان جوانی را ببیند که آرزوی برانکارد سواری ندارند.
نظر شما