مجتبی احمدی نویسنده و کارگردان تئاتر «کروکی» با اشاره به ویژگی های این نمایش که این شب ها در تماشاخانه پالیز روی صحنه می رود، به خبرنگار مهر گفت: این نمایشنامه حاصل مدت ها کار من روی یک کاراکتر معترض است که حس اعتراض در او حالت برون ریز پیدا کرده است. در حقیقت بعد از نمایش «مرد گل به دهان» پیراندلو که تقریبا ۱۵ سال پیش در تئاتر شهر روی صحنه رفت و فضایی خاص برای من داشت، مدت ها به نوشتن نمایشی در فضای اکسپرسیون فکر کردم.
وی ادامه داد: من ابتدا نسخه سینمایی این نمایشنامه را در موقعیتی دیگر نوشتم اما حس کردم صحنه تئاتر بهتر بتواند موقعیت مد نظرم از تنهایی را ایجاد و منعکس کند.
احمدی درباره حضور سعید چنگیزیان در این نمایش توضیح داد: زمانی که سعید چنگیزیان نمایشنامه را خواند آن را دوست داشت، علیرغم اینکه همزمان چند کار دیگر نیز به او پیشنهاد شده بود پذیرفت در این اثر حضور داشته باشد. ابتدا من باید سعید را به این شخصیت خاص نزدیک می کردم، خیلی زود کاراکتر مد نظر من به جان بازیگرم نشست که این به هوش او و البته انتخاب درست ما بر می گشت. من و چنگیزیان ابتدا سعی کردیم ویژگی ها و لحظه لحظه های کاراکتر نمایش را روی نمایشنامه و در دور خوانی ها پیدا کنیم، این شخصیت راکورد بازی ندارد و اصولا این بر می گردد به موقعیت های نمایشنامه و این سبک کار، پس بازیگر کار راحتی ندارد و عملا قبل از هر چیز بایستی پازل های متفاوت حسی این شخصیت را با چنگیزیان پیش می بردیم و بعد در نمایش دربیاوریم. البته نمایشنامه آماده بود اما ما در زمان دورخوانی لحظه های مختلف بازی و زندگی این شخصیت را بررسی کرده و بازنویسی هایی هم داشتم.
کارگردان نمایش «کروکی» یادآور شد: این کاراکتر در نمایش، لحظات مختلف و متفاوتی دارد و ما سعی کردیم روی این موقعیت ها در دورخوانی ها اشراف کامل داشته باشیم. من در این مرحله از تهیه کننده درخواست کردم که فردی موسیقی کار را بر عهده بگیرد که آن را زنده و همزمان با لحظات بازی بازیگر با استفاده از چند ساز ساخته و اجرا کند. علی سینا رضانیا به ما اضافه شد و انصافا فهمید چه می خواهیم و برای هر لحظه تماتیک کاراکتر سازی خاصی در نظر گرفت و به سرعت خودش را به فضای کار رساند. اهمیت موسیقی در اینجاست که نمایش مونولوگ بود و من باید به موسیقی به عنوان یک پارتنر نگاه می کردم، پارتنری که قرار بود فضاهای ذهنی شخصیتی را که ما دیالوگ ها و بازی او را داریم، نمایش دهد.
شخصیت نمایش ما ۱۵ لحظه متفاوت را تجربه می کند و ما مجبور بودیم ۱۵ موسیقی مختلف برای آن داشته باشیموی اضافه کرد: شخصیت نمایش ما ۱۵ لحظه متفاوت را تجربه می کند و ما مجبور بودیم ۱۵ موسیقی مختلف برای آن داشته باشیم. ما هم نیاز به فردی داشتیم که بتواند چندین ساز بنوازد و علی سینا رضانیا از این توانمندی برخوردار بود و زحمت زیادی هم کشید.
احمدی در توضیحاتی درباره شخصیت نمایش عنوان کرد: این شخصیت فردی سپید و شاید حتی در لحظاتی از زندگی اش آرمانی است و هرگز سیاه نیست چون اعتراض کردن یک ویژگی انسانی است. او در یک مرحله از زندگی اش مجبور است به خاطر شغل اش در موقعیتی قرار بگیرد که بر خلاف میل واقعی اش به دیگران سخت بگیرد و گاهی سر مردم فریاد بزند. او از تمام رفتارهایی که در زمانی انجام داده کنده شده و به خود این رفتارها اعتراض دارد و این اعتراض به رفتار خود نه تنها در این باره که در برخورد با بسیاری از رفتار ها و تصمیمات اشتباه زندگی اش وجود دارد.
