به گزارش خبرنگار مهر، «تغییر در شناخت» عنوان نمایشگاهی است از آثار شش هنرمند به انتخاب حامد دهقان که از ۱۷ شهریور در گالری آرته به نمایش در آمده است.
هنرمندان این نمایشگاه مهدی پارسی، الهام کاظمی، امین یزدی، بهاره سیدی، ام ام ام و مریم زمردیان هستند.
این هنرمندان آثاری را در رسانه های مختلف که هر یک از آن ها بیانگر تجربیاتی از زندگی معاصرشان هست به نمایش گذاشته اند، گوناگونی رسانه ها (عکس، صدا، ویدیو، چیدمان) باعث چند لایه شدن زبان و محتوای این نمایشگاه شده و شکل کلی چیدمان نمایشگاه مخاطب را به بازخوانی و پیدا کردن روابط میان آثار فرا می خواند. در بخشی از متن استیتمنت نمایشگاه به چگونگی پدید آمدن موضوع مشترک و ربط و بسط مفاهیم در یک نمایشگاه هنری اشاره شده است، آثار از طیف متفاوتی از موضوعات و اجراها کنار هم قرار گرفته اند اما سعی دارند در ارتباط با یکدیگر معنا پیدا کنند. از طرفی نمایشگاه ایجاد نوعی فضای تجربی برای در هم آمیختن موضوعات است.
امین یزدی یکی از هنرمندان این نمایشگاه یک اثر چیدمان با عنوان «تمرین فراموشی» ارایه کرده است، اثر او که ترکیبی از نسخه های آرشیوی با سیم و دریل است، اشاره به فراموشی سپردن بخشی از جامعه ایی دارد که در کشاکش کار و زندگی و گیرودار بوروکراسی زندگی می کنند.
مهدی پارسی یکی دیگر از هنرمندان حاضر در این نمایشگاه اثر چیدمانی را با عنوان «واکاوی» ارائه کرده است، اثر متشکل از پنج باکس عمودی است که روی هرکدام از آنها تصویری از کیسه زباله آدم ها و نوشتاری مربوط به هر یک آز آنها قرار گرفته است. او در این اثر میل به کنکاش و تجسس پنهانی و وارسی زندگی خصوصی دیگران را موضوع کار خود قرار داده است. آنچه که در اثر او مهم جلوه می کند شناخت خود با بررسی حضور و کارکرد های اجتماعی و خصوصی دیگران است.
ام ام ام هنرمند دیگری است که ترجیح داده با اسم مستعار در نمایشگاه شرکت کند که استعاری بودن نامش با اثرش همخوانی دارد. اثر او یک صدای ضبط شده و یک کاغذ از روش ضبط صدا است. صدا ها گفتگو هایی است به زبان محلی که برای مخاطب کمی نامفهوم بنظر می آید، در استیتمنت اثر این هنرمند چنین آمده است: «صدا گفتگو هایی است از انسان هایی که وجود دارند اما دیده نمی شوند، مانند هنرمند.»
مریم زمردیان دیگر هنرمند این نمایشگاه با اثر ویدیو پرفورمنس خود در سه بخش تفکیک شده ازهم، به مسأله هویت و غیبت آن پرداخته است، به عقیده او «من یک دیگری است و با دیگری تعریف می شود»، در ویدیو های ارایه شده، او خود را در مقابل «خود» و «دیگری» شناخت و بازشناخت می کند.
آثار الهام کاظمی متشکل از ۲۵ تصویر عکاسی شده است که فضایی شخصی شده را بازنمایی می کنند، هم نشینی این تصاویر در کنار هم تبدیل به یک خرده روایت غیر سر راست شده است، گویی هنرمند تجربیات زیستی خود را تبدیل به یک حافظه بصری با ویژگی های جذاب کرده است.
بهاره سیدی نیز به نوعی به دیگری پرداخته است، آثار او متشکل از ۱۰ تصویر است که دیگری را در فضای شهری و در شمایلی انتزاعی گون در ایستگاه ها به تصویر کشیده است. تصاویر او چهرهایی آشنا اما غریب را نشان می دهند که غرق در خستگی زندگی شهری و روزمرگی هستند.
آنچه می توان از مشاهده این نمایشگاه برداشت کرد روایتی است از هم گسیخته اما در کنار هم که سعی در ایجاد تعامل با یکدیگر دارند.
نظر شما