به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از اداره کل روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون، جمال‌الدین اکرمی معتقد است که شنیدن قصه نیازی غیرقابل انکار است و بیان روزانه‌ی قصه و حفظ این سنت امری ضروری است.
این نویسنده و محقق با اشاره به تاریخ گوسان‌ها گفت: «بهرام گور ۳هزار قصه‌گو را به روستاها و شهرهای دور و نزدیک فرستاد تا آن‌ها برای مردم قصه بگویند. این قصه‌گویان از موسیقی در روایت خود استفاده می‌کردند. در واقع در آن زمان قصه‌گویی یک شغل محسوب می‌شد. وقتی به این فرآیند نگاه می‌کنیم، می‌بینیم قصه‌گویی یک نیاز بوده است.»
اکرمی ادامه داد: «تاریخ حضور گوسان‌ها جدا از ادبیات شفاهی‌ای است که به واسطه پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها با آن روبرو بوده و هستیم. افسانه‌هایی که سینه به سینه نقل می‌شده است در واقع تاریخچه‌ای دارند که بسیاری از آن‌ها به صدها سال قبل برمی‌گردد. با این شواهد می‌فهمیم قصه‌گویی یک نیاز روزانه است اما ما از آن فاصله گرفته‌ایم؟ چرا این فاصله رخ داده است. چون رسانه‌ها این بار را بردوش گرفته‌اند.»
به گفته نویسنده «خانم آقای کلاه دودی»، «خیلی از مادرها در واقع خاطره‌ای از لالایی خواندن برای بچه‌هاشان ندارند، یعنی ما نیاز خود را به رسانه واگذار کرده و نفهمیده‌ایم ضرب‌آهنگ مادر چقدر در ذهن بچه نقش می‌بندد و این شیوه چقدر به یادگیری افسانه‌ها و تاریخ کمک می‌کرده است. با این پیش زمینه‌هاست که باید گفت در نیاز به قصه‌گویی شکی نیست و حفظ آن ضرورت دارد. چرا که علاوه بر نیاز کودکان به آن، مادران نیز حین قصه‌گویی می‌توانند با فرزندشان تعامل حسی و روحی ایجاد کنند.»
اکرمی بخشی از فعالیت‌های شرکت کنندگان در جشنواره‌ی قصه‌گویی را ساختارگرایانه خواند و ادامه داد: «بخشی از نگاه‌ها به این جشنواره ساختارگرایانه است. شرکت کننده‌ها به ضرورت در جشنواره شرکت می‌کنند و حتی به موفقیت‌هایی دست پیدا می‌کنند. این ساختارگرایی ممکن است بر خود آن‌ها تاثیر داشته باشد، وقتی مادر یا پدر شدند آنچه آموخته‌اند را به کار گیرند و یا با والدین دیگر در این رابطه صحبت کنند. اما هستند کسانی که فقط جشنواره‌ای عمل می‌کنند و ممکن است ترویجی برای این کار صورت ندهند.»
وی ادامه داد: «اما بسیاری از قصه‌گویان نیز ذاتا قصه‌گو هستند. ممکن است چیزی ننویسند و سواد نداشته باشند اما قصه‌گوی ماهری‌اند. چون قصه‌گویی در آن‌ها نهادینه شده است. بنابراین باید دانست قصه‌گویی یک فن جدا از قصه‌نویسی است. خوب است این دو در کنار هم باشند اما ذاتی شدن قصه‌گویی با خواندن و نوشتن رخ نمی‌دهد. قصه‌گو باید در نهاد خود قصه را پرورش بدهد.»
اکرمی درباره تاثیرهای جشنواره بر فرهنگ مطالعه گفت: «طبیعتا جشنواره و کار قصه‌گویی بچه‌ها را با کتاب و ترویج آن آشنا می‌کند اما یک امر قطعی نیست. کتاب‌خوانی نیازمند چاپ کتاب، گسترش کتابخانه‌ها و عضویت در این کتابخانه‌هاست. و باید کتاب خواندن را نیز تبدیل به یک امر روزمره کرده و نه امری جشنواره‌ای. بنابراین باید دانست وظیفه قصه‌گویان اشاعه کتاب‌خوانی نیست بلکه آن‌ها بایستی در حرفه‌خود استادانه عمل کنند.»
بیستمین جشنواره بین‌المللی قصه‌گویی تا ۵ بهمن در مرکز آفرینش‌های فرهنگی هنری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ادامه دارد.
نظر شما