نویسنده و کارگردان «کروکی» همچنین با اشاره به طراحی صحنه این نمایش نیز توضیحاتی ارایه و بیان کرد: شاید من نیاز داشتم که در فضایی رئال اتفاقات سورئال رخ دهد و اگر دقت کنید در دکور من همه المان های صحنه به نوعی از شیب برخوردار است و این یعنی خطوط شکسته در برگیرنده فضای صحنه این نمایش است. بهراد جوانبخت پس از خواندن نمایشنامه کاراکتر را فهمید و تمام تجارب حرفه ای اش را به کار بست. من از او خواستم در صحنه هیچ رنگی جز سیاه و سفید نباشد و فقط پشت پنجره است که همه چیز رنگی است چون پنجره جایی خارج از زندگی اوست. این فضای سیاه و سفید قرار بود ذهنیت این شخصیت را به نمایش بگذارد چون قصه او اینگونه تعریف می شود.
کارگردان نمایش «کروکی» درباره نمایش تصاویری که در طول اجرا به تصویر کشیده شد نیز بیان کرد: دلیل ویدئوها جدا از نمایش ذهنیت پر از جزییات این آدم این بود که مخاطب از نمایش خسته نشود و جدا از یک استاتیک تصویری و اضافه کردن مدیوم دیگری به تئاتر خواستیم چیزی را به تماشاگر نشان دهیم که در صحنه نیست. مثلا ما درباره زنی صحبت می کنیم که در صحنه نیست ولی درواقع هست چون قصه او در ذهن کاراکتر با این ویژگی ها تصویر می شود و تماشاگر باید آنرا ببیند.
احمدی همچنین به میزانسن این تئاتر اشاره و عنوان کرد: ما در این تئاتر چیزی به عنوان دیوار چهارم استانیسلاوسکی نداریم و این دیوار می شکند تا تماشاگری که او هم در ذهن بازیگر است به عنوان یک کاراکتر به کار اضافه شود. تماشاگر ما بخشی از تعاملات ما با اتفاقات نمایش است و من به آن نیاز داشتم. بازخورد رفتار مخاطب در برخی از شب ها حتی روند نمایش را می تواند تغییر دهد و این یعنی فاصله ای بین ما و مخاطب مان نیست. در واقع در این نمایش همه وسایل صحنه و اتفاقات و تماشاگران در اختیار ذهن آشفته شخصیت ماست.
کروکی آدرسی دقیق تر از آدرس است و ما خواستیم بگوییم که آدم ها نیاز دارند گاهی به خودشان سر بزنند و قبل از اینکه بخواهند یقه روزگار را بگیرند یقه خود را بگیرندنویسنده و کارگردان «کروکی» درباره نام این اثر نیز توضیح داد: عنوان «کروکی» را انتخاب کردم چون کروکی آدرسی دقیق تر از آدرس است و ما خواستیم بگوییم که آدم ها نیاز دارند گاهی به خودشان سر بزنند و قبل از اینکه بخواهند یقه روزگار را بگیرند یقه خود را بگیرند و با خود چالش داشته باشند چرا که آدرس هایی هست که ما بلدیم ولی هرگز نمی رسیم، چرا؟ چون خودمان مقصریم، خودمان تصمیم اشتباه می گیریم و حاصل آن دنیای ما را تحت تاثیر خود قرار می دهد.
احمدی در پایان گفت: امروز که همزمان در تئاتر و تلویزیون با مخاطب طرف هستم به این نتیجه رسیده ام که نمایش ارتباط مستقیم با روح و روان انسان دارد و در واقع این قدرت این مدیوم از هنرهای نمایشی است که اگر ارتباط درستی با تماشاگر برقرار کنید به بازخورد لحظه ای می رسید، این متریال یک فرصت است برای پویایی جامعه برای ارتقای قدرت فکر کردن در جامعه و به نظرم بایستی از سوی مسئولان با حمایت مفصل تری روبرو شود. بی شک سرمایه گذاری روی تئاتر سود چند جانبه دارد چرا که تئاتر روی زندگی شخصی و اجتماعی مردم تاثیر می گذارد و حتی به برخورد انسان ها در اجتماع با یکدیگر قابی زیبا می بخشد.
نظر شما