عرصه باطنی از عرصه ظاهری قابل تفکیک نیست

به گزارش خبرگزاری مهر، متن زیر مشروح خطبه های نماز جمعه هامبورگ به امامت حجت الاسلام موسوی است که در ادامه می خوانید؛

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمد لله ربّ العالمین و الحمد لله الذی لا مُضادّ له فی مُلکه و لا مُنازِعَ لَهُ فی أمره. الحمدالله الذی لا شریک لَهُ فی خلقه ولا شبیه لَهُ فی عَظَمَتِه (جزء من دعاء الإفتتاح) وصلّی الله علی سیدّنا ونبیّنا محمّد صلّی الله علیه وعلی آله الطاهرین و اصحابه المنتجبین.

عبادالله ! أُوصیکم و نفسی بتقوی الله و اتّباع امره و نهیه.

ابتدا خودم وشما نمازگزاران محترم را به تقوای الهی دعوت میکنم وباید بدانیم عاقبت از آن متقیان است وتنها راه خوشبختی در دنیا وآخرت راه پرهیزکاری است.

همچنین تبریک عرض میکنم ایام ولادت آقا امام کاظم علیه السلام چراکه در بعضی روایات آمده که تولد ایشان در اثنای بازگشت امام صادق علیه السلام از مراسم حج میان مکه ومدینه در منطقه ای بنام ابواء متولد شدند.

امروز هم مصادف است با روز مباهله، روزی که رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم مخالفان اسلام را ابتدا از طریق گفتگو وبیان به راه خوشبختی دعوت کرد ولی هنگامیکه برهان نتیجه نداد امر موکول شد به مباهله، یعنی خداوند با نزول عذاب آسمانی کار را یکسره کند وحق از باطل را برای همه عیان کند، اما مخالفان وقتی متوجه شدند که مساله جدی است عقب نشینی کردند وگزینه مصالحه را در پیش گرفتند.

در ادامه بررسی پیرامون حقیقت تقوا قبلا عرض شد که عرصه باطنی از عرصه ظاهری قابل تفکیک نیست وهر دو در تحقق معنای تقوا ضروری است هرچند ریشه اصلی باطنی است ولی باید به مرحله ظهور وعمل برسد وگرنه معلوم میشود ریشه مشکل دارد.

بعبارتی دیگر انجام دستورات الهی یک نوع بروز از طهارت باطنی است که باید جلوه کند واگر بروز نکند معلوم میشود ادعای تقوا خیالی بیش نیست.

در این زمینه یک سؤال مطرح میشود: آیا صدور گناه وتخلف از دستورات الهی نشانه بی تقوایی است؟ آیا تقوا با گناه ومعصیت قبال جمع است؟ آیا با ارتکاب معصیت گناهکار از دایره تقوا خارج میشود؟

در جواب باید عرض کنم وقتی تقوا را بمعنای انجام تکالیف ظاهری تفسیر کنیم این تصور غلط پیش می آید که انسان در صورت معصیت دیگر با تقوا نیست ودر نتیجه باید تقوا را با عصمت مساوی بدانیم. ولی وقتی متوجه بشویم که حقیقت تقوا ریشه در باطن انسان دارد وصرف بروز ظاهری نیست ودر نتیجه مانعی ندارد گناه از انسان با تقوا سر بزند چراکه تقوا یعنی بنا گذاشتن بر انجام دستوات الهی نه خود انجام دستورات است.

در قرآن وروایات شواهد زیادی وجود دارد که تاکید دارد بر این مطلب که بندگان صالح خدا گاهی دچار لغزش وگناه میشوند هرچند از گناهان کبیره باشد، وصرف گناه موجب خروج از دایره ایمان وتقوا نمیشود (سوره آل عمران آیه 135، سوره النجم آیه 32).

متأسفانه دیدگاه افراطی وجود دارد که میگوید مرتکب کبیره کافر یا فاسق است ومستحق خلود در جهنم است وبا کمترین بهانه حکم ارتداد وتکفیر صادر میکنند وچقدر جهان از این تفکر ضربه خورده ومیخورد،  همانطوریکه این روزها شاهد کشتار بی گناهان در میانمار وعراق عستیم، در حالیکه دیدگاه اسلام با این تفکر کاملا مخالف است.

از جهت دیگر یک شبهه مطرح میشود: اگر تقوا با گناه قابل جمع است همه مردم با تقوا میشوند ودست مردم در انجام محرمات باز میشود.

در جواب گفته میشود همانطوریکه درقرآن بیان شده خود معصیت گاهی از مؤمن سر میزند ولی همراه با اصرار وعناد نیست بلکه از روی استثنا وخجالت است وزود از کار خود پشیمان میشود وبه خدا برمیگردد.

تفاوت مؤمن با فاسق همین است یعنی فاسق از انجام گناه خجالت نمیکشد وبا کمال وقاحت وجرأت مرتکب معصیت میشود ولی شخص با تقوا در صورت ارتکاب گناه بزودی پشیمان شود واز کار خود شرمسار ودائم در توبه است چراکه خداوند تواب را دوست دارد یعنی دایم در حاله توبه وپشیمانی است.

از خدواند متعالی میخواهیم که همیشه در دایر تقوا باشیم وبمانیم وتوفیق توبه وپشیمانی در همه لحظات به ما عنایت بفرماید.