به گزارش خبرگزاری مهر، در شرایطی که بی سابقه ترین رکود در حرفه معماری و شهرسازی، بسیاری از اهل حرفه را به ورطه نابودی کشانده و سایه شوم فنا را همچون بختک بر پیکره نحیف و محتضر باقی شرکت های مشاوره و حرفه مندان انداخته است، طرح مسایل تفرقه انگیز توسط معدودی (خواه سهوی و خواه عمدی) خطایی بزرگ و نابخشودنی تلقی می شود؛ از یکسو به زایل شدن فضای همدلی - که ضرورت گذر از این روزگار سخت است - می انجامد و از دگر سو تمرکز اهل حرفه را بر مطالبات اصلی، حیاتی و به حق خود به شدت کاهش می دهد. این آدرس غلط دادن است.
هزاران مطالبات بی پاسخ مان بر روی زمین مانده است؛
۱- جریان پرداخت مالی مطالبات خدمات قبلی انجام شده توسط شرکت های مهندسین مشاور، به معنای واقعی کلمه خشکیده است. در انتظار دریافت حق الزحمه های قبلی خود عمرمان سپری شد و ملتمسانه هنوز حقوق خود را می جوییم.
۲- بودجه های عمرانی و غیر عمرانی به شدت کاهش یافته است. نهادهای مشاوره دیگر عملاً کاری برای انجام ندارند و تنها به زینت المجالس مراسم های معارفه و تکریم روسا و مدیران جدید تبدیل شده اند.
به شدت کوچک و نحیف شده اند. تعدیل سرمایه های انسانی این بنگاههای کارآفرین در طی سالیان اخیر غمی جانکاه است. از دگر سو، ناخواسته به منجنیقی برای مهاجرت به خارج بهترین و شریف ترین جوانان و متخصصان این ملک بدل شده اند.
۳- پرداخت نقدی حقوق بیمه تامین اجتماعی آنهم ماهانه تتمه شیره جانمان را می مکد. امثال این تعهدات به یک بدهی مادام العمر تبدیل شده است.
پرداخت مالیات بر ارزش افزوده ای که قرار بود، شرکت های مهندسان مشاور صرفاً واسطه دریافت و پرداختش باشند، عملاً بصورت مستقیم متوجه ما شد. شرکت ها باید مالیات بر ارزش افزوده ای را پرداخت کنند که هنوز از کارفرما نگرفته اند؛
دولت می گوید زورمان زیاد است فعلاً پرداخت کنید بعد بروید بدوید از خودمان دریافت کنید.
۴- فرآیند پر ابهام توزیع معدود فرصت های کاری، ترک تشریفات مناقصه ها، ارزیابی های مجعول فنی - مالی شرکت های مشاوره، غول- شرکت های خصولتی (دولتی های با سیمای خصوصی)، شرکت های رانتی مدیران دولتی بازنشسته، شرکت - آقازاده ها، نهادهای مشاوره واقعی را به رقابتی غیرممکن کشانده است. بازی به نحوی چیده شده است که در این شبه قمار شما همواره بازنده اید.
۵- و هزار حرف مگوی دیگر؛ مثلاً اگر احیاناً اراده شد که تتمه و مازاد قوتی از خوان نعمات، به بخش خصوصی واقعی تعلق گیرد چه تعداد خر کریمی که باید نعل شود و الباقی داستان!!
اینها تنها اشاره ای مختصر به مشکلاتی است که برای سالها گریبانمان را گرفته و نفسمان را بریده است. در عین حال دهها و صدها مکاتبه و جلسه نمایندگان نهادها و تشکل های صنفی با مدیران میانی و بالای حاکمیت جهت رفع حتی یک مورد از این مشکلات بدون پاسخ و واقعاً بی نتیجه مانده است.
آنگاه و در این وانفسا، در عوض تمرکز جدی تر به پیگیری این موضوعات حیاتی و سعی در کشف راههای جدید، چه راهی را در پیش گرفته ایم؟اصل را رها و به فرع چسبیده ایم.
فعلاً تخصص "طراحی شهری" باید با تخصص "برنامه ریزی شهری" یکی شود. متاسفانه در این هنگامه نفس گیر تعداد معدودی، در عوض تشویق به همدلی اهل حرفه، رعایت حقوق اقلیت (با توجه به قلت تعداد طراحان شهری در قیاس با برنامه ریزان شهری)، بر طبل تفرق کوبیده و با ایجاد دعواهای خودساخته - بی مایه، به راه انداختن جنگ های حیدری - نعمتی، قشون و لشکر کشی، یارگیری، ایجاد استرس مضاعف و نگرانی شدید در میان خیل عظیم دانشجویان، متخصصان، دانشگاهیان، شرکت های نوپای و قدیمی طراح شهری، در فضای لجاجت یک معادله ساده تک مجهولی را به یک معادله پیچیده چند مجهولی تبدیل نموده اند. در عین حال علیرغم درخواستهای مکرر و هزار باره و با زیرسئوال بردن روندهای دموکراتیک، به حرکت در این مسیر یکطرفه (البته در جهت مخالف) ادامه می دهند.
واقعاً مساله جدی امروز حرفه شهرسازی این است؟براستی چه هدفی را دنبال می کنند؟لطفاً به این بازی- لجاجت خاتمه دهید و آرامش را به حرفه برگردانید.
امیر حسین پورجوهری عضو شورای گروه شهرسازی جامعه مهندسان مشاور ایران
نظر شما